τα μικρά αυγά γαλανίζοντας κάτου απ' τ' αστέρια;
Η Μάρθα τρόμαζε να τα κοιτάζει και να τα συλλογιέται
πώς από δω θα βγουν τόσα φτερά τόσα τραγούδια. Γιατί
λοιπόν να μην ελπίζουμε;
Θυμηθείτε τη χελιδονοφωλιά σα θα δυσκολευτείτε στη δουλειά σας.
Τα πάρα κάτου θα τα καταλάβετε. Είναι πολλά και σοβαρότερα.
Γι' αυτό τραγουδάμε. Έχουμε το δικαίωμα και το καθήκον.
Κι ακόμα πιο πολύ πιστεύουμε. Γι' αυτό τραγουδάμε.
Θα φτιάξουμε την πυρκαϊά του κόσμου ένα άγαλμα
να κοιμηθούν στα πόδια του τα παιδιά με το μάγουλο
ακουμπισμένο στο ζερβί τους ώμο
να κοιμηθούν οι φαντάροι βγάζοντας πια τις αρβύλες τους
να κοιμηθούν οι μανάδες δίχως να φοβούνται το χτύπημα
της πόρτας
να κοιμηθούν μια στάλα οι σκοτωμένοι μας που κουράστηκαν
πια να μην πεθαίνουν
όλοι να κοιμηθούμε για να ξυπνήσουμε αύριο νωρίς
πολύ νωρίς την πρώτη μέρα του ανθρώπου.
Την τρίτη μέρα πρόσωπα μεθυσμένα απ' τ' οξυγόνο του δάσους
κι απ' τον ήλιο
χέρια γενναιόκαρδα που δεν αντέχουν να μη μοιραστούν τα
όνειρά τους.
Ένα λουλούδι είναι ένα καλό βιβλίο που θέλεις να το διαβάσεις
φωναχτά για να τ' ακούσει όλος ο κόσμος,
ένα δέντρο είναι μια δική μας σημαία που της φωνάζεις : ζήτω.
Σε τούτο το μέρος του νερού όλα δείχνονται πιο ξάστερα απ' όσο
στον αέρα
φαίνεται μια παρέα από μικρά αισιόδοξα σύγνεφα
φαίνονται αναποδογυρισμένα και τα γέλια των παιδιών που
παίζουν πίσω απ' τους θάμνους.
Απ' τη μια και την άλλη μεριά ανθισμένη βεβαιότητα.
Τα χείλια σου είναι κρουστά, είναι κόκκινα,
πιο πολύ για δάγκωμα παρά για ένα τραγούδι.
Όλα τα στόματα μαζί είναι για ένα τραγούδι.
Κανένας φρουρός δε θα μας σταματήσει.
Περνάμε τα σύνορα. Μπαίνουμε στο γειτονικό κράτος.
Ύστερα τ' άλλα σύνορα. Δεν είναι σύνορα.
Κανένα ντουφέκι δε μας κοιτάζει απ' τα συνοριακά φυλάκια
περπατώντας κάτου απ' τον ήλιο μες στο συντροφικό μας κόσμο.
Ήταν 11 Νοεμβρίου του 1990 όταν το σώμα του μεγάλου ποιητή άφησε τον κόσμο. Η ψυχή και το πνεύμα του εξακολουθούν να ζουν , να μας εμπνέουν και να μας εμψυχώνουν σε μέρες δύσκολες σαν και τις σημερινές.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου