tag:blogger.com,1999:blog-9136407801630998417.post8219823597063733767..comments2024-01-04T08:38:30.640+02:00Comments on ofisofi: Του κύκλου τα γυρίσματα...*sofiahttp://www.blogger.com/profile/10629903599548963090noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-9136407801630998417.post-11799417123914891482013-01-20T18:33:29.860+02:002013-01-20T18:33:29.860+02:00Αθηνούλα σε ευχαριστώ από καρδιάς. Τι να πω για όλ...Αθηνούλα σε ευχαριστώ από καρδιάς. Τι να πω για όλα αυτά που γράφεις! Γελώ και κλαίω συγχρόνως. Με αιφνιδίασε αυτό το σχόλιο.<br /><br />Ευχαριστώ.sofiahttps://www.blogger.com/profile/10629903599548963090noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-9136407801630998417.post-62633796804291264492013-01-20T18:04:15.052+02:002013-01-20T18:04:15.052+02:00Σοφία καλησπέρα!
Τι να πώ τώρα που αξιώθηκα τέτοι...Σοφία καλησπέρα! <br />Τι να πώ τώρα που αξιώθηκα τέτοιας τιμής απο έναν άνθρωπο άξιο σαν κι εσένα;Και μάλιστα φιλόλογο, που πρώτα-πρώτα σε εμένα δίνει την αξιολόγηση των γραπτών μου που δεν μπορώ εγώ η ίδια να την κάνω.<br />Ήταν τόσο αυθόρμητο όλο αυτό,βγήκε σχεδόν με μία γραφή,απ΄την ψυχή μου, σαν παιδικό τραγουδάκι αφτιασίδωτο. Έτσι ήταν οι άνθρωποι, το περιβάλλον, οι ψυχές τους: αφτιασίδωτοι. Είμαι τόσο συγκινημένη, και είναι η πρώτη φορά που είπα "ναί" στην παρουσίασή τους, γιατί ένοιωσα ότι το βιβλίο μου είναι σε καλά χέρια. Χαίρομαι που τιμάς και τον καλλιτέχνη μας, τον Γιώργο Μητρογιάννη [δάσκαλος στο επάγγελμα], που πέρισυ όλο τον χειμώνα μοιραστήκαμε τις αγωνίες αυτής της έκδοσης, μαζί με τον φίλο μας Πέτρο Μιχάλη, απο τα Καλύβια, που το εξέδωσε. Έχουμε, με τον Γιώργο, πλην των συγγενικών δεσμών, και την κοινή μας αναφορά στην παιδική ηλικία, αυτό το άπαρτο, έναντι όλων, κάστρο.<br />Η πρώτη σκέψη ήταν να εκδοθεί ένα βιβλίο με τραγούδια για παιδιά, που θα είχε μεταξύ άλλων και την εξής εισαγωγή:"Η οικογένεια, οι συγγενείς, οι γείτονες, το σχολείο και οι δάσκαλοί μου, η απλή αγροτική ζωή και η ευεποίκιλτη γή των Μεσογείων, μού χάρισαν έναν θησαυρό χωρίς χρηματική αξία: <br />Tην παιδική μου ηλικία, τα βιώματα της οποίας προστατεύθηκαν επαρκώς από το σκληρό κέλυφος του αγώνα της ζωής.<br />Αυτή η ομορφιά με συνοδεύει, με διεκδικεί με πείσμα από κάθε κακοτοπιά και βγαίνει πάντα νικητής!"<br />Αλλά στην πορεία άλλαξαν τα σχέδια και εξέδωσα πρώτα τις παιδικές μου, αλλά και τις εφηβικές μου αναμνήσεις.Δεν είναι τυχαίο ότι "συνάντησα" την Σοφία παραμονές Χριστουγέννων αγοράζοντας γλυκά σε ένα ζαχαροπλαστείο, και αφού έπιασα κουβέντα, χωρίς να γνωρίζω με ποιά μιλούσα, με την αδελφή της την Αλέκα.Αυτή η πολυλογία μού βγήκε σε καλό!Γιατί είναι σαν να αφήσαμε με τη Σοφία κάτι στη μέση.Που τώρα σαν να συνεχίζεται "ερήμην" μας!Αυτή η φωτογραφία έχει πολλή αγάπη.Ο Σακαρίκος, η Κατερίνα Μωραϊτου, η Αθηνά, η Σοφία, η Μαρία, η Καίτη Σοφρώνη, ο Στέλιος ο Λιέπουρης, καλά παιδιά, πολλή αγάπη, σεβασμός και αλληλοεκτίμηση.'Αμεση επικοινωνία, χωρίς κινητά!<br />Η Σοφία: Το χαμόγελο έως το δυνατό γέλιο, ο σεβασμός, η αρμονία, η πειθώ, τα επιχειρήματα, η σύνεση.Η αγάπη συμμαθητών και καθηγητών σε αυτήν,η Σοφία που θα έδινε στη Φιλοσοφική σχολή, η μόνη απ΄όλους μας.Πόσα να πώ, νοιώθω τόση αγάπη για την αποδοχή αυτής της μικρής προσπάθειας, που δεν την λέω"ποίηση", αλλά γραφή αναμνήσεων.Κι όμως κάτι διασώζει απ΄το παρελθόν,μού το λένε μικρότεροι απο εμένα, αλλά και κάποιοι μεγαλύτεροι, που έζησαν μακριά απο τα Καλύβια και επέστρεψαν αφού πήραν την σύνταξή τους.Έτσι ήταν τα Καλύβια;Αυτοί ήταν οι άνθρωποι; Και το life style;Μα πώς ζούσαν τόσο απλά; Δεν τους έλειπε τίποτε; Απάντηση θριαμβευτική: ΟΧΙ.Είχαν ο ένας τον άλλον, τη φωτιά να την βλέπουν στο τζάκι, πρίν τους ζεστάνει το σώμα, και τις άγιες γεύσεις του ψωμιού και των άγριων χόρτων με το λάδι της αγίας ελιάς.Ήθελα να το δώσω το βιβλίο αυτό στους φίλους, να πάρουν χαρά απο τις αναμνήσεις σε αυτούς τους απάνθρωπους καιρούς, για τους οποίους, Σοφία, θα μιλήσουμε κάποια στιγμή, μόνες μας, όπως και τότε, στο σχολείο, που συζητούσαμε "πολιτικά".Εάν "περνάει" στο blog το γέλιο σου, θάθελα να το ακούσω. Να παίρνω δύναμη. Γιατί καμμιά φορά σπάω απο τις αγωνίες μου. Όπως η μύτη του μολυβιού μου. <br />Τέτοια τιμή στο βιβλιάκι μου!Απο την Ήπειρο ξεκίνησε η πορεία του.Ποιός να μού τόλεγε! Σε ευχαριστώ Αλέκα που με αναγνώρισες μετά απο 34 χρόνια.Πώς τα κατάφερες; Τότε ήμουν 18, τον Δεκέμβρη του 2012, 52 ετών.Βέβαια ο δικός μας θησαυρός [η Σοφία] έφυγε μακριά μας.Ευτυχώς που το διαδίκτυο έχει και τα καλά του. Σοφία σε ευχαριστώ για την με πολλή εκ μέρους σου αγάπη παρουσίαση των γραπτών μου.Τώρα που έμαθα να μπαίνω στο blog, θα σε ζαλίσω. Ελπίζω ευχάριστα.Το ευχαριστώ μου είναι λίγο.Θα προμηθευτώ τα κατάλληλα υλικά, με τη βοήθεια του συζύγου μου, να ανεβάσω φωτογραφίες μου. Ά, θα πάω και στο κομμωτήριο, να βγώ καλή!Σε φιλώ, Αθηνά Γ. Αναστασίου.Anonymousnoreply@blogger.com