Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Η μαγεία του θεάτρου

Θέατρο. Κάποτε η λέξη ακουγόταν μαγική. Ήταν συνδυασμένη με το ραδιόφωνο. Το Θέατρο της Τετάρτης . Ένα τραντζιστοράκι  συντονισμένο  στη συχνότητα του Δεύτερου μετέτρεπε το δωμάτιο σε θεατρική αίθουσα. Φωνές ηθοποιών αγαπημένων, ονόματα συγγραφέων γνωστών και άγνωστων, μουσική, τραγούδια. Θυμάμαι ότι όλοι στο σπίτι ακούγαμε θέατρο. Αργότερα το Θέατρο της Δευτέρας στην τηλεόραση ήρθε να δώσει άλλο νόημα στη λέξη  γιατί οι φωνές των ηθοποιών συνδυάστηκαν με την εικόνα, την κίνηση, τα σκηνικά, τα κοστούμια. Υπήρχε όμως και ένα μειονέκτημα. Με την εικόνα χάθηκε η γοητεία του ακούσματος, η φαντασία , το ταξίδεμα του νου.
Μεγαλώνοντας μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω ορισμένες πολύ καλές παραστάσεις στην Αθήνα. Το οφείλω στον πολιτιστικό σύλλογο που είχε ιδρυθεί στο χωριό - 50 χλμ. από την Αθήνα- αλλά τόσο δύσκολο να βρεθεί κανείς εκεί το βράδυ. Πηγαίναμε στην Αθήνα για να δούμε θέατρο. Η πρώτη παράσταση που παρακολούθησα ήταν στο Εθνικό Θέατρο. Σαίξπηρ και Η Δωδεκάτη Νύκτα  με την Αντιγόνη Βαλάκου.
 Θυμάμαι τους Στέφανο Ληναίο και Έλλη Φωτίου στα έργα "Οι Ρόζενμπεργκ δεν πρέπει να πεθάνουν" , " Οι κλειδοκράτορες", " Καληνύχτα Μαργαρίτα"



Οι Κλειδοκράτορες

Και " Ο Γλάρος" του Τσέχωφ με τον Φέρτη και την Καλογεροπούλου νομίζω ότι εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν.Ακολούθησαν και μερικές ακόμη που δεν μπορώ με ακρίβεια να θυμηθώ
Πολλά χρόνια αργότερα, στη δεκαετία του '80 προστέθηκαν και οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης. Θεϊκές στιγμές. Η παράσταση συνδυασμένη με τον τόπο και το τοπίο αυτή τη φορά. 
Εκείνο όμως που με γοήτευε και που τελικά άντεξε στο χρόνο ανεξάρτητα από την παράσταση είναι το θεατρικό τραγούδι. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε ένα τραγούδι και δεν γνωρίζουμε ότι ήταν μέρος μιας θεατρικής παράστασης. Και το ελκυστικό βρίσκεται στη φωνή των ηθοποιών γιατί τραγουδούν και συγχρόνως ερμηνεύουν.

Η Έλλη Λαμπέτη τραγουδά σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου για την παράσταση " Ίρμα η γλυκειά" (1972)


  Η Μελίνα Μερκούρη τραγουδά  «ο Mack με το μαχαίρι» στην παράσταση " Η όπερα της πεντάρας"
Στίχοι: Bertolt Brecht
Απόδοση: Παύλος Μάτεσις
Μουσική: Kurt Weill
 Φωτογραφίες :Παναγιώτη Δεληκάρη


Η Τζένη Καρέζη και ο Νίκος Κούρκουλος τραγουδούν στην παράσταση " Η Γειτονιά των Αγγέλων"(1963)
Ιάκωβος Καμπανέλλης, Μίκης Θεοδωράκης






Ερμηνεύει ο Γ.Φέρτης στο " Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες" του Λέοναρντ Γκερς (1970)
Μουσική:Γ.Σπανός
Στίχοι:Κ.Κωτούλας






στις

11 σχόλια :

  1. Διαχειριστής27 Μαρτίου 2012 στις 10:59 μ.μ.

    Πολύ μ' αρέσει το θέατρο αλλά μ' αρέσει και η όπερα, η οπερέτα. Εδώ στην Αθήνα έχουμε τουλάχιστον αυτό το καλό, μπόλικα τέτοια γεγονότα να διαλέξεις.

    Αμα ευκαιρίσεις δες και αυτή μου την ανάρτηση. Δεν είναι θέατρο αλλά ζωντανή συναυλία.

    http://kerasiakrinoi.blogspot.com/2011/12/blog-post_26.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος28 Μαρτίου 2012 στις 10:49 π.μ.

    Μέρες (και νύχτες!) ραδιοφώνου, τότε που μόνο αυτό (και οι εφημερίδες-αν είχες πρόσβαση σ' αυτές...) ήταν ανάσα πολιτισμού.
    Φωνές αξέχαστες, φωνές αγαπημένες...(Πέθανε κι ο Νίκος Τζόγιας!)

    Μ' ένα ραδιοφωνάκι αγκαλιά - όαση τις μοναχικές μου ώρες -πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια.

    Μακράν υπέροχη η Καρέζη (και ο Κούρκουλος):
    "Από το παράθυρό μου πέρασε το καλοκαίρι..."
    Όμως και η Λαμπέτη και ο Φέρτης (που δυστυχώς τον είχα ξεχάσει) με συγκινούν επίσης...

    Μια ζεστή-ζεστή καλημέρα (από τα νότια)

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. sofia28 Μαρτίου 2012 στις 2:36 μ.μ.

    Αγαπητά κ.κ

    Ευκαιρίες πλέον έχουμε και εμείς εδώ να παρακολουθήσουμε διάφορα πολιτιστικά δρώμενα(εκτός όπερας βέβαια) όλη τη χρονιά και όχι μόνο το καλοκαίρι.
    Εγώ όμως πλέον δεν προσελκύομαι.Μου είναι αδύνατον να καθηλωθώ σε μια καρέκλα και να παρακολουθήσω. Ας είναι το καλύτερο. Και αυτό ισχύει και για το σινεμά και για συναυλίες.
    Το μόνο που επιθυμηθώ είναι μια γωνίτσα στο σπίτι και τα βιβλία μου. Ίσως φταίει η αλλαγή τρόπου ζωής ή ίσως αυτό να οδήγησε σε άλλο τρόπο ζωής.

    Υ.Γ Κατά καιρούς έκανα προσπάθειες να ακούσω όπερα και οπερέτα αλλά δεν νομίζω ότι είναι το είδος που με εκφράζει και μπορώ να το παρακολουθήσω μέχρι το τέλος. Επαναλαμβάνω τα ακούσματα είναι υποκειμενικά.
    Την είδα τη συναυλία

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. sofia28 Μαρτίου 2012 στις 2:53 μ.μ.

    Αγαπητή Ανώνυμη κ.κ
    (παρατήρησες ότι η προηγούμενη φίλη στο σχολιασμό έχει την ίδια υπογραφή με σένα κ.κ.)

    Το ραδιόφωνο και μάλιστα το Δεύτερο πρόγραμμα υπήρξε για μένα σχολείο, αλλά και αχώριστη παρέα. Το έχω ξαναγράψει. Ένα τραντζιστοράκι εξακολουθώ να το έχω ακόμα , σταθερά συντονισμένο στο Δεύτερο και είναι η παρέα μου στις διάφορες δουλιές.

    Όταν πρωτοξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο είχα γράψει ένα μικρό κείμενο για τα 70 χρόνια της ελληνικής ραδιοφωνίας. Αν θέλεις διάβασέ το

    http://www.ofisofi.blogspot.com/2009/01/blog-post_24.html

    Υ.Γ Από τα νότια;

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος28 Μαρτίου 2012 στις 3:47 μ.μ.

    Ναι, παρατήρησα τα μικρογράμματα κ.κ.
    Όλα μπορούν να συμβούν σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων.
    Και συμβαίνουν...

    Σου απαντάω υπό τους ήχους του Μελωδία fm 99.2 (γιατί ποτέ δεν έπαψα να αγαπάω το ραδιόφωνο).

    To link με οδηγεί στο"Κεράσια και κρίνοι"(Ραδιοφωνάκι, αγάπη μου).
    Κάνω κάτι λάθος;

    Υ.Γ. Αν είσαι στα ωραία Γιάννενα -σωστά; - ναι, είμαι αρκετά νότια των Ιωαννίνων...

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. sofia28 Μαρτίου 2012 στις 4:40 μ.μ.

    Αυτός ο σύνδεσμος σε οδηγεί στα Κεράσια και Κρίνοι;
    Περίεργο γιατί το έλεγξα.

    http://www.ofisofi.blogspot.com/2009/01/blog-post_24.html

    Και το ξαναέλεγξα.

    Πάντως αν θέλεις μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου

    svotti@yahoo.gr

    Δεν είμαι ακριβώς στα Γιάννενα αλλά στην περιοχή των Ιωαννίνων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος28 Μαρτίου 2012 στις 5:20 μ.μ.

    Πληκτρολόγησα οfisofi-ραδιόφωνο και μου βγήκε η "Ελληνική Ραδιοφωνία" σου. (Αλλιώς δεν...)

    Τι ωραίο κείμενο!
    Όλη μου η ζωή μέσα σ' αυτό...
    Σα να το έγραψα εγώ...
    Τελικά αυτό είναι το καλό που ξεπηδάει από κάποια μπλογκ σαν το δικό σου: η ταύτιση είναι τόσο μεγάλη σε βαθμό ψυχοθεραπείας...

    Συμπτωματικά ακούω:

    http://youtu.be/Gqti3mwKejk
    (στο google)

    Και σου το αφιερώνω με όλη μου τη συμπάθεια!!!

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. sofia28 Μαρτίου 2012 στις 5:42 μ.μ.

    "θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
    θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
    ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές"

    Το τυχαίο στις ζωές των ανθρώπων πώς εξηγείται;
    Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος29 Μαρτίου 2012 στις 10:53 π.μ.

    ...άμα σταθείς στα ίδια μέρη
    κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές...

    Διόρθωση:
    Πέθανε ο Νίκος Βασταρδής, ο Τζόγιας έχει πεθάνει 10 χρόνια.

    Πολύ-πολύ καλή σου μέρα!

    http://youtu.be/BScK8YqRGRo
    (google)

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θωμάς29 Μαρτίου 2012 στις 9:19 μ.μ.

    Μου θύμισες και μένα αξέχαστες θεατρικές παραστάσεις που είδα όταν ήμουνα μικρός. Από το ζεύγος Ληναίου Φωτίου δε θα ξεχάσω το "Δε πληρώνω, δε πληρώνω" του Ντάριο Φο, ένα έργο δυστυχώς τόσο επίκαιρο στις μέρες μας, τη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" από την Έλλη Λαμπέτη, το "Καμπαρέ" με Βουγιουκλάκη, Γεωργίτση και μια σπουδαία παράσταση από το ΚΘΒΕ, την Όπερα της Πεντάρας με πρωταγωνιστή ένα σπουδαίο δικό μας ηθοποιό, τον Ζησιμάτο.
    Καλά τα βιβλία, η μουσική, ο κινηματογράφος, αλλά έχω την εντύπωση πως η μαγεία του θεάτρου, δεν ξεπερνιέται από καμία άλλη τέχνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. sofia29 Μαρτίου 2012 στις 9:59 μ.μ.

    Δεν αντιλέγω Θωμά στη μαγεία του Θεάτρου . Εγώ δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Αλλάζουν οι προτιμήσεις μας με τα χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή