Ήταν πατριώτη ένας λαός
ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.
Θέλανε νά 'χουν όλοι το σπιτάκι τους
καθημερινά το μεροκαματάκι τους
νά 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν
μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.
Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...
Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα
να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα
να κυβερνάει αυτός που θά 'χουνε διαλέξει
κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει.
Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...
Θέλαν το νόμο φίλο κι όχι φύλακα
να μη φοβούνται πια τον χωροφύλακα
την περηφάνια τους κανείς να μην πληγώνει
ούτε την πόρτα τους να ξεκλειδώνει.
Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...
Όνειρα χίλια μέσα στο κεφάλι τους
τ' αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους.
Χρόνια καλύτερα ελπίζανε να 'ρθούνε
το σήμερα οι ληστές δεν εχτιμούνε.
Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...
Ερμνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Σκέφτηκα, διαβάζοντας, την εξαιρετική ανάρτηση, πως σε κάποιες αλλοτινές εποχές ετούτος ο λαός ήταν (με πράξεις) "εχθρός" και ανησυχούσε έντονα την τότε καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Αναρωτιέμαι, σήμερα, και με όσα συμβαίνουν, πως θα επιλέξει να σταθεί: ως "εχθρός" ή ως "σύμμαχος"; Θέλω να αισιοδοξώ για το πρώτο....αν και...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ Ευρυτάνα Ιχνηλάτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα