Δεν υπάρχει υπόγειο χωρίς σεντούκι και σεντούκι χωρίς γράμματα, χωρίς φωτογραφίες κι άλλα μικροπράγματα που έπιαναν τάχα πολύ χώρο μες στο σπίτι και αποθηκεύτηκαν εκεί. Αυτό δεν είν' αλήθεια` η αλήθεια είναι πως στην ψυχή μας έπιαναν χώρο πολύ και η ψυχή μας δεν το άντεχε. Όσο περνά, ωστόσο, ο καιρός κι αδυνατίζει η μνήμη, κι η λησμονιά σαν λάδι απλώνεται και μαλακώνει τις πληγές του παρελθόντος , τόσο και πιο συχνά η νοσταλγία με ωθεί ν' ανοίγω το σεντούκι και ν' ανασύρω από κει κάποια απ' αυτά τα λείψανα που, όμως , δεν είναι λείψανα ακριβώς , γιατί, μόλις βρεθούν στο φως, σαν ν' ανασαίνουν πάλι, σαν να ζωντανεύουν, σαν ν' ανοίγουνς παλιές πληγές, και πανικόβλητος τα ξανακλείνω στο σεντούκι. Αυτό, ωστόσο, το παιχνίδι, παιχνίδι ηδονής κι οδύνης, ποτέ δεν σταματά , κι αδιάκοπα ανοιγοκλείνω το σεντούκι, αδιάκοπα ανοιγοκλείνω τις πληγές μου.
Αργύρης Χιόνης, Στο υπόγειο, Νεφέλη 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου