...Καλοκαίρι, μην πίστεψες πώς δεν συλλογιέμαι!
Η σκέψη μου είναι αγάπη κ' η αγάπη μου σκέψη.
Μυστηριακή θεία δύναμη που αναθρώσκει
απ' τα βάθη μου, αντανακλά και στολίζει
με την εξαίσιά της λάμψη το μηδέν και τη νύχτα.
Μη ρωτείστε πού πέφτουν τα ποτάμια της γης
τι στηρίζουν οι κορφές των βουνών
τι κρύβει από πάνω μας η μεγάλη φωτιά.
Τραγουδώ σαν πουλί στ' ακρινότερο δέντρο του κόσμου:
Αγαπώ, άρα υπάρχω.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Το μεσουράνημα της φωτιάς, Ποιήματα, τ.1 , Τρία Φύλλα, Αθήνα 1984, β΄έκδοση
"...Καλοκαίρι, μην πίστεψες πως δεν συλλογιέμαι!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου γράφω για δεύτερη φορά.
Την πρώτη την πήρε το ποτάμι (του μπλόγκερ) εδώ και μέρες.
Είσαι καλά;
Έχω ανησυχήσει με τη σιωπή σου.
Ελπίζω να ξεκουράζεσαι εν μέσω διακοπών
και να μη συμβαίνει κάτι...
κ.κ.
Καλό καλοκαίρι λοιπόν, με τους πάντα ωραίους στίχους, που επιλέγεις, για συντροφιά μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα κ.κ (ανώνυμη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά είμαι, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Θα τα πούμε ξανά σε λίγες μέρες.