"Πώς να σου τραγουδήσω τη φιλία μου;..."

Σ' έναν ποιητή

Πώς ένιωθε
η Παναγία Παρθένα,
στης Βηθλεέμ τους ακάθαρτους στάβλους,
από τις άκρες των σκονισμένων πελμάτων της
ν' ανεβαίνει το γάλα;
Πώς αναβρύζει το κρίνο
μεσ' απ' τον ταπεινό βολβό
και τα βράδια γελάει
στα κοπάδια των άστρων,
γαλανές ρεματιές
σαν περνούν τιντινίζοντας;

Έτσι σε νιώθω!
Μια καταιγίδα από γάλα,
στοργή και κραυγές ανοιξιάτικες,
πλανήτες κι ουράνιους γλυκασμούς,
που με τυλίγει.

Μας δένουν τα ίδια πράματα:
Τα χιονισμένα παράθυρα,
οι ελαιώνες με τα κίτρινα χώματα
οι γλάροι, ω οι γλάροι...κ' η θάλασσα,
οι μουσικές μαρμάρινες βρύσες
και τα πόδια που τρέχουν κάτω απ' τα πλατάνια.

Και μια πίκρα μάς αδερφώνει:
Το αίμα.
Το κόκκινο αίμα που τρέχει
καταγής.

Πώς να σου τραγουδήσω
τη φιλία μου;
Καταλαβαίνω που έρχεται
από τη ρίζα του κορμιού μου
και με γεμίζει
γλύκα και φως.

Στρατής Τσίρκας, Για την Ισπανία και τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στη συλλογή Τα Ποιήματα, Κέδρος 1996, 2η έκδοση
Μνήμη Στρατή Τσίρκα ( 27 Γενάρη 1980)