Μια ελιά και ένα σπουργίτι

    Angella Scott, Bird in Tree (2009)

Ένα παραμύθι σαν και εκείνα που ακούγαμε παιδιά ή μια αλληγορική ιστορία για τους δεσμούς και την ανθρώπινη φιλία.Όμορφο και τρυφερό, γραμμένο από τη φίλη μου την Αθηνά. Την ευχαριστώ που μου επιτρέπει τη δημοσίευση.

[Η αξία της φιλίας]

Μιά φορά, μια καλημέρα,

ένα σπουργίτι με φτερά γκρίζα και σταχτιά

ανέβηκε στο κλαδί ενός δέντρου.

Ξεκουράστηκε και ζέσταινε τα φτερά του στον ήλιο.

«Έχω ψηλότερο κλαδί, καλλίτερο από εκείνο που κάθεσαι», του είπε το καλοσυνάτο δέντρο.

Τότε το σπουργίτι ανέβηκε λίγο ψηλότερα.Στο κλαδί αυτό ήταν πιο ζεστά και πιο φωτεινά.Είχε δίκιο λοιπόν το όμορφο δέντρο.

«Πιο ψηλά θα βλέπεις όλον τον κήπο», τον προέτρεψε το καλό μας δέντρο.

Ανοίγει λοιπόν τα φτερά του το σπουργίτι και ανεβαίνει ακόμη πιο ψηλά.

Και τότε είδε όλο τον κήπο, τα άλλα πουλιά, τη γάτα, που τόσο την φοβόταν, το πηγάδι, το νερό, τα κεραμίδια, καινούργιες κρυψώνες.

Μετά, είδε το σπουργίτι, ότι λίγο ακόμη να προσπαθούσε, και θα έφθανε στην κορφή του δέντρου.

Ξαναπέταξε όλο χαρά και στάθηκε περήφανο στην κορυφή.

Ήταν τόσο άξιο λοιπόν και δεν το ήξερε μέχρι τότε;

«Σε ευχαριστώ δέντρο μου καλό, πές μου το όνομά σου για να σε θυμάμαι. Πώς σε λένε»;

«Ελιά» του απάντησε εκείνο.

«Τι μικρό και γλυκό όνομα που έχεις»;

«Και εσένα πώς σε λένε»;

«Εμένα με λένε σπουργίτι και πουλί»!

Ξαναπέταξε τότε ψηλά και δεν χόρταινε να πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον ήλιο.

Κι όταν κουράστηκε, επεθύμησε να συναντήσει την φίλη του την ελιά και να ξεκουραστεί στα κλαδιά της.

Ένα ασημένιο δάκρυ έλαμψε στα φύλλα της και το σπουργίτι στάθηκε να το πιεί, να δροσισθεί, να ξεδιψάσει!

Μία φιλία γεννήθηκε από τότε που γέμιζε τους δυό με τρυφερή χαρά.

Η ελιά άνθιζε ευτυχισμένη και το σπουργίτι πετούσε στα φύλλα της και χάιδευε τα κλαδιά της τραγουδώντας το φάλτσο απ΄τη χαρά τραγούδι του.

Κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς ονειρεμένα!

Σαν την ελιά με το σπουργίτι!

                                                    Αθηνά Αναστασίου