Μα τη φάση εκείνη ποιος τη λογαριάζει πια!...Κρατάει δευτερόλεπτα μονάχα και καμμιά φορά μπορεί κ' η απελπισία κ' η συμφόρηση να περάσουν για ηρωισμός. Οι άπειρες χιλιάδες στιγμές μιας πεζής, καταθλιφτικής ζωής είναι που κάνουνε τον άντρα!...
- Να μην ελπίζεις τίποτα για τον εαυτό σου και να μοιράζεις ελπίδες σαν Παντοκράτορας!...
- Να πεινάς τον ύπνο και να μπορείς να στρώνεις πουπουλένιες κούνιες ξεγνοιασάς για τον πλησίον!...
- Το ψωμί να το μετράς με ψίχουλα, κι' όμως πάντα νάχεις να χαρίζεις απλόχερα.
- Κ' ύστερα να καταφέρνεις, τ' άτσαλα χέρια του σιδερά, του ρεσπέρη, του λούστρου, να γίνουνε όργανα χαδιού κι' εστίες απαλής γαλήνης. Χέρια Μάνας!...
-Τα πόδια, που είχαν έργο, ολάκερη ζωή, να φτερνίζουνε βαρειά σε πατητήρια και αλωνίστρες, για να κερδίσουν το ψωμί σου, εδώ πρέπει ν' αλλάξουνε συνήθειες και ρυθμούς. Να τους φυτρώσουνε φτερά και να περνάς σας αέρας και σαν ίσκιος, για να μην ταράξεις του πλησίον τον ύπνο ή τη συλλογή.
- Κι ας είσαι αμόρφωτος. Ας μη δρασκέλισες σκολειού κατώφλι. Ανάγκη να γίνεις σοφός στην υπηρεσία της ζωής. Σοφός, που να ξημερώνεται στα καρτέρια και στα περάσματα των παθών, με της σίγουρης αλήθειας το δαυλό αναμμένο...
- Να κρατάς στα δάχτυλά σου μάτσο τα νεύρα και να τα παίζεις σα μαέστρο την ορχήστρα του από αναρίθμητα βιολιά!...
- Ναι! Τέτοιος περήφανος σοφός πρέπει να γίνεις. Που να μην καταδέχεσαι ποτέ τυχαίες εκρήξεις θυμού και κεραυνοβολήματα αισθημάτων. Για όλα νάχεις το πρόσταγμα. Κι' όλα να υπηρετούνε μ' αρμονία και τάξη την ολόφωτη θέληση. Τίποτα σκοτεινό μέσα σου. Μήδε χαρές, μήδε φόβοι, μήδε μίση. Όλα, να ξέρεις σε ποια βάθη φυτρώνουνε, ποιαν ώρα κι' από ποιο χέρι έπεσε ο σπόρος τους!
Αυτή η δύναμη και η γνώση θα φέρουνε τη γαλήνη στον ανταριασμένο Νου.
Τότε χρειάζεται να τοποθετήσεις τη φωνή σου σωστά - να μη φτύσεις πια τον ιερό ήχο της ζωής πρόχειρα και πρόστυχα - σαν αρμονία μουσική που έχει αποδέχτη χώρους του σύμπαντος: Την ψυχή του πλησίον...
Σίμωσε, κατά πώς του πρέπει, αυτό το Ναό. Στάσου στην πόρτα του. Μη βιαστείς να ξοδέψεις τα γέλια και τα λόγια της χαράς σ' εκείνο το κατώφλι. Ορθάνοιξε τ' αυτιά σου να γροικήσεις πρώτα τον ξένο πόνο, το ξένο άχτι. Κ' η πόρτα της ψυχής του πλησίον θ' ανοίξει μονάχη της. Μα κι' όταν ανοίξει, μη βιαστείς να χουγιάξεις για τη νίκη. Άφησε την άλλη καρδιά να κάνει την αρχή. Και πρόσεξε μην ξαφνιαστείς όταν ακούσεις τη δική σου λαλιά από ξένο στόμα!...Μέσα του σ' είχε από καιρό, μ' εμπιστοσύνη, εργάτη κι' αρχιμάστορα στο μέγα έργο για μια τρανή αλλαγή της ίδιας της φύσης...(απόσπασμα)
Στις 23 Απριλίου του 1970 έφυγε από τη ζωή ο εργάτης - συγγραφέας Θέμος Κορνάρος.
Πάμφτωχος και μόνος , αυτός που σε καιρούς πολύ δύσκολους προσπάθησε να δώσει μαθήματα αισιοδοξίας, ανθρωπιάς, μαχητικότητας, αξιοπρέπειας και ελπίδας.
Η ζωή του δαπανήθηκε ανάμεσα σε σκληρές χειρωνακτικές δουλιές και στους ακόμη πιο σκληρούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, στις φυλακές και στις εξορίες.
Ο «Ριζοσπάστης», τον Απρίλη του 1977, έγραφε: «Ο Θέμος Κορνάρος είναι μάγος στην απόδοση ονειρικών και θολών στιγμών της ψυχής. Παρακολουθεί από κοντά το λαβύρινθο του νου και αποδίδει με επιβλητική δύναμη τις μεταξύ ύπνου και ξύπνιου καταστάσεις. Το ίδιο μάστορας δείχνεται και στην απόδοση της λαϊκής ψυχής, που τη ζωγραφίζει με γνήσια ελληνικά χρώματα. Βρίσκει τον Ρωμιό πλούσιο σε αισθήματα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Οι ήρωες του αυτοδίδαχτου συγγραφέα, είναι πειστικοί λαϊκοί άνθρωποι, υπέροχοι σε ήθος και ασκούν μια βαθιά επιρροή πάνω στους αναγνώστες. Πολύ οικείοι, αν και σχεδόν ημίθεοι σε ψυχική δύναμη, επηρεάζουν και αλλάζουν εσωτερικά τους αναγνώστες που θα τους αγαπήσουν...»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου