Κανένας συνάδελφος στην τάξη ! ;

    Κανένας συνάδελφος στην τάξη!  Κοιτάζω το σύνθημα στα δεξιά του blog και αναρωτιέμαι πόσο τραγικό μπορεί να  ακούγεται πλέον. Πόσοι συνάδελφοι δεν είναι μέσα στην τάξη; Νιώθω πίκρα, μεγάλη απογοήτευση και θυμό. Σκέψεις και ερωτήματα πολιορκούν το μυαλό και τη συνείδησή μου. 

   Πρώτα να ξεκαθαρίσω ότι συμμετέχω στην απεργία σεβόμενη την απόφαση του κλάδου,αν και εξαρχής είχα διατυπώσει τις επιφυλάξεις μου γι’ αυτήν,στην ουσία διαφωνούσα γιατί από τις συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων ήξερα τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί.

  Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

  Είναι γνωστό πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα με την απόφαση για την απεργία διαρκείας μέσα στις Πανελλαδικές εξετάσεις,την επιστράτευση και όσα ακολούθησαν το καλοκαίρι με μετατάξεις, διαθεσιμότητα, κινητικότητα, απολύσεις, το νέο λύκειο. Πολλές καινούριες λέξεις για να κρύψουν την διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος και των εκπαιδευτικών.Η ουσία είναι μία, ότι στην προσπάθεια να ικανοποιήσει η κυβέρνηση όσα έχει υπογράψει διαλύει τα πάντα.

   Βέβαια αυτά δεν είναι και τόσο καινούρια, γιατί θυμάμαι ότι πριν από πολλά χρόνια κάποιοι γραφικοί, αναχρονιστικοί και αντιευρωπαϊστές  συνδικαλιστές έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου επισημαίνοντας ότι οι τότε κυβερνήσεις και διάφορες πολιτικές δυνάμεις είχαν ψηφίσει συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διευθετούσαν αυτά τα ζητήματα. Φαίνονταν πολύ μακρινά τότε έως αδύνατα και οι περισσότεροι συνάδελφοι αδιαφορούσαν γιατί νόμιζαν ότι έχουν εξασφαλίσει τη θέση τους και τη μονιμότητά τους. Πίστευαν ότι δεν χρειάζεται και να αγωνίζονται. Σιγά σιγά καλλιεργήθηκε και η ιδεολογία της απεργοσπασίας, ο απεργοσπάστης έγινε μη απεργός που είχε το δικαίωμα να μην απεργήσει και εναντιωνόταν σε όποιον τολμούσε να του το θίξει. Και είχαμε φτάσει στο σημείο να αισθανόμαστε άσχημα οι ελάχιστοι που απεργούσαμε, οι απεργοί, και όχι αυτοί που δεν απεργούσαν, οι απεργοσπάστες.

  Έτσι όταν κηρυσσόταν μια απεργία πάντα υπήρχε μια δικαιολογία για να μην υπάρχει συμμετοχή και φτάσαμε  σε μάκρος χρόνου από τις μεγάλες απεργίες του τέλους της δεκαετίας του 1980 και των αρχών του 1990 να μη συμμετέχουμε πουθενά. Έφταιγαν όλοι, οι συνδικαλιστές, οι παρατάξεις, τα κόμματα. Όλοι εκτός από εμάς που παραδοθήκαμε άνευ όρων σε κάποιους συνδικαλιστές και κομματικές παρατάξεις που έβλεπαν το χώρο της εκπαίδευσης ως πεδίο δράσης λαμπρό για την ικανοποίηση των πελατειακών τους σχέσεων  προκειμένου να βρίσκονται συνεχώς στα διάφορα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών.

   Στις τωρινές συνθήκες, όπου τα πάντα ανατρέπονται και η ζωή μας έγινε παιχνίδι στα χέρια των  κυβερνητικών πολιτικών όλοι δυσανασχετούμε γιατί δεν κάνουμε κάτι , γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε. Γκρίνια, μιζέρια, δεν μας ικανοποιούσε η 24ωρη, η 48ωρη , θέλαμε απεργία διαρκείας.

  Καλούμαστε λοιπόν στις αρχές Σεπτεμβρίου σε γενικές συνελεύσεις. Η ΟΛΜΕ αυτή τη φορά δεν είχε πρόταση. Στο χέρι του κλάδου βρίσκεται η απόφαση. Ικανοποιητική η συμμετοχή στις συνελεύσεις, όχι όμως της ανάλογης  προ των πανελλαδικών. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων αποφασίζει πενθήμερες επαναλαμβανόμενες  και η πρόταση για 48ωρη και με επανεκτίμηση της κατάστασης μειοψήφισε σημαντικά.

  Ήδη όμως πάρα πολλοί συνάδελφοι δεν συμμετείχαν στις συνελεύσεις  μη παίρνοντας το ρίσκο μιας απόφασης ή αδιαφορώντας . Δεν μπορώ να εξηγήσω τη στάση τους. Και ενώ έχει ψηφιστεί η πενθήμερη απεργία σε συζητήσεις μεταξύ μας ακούγονται διάφορες απόψεις όπως ότι θα πρέπει να βρεθούν άλλες μορφές πάλης γιατί οι καθηγητές δεν αντέχουν οικονομικά. Κάποιοι  άλλοι θεωρώντας ότι οι συνδικαλιστές δεν ενδιαφέρθηκαν όσο έπρεπε για τα ιδιαίτερα κλαδικά τους αιτήματα είχαν ήδη αποφασίσει ότι δεν θα απεργήσουν κ.λ.π. Αντίπαλός μας, συνάδελφοι, δεν είναι οι άλλοι συνάδελφοι, είναι η εκπαιδευτική πολιτική ειδικά και η κυβερνητική γενικότερα που επιχειρεί με κάθε τρόπο να μάς διαιρέσει και να μάς διαλύσει. Μήπως το πέτυχε ήδη;

  Ξεκινά η απεργία στις 16 Σεπτεμβρίου και για δυο μέρες τα ποσοστά ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Πολλά σχολεία δεν λειτουργούν καθόλου. Ενθουσιασμός στην κερκίδα! Από την τρίτη  όμως μέρα αρχίζουν τα ποσοστά να πέφτουν για να φτάσουμε στο τέλος της πέμπτης μέρας σε ένα απογοητευτικό ποσοστό.

Παρακολουθώντας αυτή την εξέλιξη διαπιστώνω με μεγάλη θλίψη και οργή τη διαμόρφωση νέων απεργιακών ηθών που υποστηρίζονται από παρατάξεις με πολύ «επαναστατικό» περίβλημα. Δεν τους ενδιαφέρει το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία γιατί οι συνάδελφοι έδειξαν τις διαθέσεις τους τις δυο πρώτες μέρες και συμμετέχουν στα συλλαλητήρια!!!  Συμβολική  ήταν η συμμετοχή τους; Διότι η απόφαση ήταν για πέντε ημέρες όχι για δύο. Τότε γιατί δεν ψήφισαν την 48ωρη;

Και εμείς οι 300 του Λεωνίδα που μείναμε να απεργούμε τι ρόλο παίζουμε ;

  Εκείνο που προβλήθηκε ακόμη περισσότερο είναι ότι οι συνάδελφοι δεν αντέχουν οικονομικά. Εμείς που απεργούμε είμαστε οι πλούσιοι της εκπαίδευσης και αντέχουμε; Και εάν δεν αντέχουν γιατί ψήφισαν μια πρόταση που δεν μπορούν να εφαρμόσουν;  

   Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει την άποψη ότι στις συνελεύσεις πηγαίνουν εκείνοι που είναι υπέρ της απεργίας. Και εσύ συνάδελφε που είσαι κατά της απεργίας γιατί δεν πηγαίνεις να θέσεις την πρότασή σου σε ψηφοφορία και να διαμορφώσεις ένα άλλο αποτέλεσμα. Όπως φαίνεται πολλοί ήταν κατά της απεργίας.

  Αυτή τη στιγμή ακόμη , δεν ξέρω τι απόφαση θα πάρει η συνέλευση των προέδρων,  εξακολουθεί να απεργεί  ένα πολύ μικρό ποσοστό. Η κατάσταση έχει οδηγηθεί σε τραγικό αδιέξοδο και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το βλέπουν όσοι ακόμη υποστηρίζουν τη συνέχιση του απεργιακού αγώνα. Ποιοι θα τον συνεχίσουν συνάδελφοι; Εμείς που απεργούμε γιατί έχουμε συνειδησιακό πρόβλημα και δεν πρόκειται να πάμε σχολείο αν δεν ανασταλεί επίσημα η απεργία από τη συνέλευση των προέδρων; Πόσοι είμαστε σε κάθε σχολείο ; Δώστε και ένα στατιστικό πόσοι από τους συναδέλφους που ψήφισαν την πενθήμερη εξακολουθούν να απεργούν.

  Οι αγώνες και κυρίως οι απεργιακοί αγώνες για να έχουν αποτέλεσμα χρειάζονται πάνω απ’ όλα σωστή προετοιμασία, συμμετοχή , αλληλεγγύη  και συμπαράσταση από τους άλλους εργαζόμενους σε επίπεδο βάσης και όχι κορυφής. Μα τι να τα κάνουμε τα ψηφίσματα αλληλεγγύης από τα προεδρεία των διαφόρων σωματείων όταν δεν υπάρχει πραγματική συμπαράσταση από τα μέλη τους.

Πώς να συνεχίσουμε όταν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί δεν συμμετέχουν στην απεργία που ψήφισαν;  

  Λυπάμαι αν στεναχωρώ τους συναδέλφους αλλά όσο και αν προσπαθήσουν να αλλάξουν το νόημα των λέξεων και κυρίως των πράξεων, αυτοί που δεν απεργούν  είναι απεργοσπάστες. Ας αναλογιστούν τις ατομικές τους ευθύνες. Και ας  σκεφτούν την επόμενη φορά που θα κάνουν μάθημα να είναι πολύ προσεκτικοί όταν θα αναφέρονται σε αγώνες , θυσίες, δικαιώματα και ήρωες κάποιων άλλων εποχών.

   Η συνέχιση της απεργίας κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεπερνά τα όρια του τυχοδιωκτισμού και οδηγεί σε διάλυση το ήδη ημιδιαλυμένο  εκπαιδευτικό κίνημα. Ποιος θα ξανασηκώσει κεφάλι; 

   Εμείς οι ίδιοι είμαστε ο κλάδος και εμείς πρέπει να αποφασίζουμε τη δράση μας στηριζόμενοι στις πραγματικές μας δυνατότητες και όχι στη συνθηματολογία .

  Οι αγώνες δεν γίνονται με συνθήματα ούτε με μεγάλα λόγια. Θέλουν δουλειά, θέλουν συζήτηση και πάνω απ’ όλα συνειδητοποίηση, συνοχή και ενότητα δράσης.

  Δεν πιστεύω ότι συμμετέχοντας σε μια απεργία το αποτέλεσμα πρέπει  οπωσδήποτε να είναι νικηφόρο, όσο κι αν είναι ευκταίο. Αυτό κανείς δεν το εγγυάται. Άλλο όμως να αγωνίζεσαι μαζί με την μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων και να πέσεις μαχόμενος αλλά διατηρώντας την αξιοπρέπεια σου και άλλο να σέρνεσαι σε μια απεργία δίχως νόημα εξευτελίζοντας και τη σημασία της απεργίας ως μέσου πίεσης.

Η απεργία δεν είναι απλά ένα δικαίωμα είναι πάνω απ’ όλα υποχρέωση, είναι συμμετοχή. Τότε μόνο αποκτά πραγματική δύναμη και γίνεται όπλο στα χέρια των εργαζομένων και οι εργαζόμενοι είμαστε εμείς.