Γιατί υπάρχει και μέσα μας ένας μικρός ουρανός κ' ένας μόνιμος ήλιος που περιστρέφεται

" Είδα τη γη σαν μια μάζα άσπρη και κόκκινη,
ρέουσα. Ανοίγω και κλείνω. Τα παράθυρα όλα
βλέπουν στο έγκλημα. Μ΄αν σημείωνα πράξεις
και ονόματα, Μπυές, αν γιόμιζα αγκάθια
και ζόφους στο λόγο μου, τότε
θάταν ως να μαυροφορώ στον απογυμνωμένο
ήδη από φως πλανήτη μας την αγγελικότητα.
(Προστατεύω το άσπρο δέντρο των ανθισμένων μου
λέξεων, αυτή τη μικρή μυγδαλιά του Θεού)

Λαοί και λαοί με το στήθος τους
κεντημένο απ' το συρματόπλεγμα και νεκρόν
μες στη θλίψη τους το μεσία, μού ζήτησαν
μια φωνή και την έδωσα. Κι άλλο δεν ήθελα
παρά μόνο: συγκρατώντας το χώμα μου
γύρω από μια μικρή ίνα ζωής
να καταθέσω στη γης στεγνωμένα απ' τον ύψιστο
ήλιο τα χέρια μου. Να εξασφαλίσω μια θέση
 παρουσίας - να μπαίνει απ' τον ένα
αιώνα στον άλλο η φωνή μου που περικλείει
το πρόσωπο μου, να διαμαρτύρεται.
Γιατί ο άνθρωπος , Μπυές, και παρ' όλο
που χωράς το είδωλό του, πληρεί το απροσμέτρητο
κενό με τα μέτρα του. Γι' αυτό κ' οι ορίζοντες έγιναν
τόσο ευρείς: να χωρούν οι κινήσεις της ψυχής
και η έκσταση ενός μάρτυρα που ονειρεύεται.

Συννεφιές ατελεύτητες πορευόντουσαν πάνω μου,
δίχως ραγάδες φωτός, αποστάσεις ελπίδων.
κρεμούσαν τους ίσκιους τους στην καρδιά μου,
την πλήγωναν` το φως που είχε μέσα της
έβγαζεν αίμα, αλλ' έμενε φως.
Γιατί υπάρχει και μέσα μας ένας
μικρός ουρανός κ' ένας μόνιμος ήλιος 
που περιστρέφεται. Κι όταν κλείνουν οι πόρτες
και γίνονται τα παράθυρα ένα
με το σκοτάδι κ΄η μόνωση ανάμεσα
στον κόσμο σε βγάζει έξω απ' τον κόσμο, 
τότε γίνεται μέσα σου ένα σέλας που αλείφει
τα γυμνά πληγωμένα σου 
τοπία με χρώματα."

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το ποτάμι Μπυές και τα εφτά ελεγεία, Τα Ποιήματα , Τρία Φύλλα, 1984, 2η έκδοση