Το ημέρωμα

    Οι ανθρώπινες σχέσεις πάντα υπήρξαν ένα περίπλοκο πρόβλημα. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι είναι εκείνο που φέρνει κάποιους ανθρώπους κοντά και κάποιους άλλους τους απομακρύνει. Γιατί συμπαθούμε αυτόν και αντιπαθούμε τον άλλον; Πώς δημιουργούνται οι φιλίες; Είναι δυνατόν να δημιουργηθούν αληθινές φιλίες με ανθρώπους που δεν τους έχεις δει αλλά που για ανεξήγητους λόγους νιώθεις ότι μπορείς να συνομιλήσεις μαζί τους, ότι αισθάνεσαι μια οικειότητα σαν να τους γνωρίζεις χρόνια και μια τάση να σπάσεις τα στεγανά και να απευθυνθείς σε αυτούς 

ανοίγοντας διάπλατα την καρδιά σου και να μοιραστείς ό,τι κρύβει μέσα της.

     Οι ανθρώπινες σχέσεις πάντα έχουν ένα ρίσκο. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος κρύβεται κάτω από το πρόσωπο που βλέπεις , από το κείμενο που διαβάζεις . Παρ’ όλα αυτά κάτι σε τραβάει από το χέρι και σε οδηγεί , σε σπρώχνει προς τη μεριά του, σε παροτρύνει να κάνεις το πρώτο βήμα. Δισταγμός και πολλή σκέψη στην αρχή, αρκετή  συστολή ,  όμως κάτι μέσα σου φωνάζει ότι εκεί απέναντι υπάρχει ένας άνθρωπος που ίσως και να περιμένει , χωρίς και ο ίδιος να το γνωρίζει, τη δική σου κίνηση.

    Δύσκολη η αρχή , πολλές οι επιφυλάξεις. Άραγε θα μπορέσει να υπάρξει προσέγγιση;  Μού θυμίζει το « ημέρωμα» της αλεπούς από τον μικρό πρίγκηπα.  Μικρά μικρά βήματα, αλλά σταθερά και τακτικά βοηθούν στην γνωριμία.

    Και ξαφνικά χωρίς να το καταλάβεις νιώθεις ότι βρίσκεστε στον ίδιο δρόμο  να προχωράτε μαζί, να συζητάτε, να μοιράζεστε ιδέες, συναισθήματα, αγωνίες, χαρές και λύπες ίσως και μικρά μυστικά ή αναμνήσεις  μιας ζωής. Αναρωτιέσαι πώς έγινε αυτό; Πώς ξαφνικά αρχίζεις να έχεις έγνοια για έναν άνθρωπο που δεν έχεις δει  ποτέ, δεν ξέρεις το χρώμα της φωνής του  και όμως θέλεις να τον νιώθεις  δίπλα σου χαρούμενο και ευτυχισμένο, να τον βοηθήσεις όπως μπορείς και όπου μπορείς, να του απλώνεις τα χέρια σου σαν φτερά και την αγκαλιά σου  για να τον τυλίγεις προστατευτικά, να εύχεσαι να μην τού συμβεί κακό, να τού πηγαίνουν όλα καλά, να αισθάνεσαι  χαρά για μια καλή του κουβέντα , ευγνωμοσύνη για έναν ενθαρρυντικό του λόγο. Να στεναχωριέσαι με τα προβλήματά του όπως ακριβώς και με του αδελφού σου  ή τα δικά σου.

   Θα ήθελες να είσαι μια νεράιδα , σαν και εκείνες που διάβαζες στα παραμύθια όταν ήσουν μικρή, με ένα μαγικό ραβδάκι , ένας άγγελος στη γη, να αγγίζεις το μαύρο της ψυχής και να το αλλάζεις σε χρώμα φωτεινό.

   Χαίρεσαι γιατί μέρα τη μέρα αναπτύσσεται μια αμοιβαιότητα και θέλεις να  ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου, να στρώσεις το καλό άσπρο λινό  τραπεζομάντηλο στο τραπέζι, να βγάλεις τα όμορφα πιάτα από λεπτή πορσελάνη και να σερβίρεις το καλύτερο φαγητό, το μαγειρεμένο με μεράκι και φροντίδα για τον εκλεκτό καλεσμένο, να κατεβάσεις τα κρυστάλλινα ποτήρια από το μπουφέ , να τα γεμίσεις με κόκκινο παλιό κρασί και να πιείτε στην υγειά μιας φιλίας που φαίνεται να μην είναι σαν κι αυτές που νόμιζες ότι είχες, αλλά δεν είχες.

  Ίσως μια αγωνία να υπάρχει  κρυμμένη κάπου βαθιά μέσα σου, ένας φόβος μήπως και ξαφνικά όλα διαλυθούν , μήπως λάθεψες , μήπως , μήπως, μήπως......Ανασφάλειες. Ο καθένας κουβαλάει  τις δικές του .

   Όμως υπάρχει ένα μυστικό , το αντίδοτο,  που στηρίζεται στη γνώση  ότι

«μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια γιατί δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο , πρέπει να τον ημερώσεις!

-          -Τι πάει να πει «ημερώσεις»;

-         - Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς...».

-        -  Να δημιουργείς δεσμούς;

-          -Αν  με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο... Γίναμε φίλοι...

-          Σ’ αυτή την αλήθεια βρίσκεται η αξία της ευτυχίας...»

Οι προτάσεις σε εισαγωγικά, διασκευασμένες και ανακατωμένες,  είναι από το βιβλίο του Αντουάν  ντε Σαιντ-Εξυπερύ, Ο μικρός πρίγκιπας, 

μτφρ. Στρατής Τσίρκας, Ηριδανός