Σινεμά πηγαίνω σπανιότατα, ταινίες παρακολουθώ με δυσκολία. Επειδή όμως υπήρξα λάτρης του κινηματογράφου δεν μπορώ να ξεχάσω ταινίες που με σημάδεψαν . Μία από αυτές το 1900 του Bernardo Bertolucci , γυρισμένη το 1976, την είδα λίγο αργότερα . Συζητώντας γι' αυτήν με νέους συναδέλφους μου , διαπίστωσα ότι δεν την γνώριζαν , υποσχέθηκα να την ανεβάσω για όποιον θέλει να τη δει και να τη θυμηθώ και εγώ μετά από τόσα χρόνια.
Μια επική ταινία που διαρκεί πέντε ώρες και προσπαθεί να " αποδώσει με ποιητικούς όρους μια ιδεολογία"
"Μεταφερόμαστε στην Ιταλία των αρχών του 20ού αιώνα,με την έξαρση της πάλης των τάξεων.Ο φτωχός,αγροτικός και καταπιεσμένος Νότος,που βιώνει την φιλελεύθερη έκφραση μέσω του Κομμουνισμού,που αντιστέκεται στην διαφέντευση των καπιταλιστικών καθεστώτων,απεικονίζεται στο κινηματογραφικό έπος του.Το καστ που επιλέγεται,αξιοθαύμαστο.Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο,η φωνή του οποίου ντουμπλαρίζεται στην Ιταλική βερσιόν,ενσαρκώνει τον γαλουχημένο,από τη πατερναλιστική νοοτροπία του καπιταλιστή γαιοκτήμονα,εύπορο τοπικό ηγεμόνα,που αμφιταλαντεύεται από την αγάπη για τον φίλο του,νέο κομμουνιστή εργάτη που αγωνίζεται για την λαϊκή δικαίωση,Ζεράρ Ντεπαρντιέ,και το καθήκον προς τα ιδανικά με τα οποία ''χτίζει'' τον χαρακτήρα του.Μια ταινία-αριστούργημα για τα κοινωνικοπολιτικά ιδανικά,που συνδυάζει τη σκηνοθετική άνθηση και την αδρή σεναριακή πλοκή.Το καστ συμπληρώνουν μεγάλα ονόματα του σινεμά,όπως ο Μπαρτ Λάνκαστερ(υποδύεται τον γενάρχη της οικογένειας των γαιοκτημόνων,σε μια υπέροχη ερμηνεία,και ο Ντόναλτν Σάδερλαντ,που ενσαρκώνει τον φιλόδοξο,ναρκισσιστή και διεφθαρμένο βοηθό του Ντε Νίρο.Η ταινία που σημάδεψε την εποχή της,γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ιταλία.Μια μεγάλη στιγμή του παγκοσμίου κινηματογράφου."
Πηγή : Novecento
Στο youtube υπάρχουν και αυτές οι πληροφορίες:
"Η ταινία ποταμός του Μπερτολούτσι (έχει διάρκεια πάνω από πέντε ώρες) αφηγείται την πορεία, μέσα από τις πρώτες πέντε δεκαετίες του αιώνα μας, της ιταλικής αγροτιάς και πιο ειδικά των χωρικών της μεγάλης πεδινής περιοχής της Εμίλια, όπου η σοσιαλιστική ιδέα είναι βαθιά ριζωμένη από παλιά, μέσα από την παράλληλη ιστορία δύο νέων που γεννήθηκαν την πρωτοχρονιά του 1900, σε γειτονικά σπίτια: ο γιός ενός τσιφλικά και ο γιος ενός κολίγα. Τα παιδιά συνδέονται με στενή φιλία, μεγαλώνουν μαζί, ανακαλύπτουν την φύση και τον έρωτα, μοιράζονται τις γυναίκες, αλλά όσο περνούν τα χρόνια, η ταξική διαφορά που στα νεανικά τους χρόνια είχε μικρή σημασία, αυξάνει όλο και περισσότερο, γιά να καταλήξει να αποτελεί ανάμεσά τους, ένα χάσμα.Η ταινία ξεκινάει με την εικόνα ενός ζωγραφικού πίνακα που παρασταίνει με επική έξαρση μια αγροτική πορεία. Πρώτα προβάλλεται σε γκρο πλάνο το κεντρικό πρόσωπο και ύστερα με οπισθοχώρηση του φακού, η συνολική σύνθεση, όπου οι κεντρικές μορφές χάνονται στη μάζα. Το έργο ακολουθεί σ'όλη την διάρκειά του αυτή την κίνηση, περνώντας εξακολουθητικά από το άτομο στην ομάδα και κάνοντας να κυριαρχεί το συλλογικό στοιχείο πάνω στο ατομικό."
Μια επική ταινία που διαρκεί πέντε ώρες και προσπαθεί να " αποδώσει με ποιητικούς όρους μια ιδεολογία"
"Μεταφερόμαστε στην Ιταλία των αρχών του 20ού αιώνα,με την έξαρση της πάλης των τάξεων.Ο φτωχός,αγροτικός και καταπιεσμένος Νότος,που βιώνει την φιλελεύθερη έκφραση μέσω του Κομμουνισμού,που αντιστέκεται στην διαφέντευση των καπιταλιστικών καθεστώτων,απεικονίζεται στο κινηματογραφικό έπος του.Το καστ που επιλέγεται,αξιοθαύμαστο.Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο,η φωνή του οποίου ντουμπλαρίζεται στην Ιταλική βερσιόν,ενσαρκώνει τον γαλουχημένο,από τη πατερναλιστική νοοτροπία του καπιταλιστή γαιοκτήμονα,εύπορο τοπικό ηγεμόνα,που αμφιταλαντεύεται από την αγάπη για τον φίλο του,νέο κομμουνιστή εργάτη που αγωνίζεται για την λαϊκή δικαίωση,Ζεράρ Ντεπαρντιέ,και το καθήκον προς τα ιδανικά με τα οποία ''χτίζει'' τον χαρακτήρα του.Μια ταινία-αριστούργημα για τα κοινωνικοπολιτικά ιδανικά,που συνδυάζει τη σκηνοθετική άνθηση και την αδρή σεναριακή πλοκή.Το καστ συμπληρώνουν μεγάλα ονόματα του σινεμά,όπως ο Μπαρτ Λάνκαστερ(υποδύεται τον γενάρχη της οικογένειας των γαιοκτημόνων,σε μια υπέροχη ερμηνεία,και ο Ντόναλτν Σάδερλαντ,που ενσαρκώνει τον φιλόδοξο,ναρκισσιστή και διεφθαρμένο βοηθό του Ντε Νίρο.Η ταινία που σημάδεψε την εποχή της,γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ιταλία.Μια μεγάλη στιγμή του παγκοσμίου κινηματογράφου."
Πηγή : Novecento
Στο youtube υπάρχουν και αυτές οι πληροφορίες:
"Η ταινία ποταμός του Μπερτολούτσι (έχει διάρκεια πάνω από πέντε ώρες) αφηγείται την πορεία, μέσα από τις πρώτες πέντε δεκαετίες του αιώνα μας, της ιταλικής αγροτιάς και πιο ειδικά των χωρικών της μεγάλης πεδινής περιοχής της Εμίλια, όπου η σοσιαλιστική ιδέα είναι βαθιά ριζωμένη από παλιά, μέσα από την παράλληλη ιστορία δύο νέων που γεννήθηκαν την πρωτοχρονιά του 1900, σε γειτονικά σπίτια: ο γιός ενός τσιφλικά και ο γιος ενός κολίγα. Τα παιδιά συνδέονται με στενή φιλία, μεγαλώνουν μαζί, ανακαλύπτουν την φύση και τον έρωτα, μοιράζονται τις γυναίκες, αλλά όσο περνούν τα χρόνια, η ταξική διαφορά που στα νεανικά τους χρόνια είχε μικρή σημασία, αυξάνει όλο και περισσότερο, γιά να καταλήξει να αποτελεί ανάμεσά τους, ένα χάσμα.Η ταινία ξεκινάει με την εικόνα ενός ζωγραφικού πίνακα που παρασταίνει με επική έξαρση μια αγροτική πορεία. Πρώτα προβάλλεται σε γκρο πλάνο το κεντρικό πρόσωπο και ύστερα με οπισθοχώρηση του φακού, η συνολική σύνθεση, όπου οι κεντρικές μορφές χάνονται στη μάζα. Το έργο ακολουθεί σ'όλη την διάρκειά του αυτή την κίνηση, περνώντας εξακολουθητικά από το άτομο στην ομάδα και κάνοντας να κυριαρχεί το συλλογικό στοιχείο πάνω στο ατομικό."
Το 1900 μπορεί και να ήταν η πρώτη ταινία που με έκανε
ΑπάντησηΔιαγραφήνα συνειδητοποιήσω τι θα πει τέχνη σε όλο της το μεγαλείο.
Πάντως, ήταν η αφορμή να ανεβάσω σκάλες το κριτήριό μου
για το τι είναι καλός κινηματογράφος.
Δεν είναι τυχαίο που είναι ταινία-σταθμός!!
Τουλάχιστον στη ζωή μου...
Υ.Γ. Όταν λέω ότι είσαι ο φύλακας της μνήμης,
ξέρω τι λέω...
(Άραγε, εσύ ξέρεις;)
...Νὰ ρωτήσω τὴ μάντιδα Μνήμη.
Ἢ ἄλλη, ἡ διπλανὴ ἱέρεια Λήθη,
ἔχει πολὺ κόσμο πνίγεται στὴ δουλειὰ
ἀμάσητα καταπίνει τὰ καπνώδη φύλλα
τῶν λησμονητέων...(Δημουλά)
Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.
(Γιώργος Σεφέρης)
κ.κ.
Είχε μείνει στο μυαλό μου από κείνα τα χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧθες το βράδυ την είδα ξανά όλη , πέντε ώρες. Δεν μπορούσα να την αφήσω στη μέση. Απόλαυση πραγματική!
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου φύλακα της μνήμης, απλά μου αρέσει να μοιράζομαι ό,τι γνωρίζω. Καλό αυτό, κακό ; Δεν ξέρω. Είναι συνήθεια που δεν "κόβεται". Το internet μάλλον την ενίσχυσε.
Την καλημέρα μου.