[...] ΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ γλυκές σκέψεις σου'ρχονται στη μοναξιά των βουνών! Ένα βράδυ, συνειδητοποίησα ότι όταν δείχνεις στους ανθρώπους κατανόηση και κουράγιο, παίρνουν μια αστεία δειλή παιδική έκφραση, ανεξάρτητα από το τι κάνανε, χωρίς να' ναι σίγουροι αν είναι σωστό. Αρνάκια, σ' όλο τον κόσμο!
Όταν διαπιστώνεις ότι Θεός είναι τα Πάντα, ξέρεις ότι πρέπει ν ' αγαπάς οτιδήποτε, όσο κακό και να'ναι, με την έννοια ότι δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό ( σκέψου τη σκόνη), είναι απλώς αυτό που είναι, δηλαδή αυτό που φαίνεται. Ένα είδος δράματος να πρέπει να διδάξεις κάτι σε κάποιον, κάτι σαν "σιχαμένη ουσία του πιο θείου θεάματος".
Και διαπίστωσα ότι δεν χρειαζόταν να κρυφτώ στην απελπισία μου αλλά μπορούσα να δεχτώ την κοινωνία, καλώς ή κακώς, σαν μια γυναίκα. Κατάλαβα ότι χωρίς τις έξι αισθήσεις, την όραση, την ακοή, την όσφρηση, την αφή, τη γεύση και τη σκέψη, η ουσία, που είναι ανύπαρκτη , δεν θα υπήρχαν φαινόμενα να πέσουν στην αντίληψή μου, στην πραγματικότητα ούτε οι έξι αισθήσεις ούτε ο εαυτός μου. Ο φόβος της εξαφάνισης είναι πολύ χειρότερος από την ίδια την εξαφάνιση. Το να επιδιώκεις το χαμό με την έννοια του βουδιστικού Νιρβάνα είναι τελείως ηλίθιο, καθώς αποδεικνύουν οι νεκροί του γεμάτου ηδονή ύπνου τους μέσα στη Μάνα Γη, που έτσι κι αλλιώς είναι κάποιος άγγελος σε τροχιά μέσα στα ουράνια.
Άραξα στο λιβάδι μέσα στο φεγγαρόφωτο, το κεφάλι στο γρασίδι, άκουγα τη σιωπηλή αναγνώριση των προσωρινών μου παθών. Ναι, το να προσπαθείς να φτάσεις στο Νιρβάνα όταν είσαι ήδη εκεί, το να φτάσεις στην κορυφή ενός βουνού ενώ είσαι ήδη εκεί και το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μείνεις - δηλαδή , το να μείνω στο Νιρβάνα μου είναι το μόνο που πρέπει να κάνω, χωρίς προσπάθεια, στην πραγματικότητα δεν είναι κανένας δρόμος, δεν είναι πειθαρχία, απλώς μια γνώση ότι τα πάντα είναι άδεια και ξύπνια, ένα Όραμα, μια κινηματογραφική ταινία στο Παγκόσμιο Μυαλό του Θεού ( Αλάγια - Βιγνάνα)μόνο να μείνεις λίγο πολύ σ' αυτή τη σοφία. Γιατί η ησυχία, αυτή καθ' εαυτή , είναι ο ήχος των διαμαντιών που μπορούν να κόψουν οτιδήποτε, ο ήχος του θείου Κενού, ο ήχος της εξαφάνισης και της ηδονής, αυτή η ησυχία νεκροταφείου που μοιάζει με την ησυχία ενός μωρουδίστικου χαμόγελου, ο ήχος της αιωνιότητας, ο ήχος του τίποτα - δεν συνέβη- ποτέ - εκτός - από - το - Θεό. ( Κάτι που θ'άκουγα σύντομα στη μέση μιας καταιγίδας στον Ατλαντικό). Αυτό που υπάρχει είναι ο Θεός στην Απόρροιά Του, αυτό που δεν υπάρχει είναι ο Θεός μέσα στην ειρηνική Ουδετερότητά Του, αυτό που ούτε υπάρχει ούτε δεν υπάρχει είναι η αθάνατη πρωτογενής αυγή του Πατέρα Ουρανού ( σ' αυτό τον κόσμο αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή). Έτσι είπα: " Μείνε σ' αυτό, χωρίς διαστάσεις, εδώ ή στα κουνούπια ή στα βουνά ή σ'όλους τους γαλαξίες του κόσμου". Γιατί η αίσθηση είναι το κενό, τα γεράματα είναι το κενό. Είναι μόνο η Χρυσή Αιωνιότητα του Μυαλού του Θεού, γι' αυτό φερθείτε με καλοσύνη και συμπάθεια να θυμόμαστε ότι ο κόσμος δεν είναι ατομικά υπέυθυνος για την άγνοια και την έλλειψη καλοσύνης, χρειάζεται λύπηση. Ο Θεός τούς λυπάται γιατί ποιος λέει κάτι για οτιδήποτε αφού οτιδήποτε είναι απλώς αυτό που είναι, ελεύθερο από επεξηγήσεις. Ο Θεός δεν είναι "αυτός που κατορθώνει", είναι το "μέσον", ώστε ο καθένας να'ναι αυτό που είναι, είναι η " βάση" - μια κάμπια , χίλιες τρίχες του Θεού. Έτσι, να'χετε στο νου σας συνεχώς ότι μόνον εσείς είσαστε ο Θεός, άδειοι και ξύπνιοι και αιώνια ελεύθεροι όπως τα αναρίθμητα άτομα στο κενό γύρω μας.
Αποφάσισα ότι όταν θα ξανακατέβαινα στον κόσμο εκεί κάτω θα προσπαθούσα να κρατήσω το μυαλό μου καθαρό καταμεσίς των βρωμερών ανθρώπινων ιδεών που καπνίζουν σαν καμινάδες εργοστασίων στον ορίζοντα, μέσα από τις οποίες θα προχωρούσα μπροστά...
Όταν ξανακατέβηκα, το Σεπτέμβρη, το δάσος φαινόταν ένα δροσερό χρυσάφι, σε λίγο θα' πιανε κρύο και πάγος και πού και πού καμιά θύελλα που θα ούρλιαζε και θα έθαβε την παράγκα μου εντελώς, εκτός αν οοι άνεμοι εκείνοι, στην κορυφή του κόσμου, τη διατηρούσαν καθαρή. Καθώς έφτανα τη στροφή του μονοπατιού, όπου χανόταν η καλύβα, και κατέβαινα προς τη λίμνη να συναντήσω τη βάρκα που θα με πήγαινε σπίτι, γύρισα κι ευλόγησα την κορυφή της Απελπισίας και τη μικρή παγόδα στην κορυφή και τα ευχαρίστησα για το καταφύγιο και το μάθημα" (απόσπασμα)
Ο ίδιος ο Κέρουακ, πεισματικά αυτοβιογραφούμενος:
«ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΥΡΙΟΤΕΡΩΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΩΝ ΚΑΙ/ Ή ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ: Τα πάντα. Ας διευκρινίσουμε: Λαντζέρης σε καράβι. Πρατήριο βενζίνης. Μούτσος σε καράβι. Αθλητικός συντάκτης σε εφημερίδες (Ο Ηλιος του Λόουελ). Φρεναδόρος σε τρένα στη Νέα Υόρκη. Εκανα περιλήψεις σεναρίων για την 20th Century Fox στη Νέα Υόρκη. Πωλητής σόδας. Υπάλληλος στα τρένα. Επίσης: αχθοφόρος, συλλέκτης βαμβακιού, βοηθός χαμάλης σε γραφείο μετακομίσεων, παραγιός σε κατεργασία μετάλλου στο Πεντάγωνο, το 1942. Παρατηρητής για πυρκαγιές στα δάση (το 1956), οικοδόμος (το 1941)... Εκανα του κεφαλιού μου. Είμαι γνωστός σαν "τρελός, χαζός και άγγελος", με ένα "γυμνό, ατέλειωτο κεφάλι πρόζας". - Επίσης, στιχουργός, Μέξικο Σίτι Μπλουζ (1959). Πάντα θεωρούσα το γράψιμο ως καθήκον μου πάνω στη Γη. Επίσης, το κήρυγμα της παγκόσμιας καλοσύνης, πράγμα που οι υστερικοί κριτικοί απέτυχαν να εντοπίσουν μέσα στην έντονη δράση των αληθινών ιστοριών μου σχετικά με τη Γενιά των Μπητ. Ουσιαστικά δεν είμαι Μπητ, αλλά περίεργος, μοναχικός, παλαβός, καθολικός, μυστικιστής... Τελικά σχέδια: ερημίτης σε δάσος, ήσυχο γράψιμο σε προχωρημένη ηλικία, γλυκές ελπίδες για Παράδεισο (όπου πάει ο καθένας έτσι κι αλλιώς)... Το αγαπημένο μου παράπονο για τον σύγχρονο κόσμο: η ειρωνεία τού "καθωσπρέπει" κόσμου που, μην παίρνοντας τίποτα στα σοβαρά, καταστρέφει τα παλιά ανθρώπινα αισθήματα... Δουλειά στα τρένα, στη θάλασσα, μυστικισμός, δουλειά στα βουνά, ηδονή, εσωτερικότητα, ενδοσκόπηση, ταυρομαχίες, ναρκωτικά, εκκλησίες, μουσεία, δρόμοι, ένα συνονθύλευμα ζωής, όπως το ζει ένας ανεξάρτητος, μορφωμένος, αδέκαρος αλήτης που πάει οπουδήποτε"
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου