Πάνε δυόμισι χρόνια που ανακάλυψα ότι κάποιοι συνάδελφοι κάνουν αυτό το καθημερινό ταξίδι δεκάδων χιλιομέτρων. Και μάλιστα για χρόνια. Στην Αθήνα, που ως τότε ζούσα, μόνο ως αναπληρωτές ή έστω στα πρώτα χρόνια της θητείας μας μας τύχαινε να μετακινούμαστε έστω και στο γειτονικό δήμο. Προσωπικά για είκοσι σχεδόν χρόνια βρισκόμουν σε σχολείο που απείχε τρία λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου. Ώσπου στο τέλος με έπιασε ανία. Και με ενοχλούσε αφόρητα που σχολείο και σπίτι είχαν γίνει ένα. Κάπως έτσι πήρα και την απόφαση για μετάθεση στην Ηγουμενίτσα. Κι εδώ ανακάλυψα έκπληκτη τι περνάνε πολλοί συνάδελφοι. Ακόμη και με πολλά χρόνια υπηρεσίας. Τόσον καιρό μετά εξακολουθεί να μου φαίνεται απίστευτο και είναι αδύνατον να ταξιδέψω στην Εγνατία και να μη συλλογιστώ τους συναδέλφους που καθημερινά τη διασχίζουν πάνω κάτω και ξανά το ίδιο. Κι αν είχα κάποτε το θράσος να νιώθω ανία για την πολύ κοντινή απόσταση σπιτιού - σχολείου κι έψαχνα την περιπέτεια, παραδέχομαι πως τέτοιο καθημερινό ταξίδι δε θα το άντεχα.
Αυτή την περιπέτεια μόνο όποιος την έχει ζήσει ή εξακολουθεί να τη ζει μπορεί να την καταλάβει. Κανείς άλλος. Όπως καταλαβαίνεις δεν ανήκουμε όλοι στην ίδια κατηγορία. Είμαστε διαφορετικών ταχυτήτων και δυστυχώς είναι πολλές οι φορές που αυτό δεν γίνεται κατανοητό από τους υπόλοιπους. Και εκτός από την καθημερινή ταλαιπωρία, την κούραση και την έκθεση σε κίνδυνο είναι πολύ μεγάλη και η οικονομική αφαίμαξη. Ούτε αυτό γίνεται αντιληπτό. Πεποίθηση μου είναι πλέον ότι δεν απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα ενώ έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις.
Περί ομίχλης ο λόγος:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=Wl3SmWjPI9Q
Με αγάπη (και κατανόηση)
κ.κ.
Πολύ καλός ο Ιωάννου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμίχλη, χαλάζι, πάγος, βροχή πολύ βασανίζουν την καθημερινότητά μας.
Ευχαριστώ
Να΄σαι καλά
Σοφία, καλησπέρα! Και φωτογράφος λοιπόν! Μένω έκπληκτη, για το θέμα, αλλά και για την ευαισθησία...Με κεραίες πάντα και παντού! Να είσαι καλά...Αθηνά
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι Αθηνά. Αγαπημένη συνήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα
Πάνε δυόμισι χρόνια που ανακάλυψα ότι κάποιοι συνάδελφοι κάνουν αυτό το καθημερινό ταξίδι δεκάδων χιλιομέτρων. Και μάλιστα για χρόνια. Στην Αθήνα, που ως τότε ζούσα, μόνο ως αναπληρωτές ή έστω στα πρώτα χρόνια της θητείας μας μας τύχαινε να μετακινούμαστε έστω και στο γειτονικό δήμο. Προσωπικά για είκοσι σχεδόν χρόνια βρισκόμουν σε σχολείο που απείχε τρία λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου. Ώσπου στο τέλος με έπιασε ανία. Και με ενοχλούσε αφόρητα που σχολείο και σπίτι είχαν γίνει ένα. Κάπως έτσι πήρα και την απόφαση για μετάθεση στην Ηγουμενίτσα. Κι εδώ ανακάλυψα έκπληκτη τι περνάνε πολλοί συνάδελφοι. Ακόμη και με πολλά χρόνια υπηρεσίας. Τόσον καιρό μετά εξακολουθεί να μου φαίνεται απίστευτο και είναι αδύνατον να ταξιδέψω στην Εγνατία και να μη συλλογιστώ τους συναδέλφους που καθημερινά τη διασχίζουν πάνω κάτω και ξανά το ίδιο. Κι αν είχα κάποτε το θράσος να νιώθω ανία για την πολύ κοντινή απόσταση σπιτιού - σχολείου κι έψαχνα την περιπέτεια, παραδέχομαι πως τέτοιο καθημερινό ταξίδι δε θα το άντεχα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Δανάη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή την περιπέτεια μόνο όποιος την έχει ζήσει ή εξακολουθεί να τη ζει μπορεί να την καταλάβει. Κανείς άλλος. Όπως καταλαβαίνεις δεν ανήκουμε όλοι στην ίδια κατηγορία. Είμαστε διαφορετικών ταχυτήτων και δυστυχώς είναι πολλές οι φορές που αυτό δεν γίνεται κατανοητό από τους υπόλοιπους. Και εκτός από την καθημερινή ταλαιπωρία, την κούραση και την έκθεση σε κίνδυνο είναι πολύ μεγάλη και η οικονομική αφαίμαξη. Ούτε αυτό γίνεται αντιληπτό. Πεποίθηση μου είναι πλέον ότι δεν απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα ενώ έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Να΄σαι καλά