Ιουλία Βεντίκου, Η Πόρτα Ι
Πέρασαν πια τα δέκα χρόνια. Πλησιάζει το τέλος.
Έλα να δεις ό,τι πρόβλεψες. Να δεις με τι λάφυρα
ανταλλάξαμε τόσους νεκρούς μας` με τι δικές μας εχθρότητες
ανταλλάξαμε τους παλιούς μας εχθρούς. Μέσα στα ερείπια,
που οι στήλες των καπνών θα υψώνονται κάθετα προς τον ήλιο,
ανάμεσα στους σκοτωμένους, τις πεσμένες ασπίδες, τους τροχούς των δίφρων,
ανάμεσα στους γόους των νικημένων και των νικητών, το δικό σου
νοητικό μειλίχιο χαμόγελο θα μας είναι ένα φέγγος,
η δική σου επιείκεια και σιωπή , μια πυξίδα.
Έλα` σε χρειαζόμαστε όχι μόνο για τη νίκη, μα, προπάντων,
μετά τη νίκη` - όταν θα μπούμε, όσοι απομείνουμε, ξανά στα καράβια,
γυρίζοντας
μαζί με την Ελένη, γερασμένη κατά δέκα χρόνια,
με αλλοιωμένη προφορά, με παραστάσεις άλλες μες στα μάτια της,
κρύβοντας σε μακριά, χρυσοποίκιλτα πέπλα
την ξενητειά της και τα γηρατειά της, κρύβοντας
μες στα δικά της πέπλα και τη δική μας ξενητειά, την τύψη, την απελπισία
και τον μεγάλο , αφυγάδευτο τρόμο της ερώτησης:
γιατί ήρθαμε, γιατί πολεμήσαμε, γιατί και πού επιστρέφουμε;
(απόσπασμα)
Γιάννης Ρίτσος , Φιλοκτήτης, Τέταρτη Διάσταση, Κέδρος,1990, 24η έκδοση
Σοφία καλησπέρα. Πάντα με συγκινούν οι φωτογραφίες σου, πάντα κάτι όμορφο μου θυμίζουν.Ανυπομονώ να δώ τις αναρτήσεις σου, κάθε βράδυ, που ησυχάζω και γαληνεύει η ψυχή μου.Σού γράφω πρίν διαβάσω το κείμενο, θα επανέλθω. Καλή σου νύχτα! Αθηνά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι διαβάζω τα κείμενά σου κάθε πρωί που σηκώνομαι. Είναι η πρώτη απόλαυση της ημέρας με τον πρωινό καφέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα.
Αθηνά και Θωμά πολύ σας ευχαριστώ. Από τα πιο όμορφα σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα' στε καλά