Αχ αυτός ο Ευρυτάνας Ιχνηλάτης τι μου φέρνει κάθε φορά στο νου.Ζαχαρίας Παπαντωνίου και Το τραγούδι της μάνας στην τελευταία του ανάρτηση.
Εμένα μου θύμισε ένα άλλο ποίημα του Παπαντωνίου , Το ευλογημένο καράβι που το έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν πολύ μικρή και θυμάμαι μόνο τις δύο πρώτες στροφές. Θυμάμαι το χειμώνα στο χωριό μου, όταν λυσσομανούσε ο βοριάς , ακουγόταν η θάλασσα που βούιζε και ο ήχος της ερχόταν μέχρι το σπίτι καθώς όλη η περιοχή γύρω από το χωριό τότε ήταν ακατοίκητη και πάντα εκείνος έλεγε αυτούς τους στίχους που προφανώς δεν ήξερε ότι ήταν και του Παπαντωνίου.
μὲ τέτοιον καιρό,
σὲ μάχεται ἡ θάλασσα,
δὲν τὴ φοβᾶσαι;
Ἀνέμοι σφυρίζουν
καὶ πέφτει νερό,
ποῦ πᾶς καραβάκι,
μὲ τέτοιον καιρό;»
«Γιὰ χώρα πηγαίνω
πολὺ μακρινή,
θὰ φέξουνε φάροι
πολλοὶ νὰ περάσω,
βοριάδες, νοτιάδες
θὰ βρῶ, μὰ θὰ φτάσω
μὲ πρίμο ἀγεράκι,
μ᾿ ἀκέριο πανί..."
Αργότερα το μελοποίησε και η Αφροδίτη Μάνου
Εμένα μου θύμισε ένα άλλο ποίημα του Παπαντωνίου , Το ευλογημένο καράβι που το έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν πολύ μικρή και θυμάμαι μόνο τις δύο πρώτες στροφές. Θυμάμαι το χειμώνα στο χωριό μου, όταν λυσσομανούσε ο βοριάς , ακουγόταν η θάλασσα που βούιζε και ο ήχος της ερχόταν μέχρι το σπίτι καθώς όλη η περιοχή γύρω από το χωριό τότε ήταν ακατοίκητη και πάντα εκείνος έλεγε αυτούς τους στίχους που προφανώς δεν ήξερε ότι ήταν και του Παπαντωνίου.
Τὸ εὐλογημένο καράβι
«Ποῦ πᾶς καραβάκι,μὲ τέτοιον καιρό,
σὲ μάχεται ἡ θάλασσα,
δὲν τὴ φοβᾶσαι;
Ἀνέμοι σφυρίζουν
καὶ πέφτει νερό,
ποῦ πᾶς καραβάκι,
μὲ τέτοιον καιρό;»
«Γιὰ χώρα πηγαίνω
πολὺ μακρινή,
θὰ φέξουνε φάροι
πολλοὶ νὰ περάσω,
βοριάδες, νοτιάδες
θὰ βρῶ, μὰ θὰ φτάσω
μὲ πρίμο ἀγεράκι,
μ᾿ ἀκέριο πανί..."
Αργότερα το μελοποίησε και η Αφροδίτη Μάνου
Σε χαιρετώ με αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Τρίτη θα το βάλω στην τάξη να το τραγουδήσουμε με τα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τέλειο! Το ποίημα το ήξερα αλλά δεν είχα υπόψη μου τη μελοποίηση της Αφροδίτης Μάνου.
Να είσαι καλά Ευρυτάνα Ιχνηλάτη κοντεύεις να γίνεις η μνήμη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι Θωμά που συμβάλλω σε κάτι.
Σοφία, καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους καταφέρνω να αφήσω σχόλιο στο ιστολόγιό σου, σε πείσμα του blogger που τόσο καιρό με κρατούσε απ' έξω.
Το ποίημα αυτό μου το έλεγε κι εμένα η μάνα, δασκάλα κι αυτή όπως κι ο πατέρας μου, όταν ήμουν μικρός. Πάντα κι εγώ θυμόμουνα τις πρώτες στροφές και μετά από τόσα χρόνια μου το ξαναθύμισες. Να είσαι καλά.
Καλώς ήρθες Τελευταίε,
ΑπάντησηΔιαγραφήσιγά μη μας δάμαζε ο παλιοblogger.
Τελικά ο Παπαντωνίου σε όλους κάτι έχει να πει.