Βουκολικό

Γλυκό ειν' το ψιθύρισμα σαν αναδεύει ο αγέρας
τη φυλλωσιά, τσοπάνη μου, του ήμερου του πεύκου,
που οι ρίζες του δροσίζονται στο πλαϊνό ρυάκι,
γλυκός ακόμα κι ο σκοπός σαν παίζεις τη φλογέρα
μετά τον Πάνα πρέπει σου το δεύτερο βραβείο.
Τράγο αν πάρει ο θεός, εσύ θα πάρεις γίδα,
αν γίδα του χαρίσουνε, θα πάρεις γιδοπούλα,
που' χει το κρέας τρυφερό στο άρμεγμα πριν φτάσει

μα στων γελάδων τους μαστούς βάλτε τα τα μοσχάρια,

βάλτε τις στέρφες στα ταυριά, για να βοσκούν κοντά τους

γλυκό είν΄το μουγκανητό του μοσχαριού κι ακόμα 

είναι γλυκό το μούγκρισμα από την αγελάδα,

γλυκιά η φλογέρα του βοσκού, γλυκό και το τραγούδι.

Οι στίχοι είναι του ποιητή Θεόκριτου (325 - 267 π.Χ.) , θεμελιωτή και κύριου εκπροσώπου της βουκολικής ποίησης.
Θεόκριτος , Άπαντα, σειρά Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, αρ.322, Κάκτος, 1992