Τα Γιάννενα είναι μια πόλη που εξακολουθεί να έχει τους δικούς της ρυθμούς , το δικό της χρώμα, τη δική της ατμόσφαιρα , όσο κι αν σε μεγάλο βαθμό έχει ακολουθήσει τα στρεβλά βήματα της ανάπτυξης των μεγάλων πόλεων . Αυτό σημαίνει άναρχη δόμηση, κυκλοφοριακά προβλήματα και πολύ τσιμέντο.
Περπατώντας στα στενά της παλιάς πόλης.
Περπατώντας όμως μέσα από παλιούς δρόμους και στενά,γύρω από το κάστρο και τη λίμνη υπάρχουν ακόμη έντονα τα σημάδια μιας άλλης εποχής. Παλιά σπίτια, όχι απαραίτητα αρχοντικά, πόρτες, παράθυρα, μπαλκόνια, με φανερή την εγκατάλειψη πάνω τους εξακολουθούν να υπάρχουν, να αναπνέουν και να προκαλούν τη συγκίνηση που αφήνει πάντα το παλιό. Μέσα σ' αυτά τα σπίτια έζησαν και μεγάλωσαν άνθρωποι. Είδαν χαρές και λύπες. Μαρτυρούν μιαν άλλη εποχή.
Επειδή δεν έχω ζήσει την πόλη όπως οι ντόπιοι κάτοικοι της, πάντα στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από τα διηγήματα του Δημήτρη Χατζή στο "Τέλος της μικρής μας πόλης" και τις ιστορίες του Νίκου Χουλιαρά στα βιβλία , ο " Λούσιας" , " Ζωή, την άλλη φορά ",
" Μια νύχτα του μακρύ χειμώνα" ή ακόμη και από το μυθιστόρημα του Μιχάλη Σπέγγου
" Τελευταία συγγνώμη". Προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή των σπιτιών όταν αυτά ζούσαν μέρες ακμής μέσα από τα έντονα σημάδια της παρακμής και της εγκατάλειψης.
Ακόμη κι όταν έχω πολλές δουλειές στην πόλη , βρίσκω πάντα την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα και να ανακαλύπτω μέρη που αν και τα έχω δει άπειρες φορές πάντα μου προσφέρουν κάτι διαφορετικό.
Συνήθως ξεκινώ από την κεντρική πλατεία και κατεβαίνω προς το κάστρο και τη λίμνη ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή κάθε φορά. Έτσι έγινε και σήμερα. Είχα αρκετό χρόνο και η πρωινή βόλτα ήταν πολύ ευχάριστη.
Αρχικά μου άρεσε η ιδέα που είδα σ΄έναν από τους πιο κεντρικούς τοίχους της πόλης
Κατηφορίζοντας βρέθηκα πάλι στον παραλίμνιο δρόμο. Η πεζοπορία είναι πολύ αγαπημένη μου συνήθεια και όταν γίνεται και πρωί δίπλα στη λίμνη ακόμη καλύτερα.
Απομεινάρια σπιτιού στο τείχος του κάστρου
Καστρόπορτες
Περπατώντας στα στενά της παλιάς πόλης.
Στοά Λιάμπεη στην οδό Ανεξαρτησίας
Πολύ ωραίες φωτογραφίες, ιδιαίτερα αυτή η στοά με τα πλακάκια, πανέμορφη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ παλιά πόλη αναδύει το άρωμα του παρελθόντος και οι φωτογραφικές σου αποτυπώσεις την τιμούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα, γράψαμε σχόλιο με τον Ευρυτάνα ταυτόχρονα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ, η φωτογραφία τα πλακάκια είναι εξαιρετική. Αλλά και πόσο θα 'θελα να κρυφοκοιτάξω από το κουρτινάκι της πόρτας... Μα πού πήγαν όλοι αυτοί οι κόσμοι;
ΑπάντησηΔιαγραφή:))
Καλημέρα σε όλους,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι κόσμοι αυτοί χάθηκαν μαζί με τις εποχές που του γέννησαν. Έτσι νομίζω εγώ. Οι Γιαννιώτες ίσως έχουν άλλη άποψη. Πάντως σε πολλά από αυτά τα μισογκρεμισμένα σπίτια , σε κάποια δωμάτια τους μένουν άνθρωποι, κυρίως μετανάστες.
Το ευτύχημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια να αναδειχθεί το ιδιαίτερο χρώμα της πόλης. Με αυτό τον τρόπο αναδείχθηκε και η στοά που σας άρεσε. Παλιά υπήρχαν πολλά μαγαζιά και εμπορικές αποθήκες (το γνωστό κριθαροπάζαρο). Σήμερα όλα αυτά έχουν γίνει μπαράκια , καφενεδάκια και άλλα τέτοια. Πόσο καλό είναι αυτό δεν ξέρω.
Εξαιρετικό το οδοιπορικό σου και οι εικόνες της πόλης που απαθανάτισες. Έχω βρεθεί στα Γιάννενα αρκετές φορές και κάθε φορά αισθάνομαι πως αυτή η πόλη έχει κάτι το διαφορετικό, κάτι το αρχοντικό. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι δε μοιάζει με καμία άλλη πόλη της Ελλάδας και το άρωμά της είναι μοναδικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου.
Καλημέρα Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα Γιάννενα, στην πόλη , έζησα 30 χρόνια. Την αγάπησα από την πρώτη στιγμή που έφθασα σ'αυτήν. Είχε τελείως διαφορετική όψη τότε. Παρακολουθώ την πορεία της και τις αλλαγές της. Πολλά δεν μου αρέσουν, αλλά η αγάπη είναι αγάπη.