Και τραγουδάγαν οι φαντάροι: " Κι όταν ακόμα σου πουν πως πέθανα καρτέρα με " Και προχωρούσαν.

 

 A. Shirokov. For The Motherland.

Ποιος θα ξεχάσει ποτέ τις μαύρες ώρες του πολέμου!
Τα χωριά κ' οι πολιτείες σηκώθηκαν
σηκώθηκαν τα ποτάμια σου, οι στέππες κ' οι θρύλοι του λαού
οι σκοτωμένοι της Πετρούπολης έρχονται από τη ματωμένη
Κυριακή του 905
βαδίζαν τ' άροτρα, οι σημαίες, οι μηχανές, ο Έγκελς και τα 
Ουράλια.
Η τελευταία βίδα της πιο ταπεινής μηχανής δούλευε για το 
μέτωπο
και γινόταν ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης!

Ποιος θα ξεχάσει ποτέ τις μαύρες ώρες του πολέμου.
Μικρά παιδιά πηγαίναν εθελοντές στον Κόκκινο Στρατό
οι άντρες αποχαιρετούσαν τις γυναίκες τους φιλώντας τες
βιαστικά
και τραγουδώντας το " Καρτέρα με " του Σιμόνωφ
στρίβαν τις γωνιές των δρόμων και χάνονταν
οι γυναίκες σκυμένες στις μηχανές δεν έπρεπε να κλαίνε
γιατί τα δάκρυα δυσκολεύουν τη δουλειά
κορίτσια φυλακίζανε το κύμα των μαλλιών τους μες στο κράνος
και πηγαίναν να πεθάνουν για την πατρίδα
κ' οι κόκκινοι φαντάροι ζωσμένοι δυναμίτες
απ' όλα τα παράθυρα της Ρωσίας πηδούσαν πάνω
στα γερμανικά τάνκς.

Κάτω από κάθε πέτρα ήταν κρυμμένο κ' ένα φυσίγγι 
της αντίστασης.
Κάτω από κάθε σκοτωμένο απλώνονταν η αδούλωτη 
σοβιετική γη.

Πλάι σε πολλούς νεκρούς φαντάρους
βρίσκαν γραμμένη με το δάχτυλο πάνω στο χώμα τη λέξη:
Ρωσία.
Μες στην απέραντη μοναξιά του θανάτου που ερχόταν,
γράφανε αυτή τη λέξη
σα νάσφιγγαν ένα μεγάλο, ζεστό, συντροφικό χέρι.
Κάποιος νεαρός πούχασε και τα δυο του πόδια
στη Σεβαστούπολη
έλεγε στο νοσοκομείο: Τα δυο μου πόδια ανήκαν 
στην πατρίδα και τάδωσα.
Και τα χέρια μου ανήκουν σ' αυτήν
και θα τα δώσω όποτε χρειαστεί. Και χαμογέλαγε.

Και τραγουδάγαν οι φαντάροι: " Κι όταν ακόμα σου πουν 
πως πέθανα
καρτέρα με "
Και προχωρούσαν.

Απόσπασμα από το Συντροφικό Τραγούδι του Τάσου Λειβαδίτη, γραμμένο για τον ανώνυμο νεκρό της ΕΣΣΔ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποίηση [τ.1]. Κέδρος 2003, 14η έκδοση.

 9 Μαΐου 1945 - 9 Μαΐου 2014 : 69 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.