Εμείς είμαστε τ’ όνειρο μας.
Άνοιξαν τα παράθυρα και μπήκαν μέσα τα λουλούδια σαν ένα εύθυμο
στράτευμα με κόκκινα τύμπανα και χρυσές τρουμπέτες που γυρίζει απ’
το χτεσινό μας κήπο στη σημερινή μας καλοσύνη.
Ο φράχτης κρύφτηκε απ’ την πρασινάδα κι ούτε μπορείς να πεις πως
είναι φράχτης.
Στις ξανθές πλεξούδες της άνοιξης φύτρωσαν γαλανά κρινάκια.
Κι όσοι κλαίγαν προχτές, θυμήθηκαν σήμερα πως είναι νέοι και
γελούν γιατί κλαίγαν.(απόσπασμα)
Γιάννης Ρίτσος , Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού, Κέδρος 2003
Τι να γράψω; Θάναι φτωχό...απλά ξαναδιαβάζω και ξαναβλέπω την ανάρτηση που αγγίζει την καρδιά και την ψυχή. Ευχαριστώ καλή μου συμμαθήτρια...αθηνά
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου συμμαθήτρια! Πολύ μου αρέσει αυτή η προσφώνηση μετά από τόσα χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εσύ νιώθεις έτσι με κάθε ανάρτηση, τότε τι να πω εγώ για τον τρόπο που τις σχολιάζεις.
Ευχαριστώ. Να' σαι καλά.
Δεν είναι ανάρτηση, είναι ανάταση!
ΑπάντησηΔιαγραφήαθηνά.