- Μα, κύριοι, θα έπρεπε συχνότερα να μαζευόμαστε και να συζητάμε! Και ευχάριστο είναι, και αισθάνεσαι τον εαυτό σου σε κοινωνικό περιβάλλον, κι όχι να καθόμαστε και να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Αλήθεια, μα το Θεό!
- Από ποιον ν' αρχίσουμε; ρώτησε ο αντιπρόσωπος των εμπόρων το γιατρό, με ύφος δημίου που διαλέγει το θύμα του. Ν' αρχίσουμε, Ανικήτα Νικολάιτς , από το μπακάλικο του Οσέινικωφ; Εν πρώτοις, είναι μεγάλος κατεργάρης και ...δεύτερο, είναι πια καιρός να τον τιμωρήσουμε. Προ ημερών μου φέραν από το μπακάλικό του μπληγούρι, και τι να βρω, με το συμπάθειο, ποντικοκούραδα...Η γυναίκα μου, δεν το' φαγε!
- Τι να γίνει; Ν' αρχίσουμε από τον Οσέινκωφ, ας αρχίσουμε από τον Οσένκωφ, απαντά αδιάφορος ο γιατρός.
Οι υγειονομικοί μπαίνουν στο "Κατάστημα τσαγιού, καφέδων και άλλων αποικιακών εμπορευμάτων του Α.Μ. Οσέινκωφ" και αμέσως , χωρίς μεγάλους προλόγους αρχίζουν τον έλεγχο.
- Μμμάλιστα, κύριοι...λέει ο γιατρός κοιτάζοντας τις πυραμίδες με τα σαπούνια του Καζάν. Τι πύργους βαβυλώνιους σκάρωσες με τα σαπούνια! Μωρέ εφευρετικότητα, ούτε λόγος! Εεεε! Τι είναι τούτο; Κοιτάχτε, κύριοι! Ο Ντεμιάν Γαβριήλοβιτς το σαπούνι και το ψωμί το κόβει με το ίδιο μαχαίρι!
- Αυτό δεν μπορεί να φέρει χολέρα,Ανικήτα Νικολάιτς! του απαντά πολύ λογικά ο ιδιοκτήτης.
- Έχεις δίκιο, αλλά είναι σιχαμερό πράγμα! Κι εγώ το ψωμί από σένα το αγοράζω.
- Όταν πρόκειται για σπουδαιότερα πρόσωπα, έχουμε κι άλλο , ιδιαίτερο μαχαίρι. Να είστε ήσυχος , κύριε...Τι φανταστήκατε...
Ο αστυνόμος σηκώνει τα μυωπικά μάτια του στο χοιρομέρι, πολλή ώρα το σκαλίζει με το νύχι του, το μυρίζει δυνατά, ύστερα χτυπά τα δυο του δάχτυλα και ρωτά:
- Μήπως έχει στρυχνίνες;
- Τι λέτε, κύριε αστυνόμε...Για τ' όνομα του Θεού...Μα είναι ποτέ δυνατό!
Ο αστυνόμος κάπως ντράπηκε, απομακρύνεται από το χοιρομέρι και σουρώνει τα μάτια του πάνω στον τιμοκατάλογο του Ασμόδωφ και Σία. Ο αντιπρόσωπος των εμπόρων βάζει το χέρι του μέσα στο βαρελάκι που είναι το μπληγούρι και πιάνει κάτι μαλακό, σαν κατηφεδένιο...Σκύβει, κοιτάζει και στο πρόσωπό του ζωγραφίζεται τρυφερότητα:
- Ένα γατάκι...ένα γατάκι! Μικρούλικο μου εσύ! ψελλίζει. Αναπαύεται μέσα στο μπληγούρι, και σήκωσε το μουτράκι του...χαϊδεύεται...Ντεμιάν Γραβριήλοβιτς, πρέπει να μου στείλεις ένα γατάκι!
- Αυτό γίνεται...Εδώ, κύριοι, είναι τα ορεχτικά, τα μεζελίκια, αν θέλετε να τα δείτε...Σαρδέλες, να το τυρί,,,το μπαλίκ το παρέλαβα την Πέμπτη, εξαιρετικό πράγμα...Μίσκα , δώσε μου το μαχαίρι!
Οι υγειονομικοί κόβουν ένα κομμάτι μπαλίκ, το μυρίζουν και το δοκιμάζουν.
- Για το μεζέ κι εγώ δεν πηγαίνω πίσω...λέει το αφεντικό με ύφος σα να μονολογεί. Κάπου είχα ένα μπουκαλάκι. Το μπαλίκ σηκώνει βότκα...Τότε αλλάζει η γεύση του....Μίσκα, δώσε μας εδώ το μπουκαλάκι.
Ο Μίσκα, φουσκώνοντας τα μάγουλά του και γουρλώνοντας τα μάτια, βγάζει την τάπα και ακουμπά με θόρυβο το μπουκάλι πάνω στο τεζάκι.
- Να πιούμε έτσι νηστικάτα...λέει ο αστυνόμος, ξύνοντας σκεφτικά το σβέρκο του. Βέβαια, δεν πειράζει να πιούμε από μια...Μόνο κάνε γρήγορα Ντεμιάν Γραβριήλοβιτς, δεν έχουμε καιρό για τη βότκα σου!
Ύστερα από ένα τέταρτο της ώρας, οι υγειονομικοί, σκουπίζοντας τα χέρια και σκαλίζοντας τα δόντια τους με τα σπίρτα , τραβάνε για το μπακάλικο του Γκλοριμπένκο. Εκεί, θαρρείς επίτηδες, είναι αδύνατο να μπεις μέσα...Πέντε γεροί άντρες, με κόκκινες, ιδρωμένες φυσιογνωμίες, προσπαθούν να κυλήσουν από το μπακάλικο ένα βαρέλι βούτυρο.
- Κράτα δεξιά! ...Τράβα απ' το πλάι! Βάλε το δοκάρι...διάβολε! Τραβηχτείτε αφέντες, μπορεί να τσακίσουν τα πόδια σας!
Το βαρέλι σφηνώνεται στην πόρτα και ούτε μπρος ούτε πίσω...Τα παλικάρια βάζουν όλη τους τη δύναμη και τοσπρώχνουνε, μουσουνίζοντας δυνατά και βρίζοντας δεξιά κι αριστρά. Ύστερα από αυτές τις προσπάθειες, όταν ο αέρας αρχίσει να χάνει την καθαρότητά του, ύστερα από τόσα μουσουνίσματα, το βαρέλι επιτέλους άρχισε να κυλιέται, αλλά παρά τους φυσικούς νόμους, κυλά προς τα πίσω και σκαλώνει στην πόρτα. Και πάλι αρχίζει το λαχάνιασμα.
- Φτου! φτύνει ο αστυνόμος. Ας πάμε στου Σιμπόυκιν` αυτοί οι δαίμονες ως το βράδυ θ' αγκομαχάνε.
Οι υγειονομικοί βρίσκουν κλειστό το μπακάλικο του Σιμπούκιν.
- Μα ήταν ανοιχτό! λένε και απορούν οι υγειονομικοί κοιτάζοντας ο ένα ςτον άλλον. Όταν μπαίναμε στου Οσέινικωφ ο Σιμπούκιν έστεκε στο σκαλοπάτι και ξέβγαζε το χάλκινο τσερό. Πού πήγε; Ρωτάνε το ζητιάνο που στέκει κοντά στο κλειστό μπακάλικο.
- Βοηθάτε τον αόμματο, για τ' όνομα του Χριστού, λέει με βραχνή φωνή ο ζητιάνος. Βοηθήστε τον αόμματο, ό,τι έχετε ευχαρίστηση, σωτήρες κι ευεργέτες...να συγχωρεθούν οι ψυχές των αποθαμένων σας...
Οι υγειονομικοί κουνάνε τα χέρια τους και πάνε παρακάτω, εκτός από έναν εκπρόσωπο του δήμου, τον Πλιούνιν. Αυτός δίνει ένα καπίκι στο ζητιάνο και σα να φοβήθηκε κάτι, κάνει βιαστικά το σταυρό του και τρέχει να προφτά΄σει την παρέα.
Ύστερα από δυο ώρες η επιτροπή επιστρέφει. Το ύφος τους είναι κουρασμένο, τυραννισμένο. Δεν πήγε χαμένος ο κόπος τους. Ένας από τους αστυφύλακες, βαδίζοντας θριαμβευτικά, κουβαλά ένα καφάσι, γεμάτο σάπια μήλα.
- Τώρα, ύστερα από δίκαιους μόχθους, αξίζει να το βρέξουμε λιγάκι, λέει ο αστυνόμος κοιτάζοντας λοξά την επιγραφή " Κάβα του Ρήνου, οίνου και βότκας". Να παίρναμε λίγες δυνάμεις.
- Μμμάλιστα, δεν πειράζει. Ας μπούμε, αν θέλετε.
Οι υγειονομικοί κατεβαίνουν στην κάβα και κάθονται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι με στραβωμένα πόδια. Ο αστυνόμος κάνει νόημα στο γκαρσόνι, και στο τραπέζι εμφανίζεται η μπουκάλα.
- Κρίμα που δεν έχουμε μεζέ, λέει ο αντιπρόσωπος των εμπόρων, πίνοντας και σουρώνοντας το πρόσωπό του. Να μας έδινες κανένα αγγουράκι, τίποτα...
Ο αντιπρόσωπος στρέφει προς τον αστυφύλακα με το καφάσι, διαλέγει το λιγότερο χαλασμένο μήλο και το τρώει.
- Αχ, υπάρχουν μερικά που δεν είναι τόσο σάπια! λέει κάπως έκπληκτος ο αστυνόμος. Για δώσ' μου να διαλέξω κι εγώ!
Να, βάλτο εδώ το καφάσι...Θα διαλέξουμε τα καλύτερα, θα τα καθαρίσουμε, τ' άλλα μπορείς να τα πετάξεις. Ανικήτα Νικολάιτς , βάλτε κρασί! Να, έτσι πρέπει ν' ανταμώνουμε συχνότερα και να τα συζητάμε. Όχι να ζούμε έτσι εδώ στην άκρη του κόσμου, καμιά μόρφωση, ούτε λέσχη, ούτε κοινωνία, σωστή! Αυστραλία! Βάλτε να πιούμε, κύριοι! Γιατρέ, ένα μηλαράκι! Το καθάρισα προσωπικά για σας.
- Κύριε αστυνόμε, πού προστάζετε να βάλω το καφάσι; ρωτάει ο αστυφύλακας τον αστυνόμο την ώρα που έβγαινε με την παρέα από την κάβα.
- Το κα...καφάσι; Ποιο καφάσι; Καταλαβαίνω! Να το καταστρέψεις μαζί με τα μήλα...γιατί είναι μολυσμένα!
- Τα μήλα τα φάγατε, κύριε αστυνόμε!
- Ααα...πολύ ευχάριστο! Άκουσε...Πήγαινε σπίτι μου και πες της Μαρίας Βλάσιεβνας να μη θυμώσει...Σε μια ώρα θα πάω...Στου Πλιούνιν πηγαίνω να κοιμηθώ...Καταλαβάινεις; Να κοιμηθώ...στην αγκαλιά του Μορφέα." Σπρέχεν ζι ντόυτς" Ιβάν Αντρέιτς;
Και υψώνοντας τα μάτια προς τον ουρανό, ο αστυνόμος κουνάει πικρά το κεφάλι του, ανοίγει τα χέρια του και λέει:
- Έτσι πάει όλη μας η ζωή!
Άντον Τσέχωφ, Ο Βάνκας (και άλλες ιστορίες), μεταφραστική επιμέλεια Ορέστης Ορλώφ, εκδόσεις Παρά Πέντε (ανθολόγημα)
" Ό Άντων Παύλοβιτς Τσέχωφ ενσαρκώνει μια μεγάλη μορφή στην ιστορία της ρωσικής λογοτεχνίας. Τραγικός μαζί και σατιρικός αποκάλυψε, άλλοτε με συγκινητική τρυφερότητα κι άλλοτε με χιουμοριστική διάθεση, τις πιο σκοτεινές και τις πιο ευαίσθητες γωνιές της ανθρώπινης ψυχής, ξεγύμνωσε πότε με απαλά δάχτυλα, πότε με νυστέρι τις φρικαλέες πλευρές της ζωής, τις κοινωνικές πληγές και τη μασκαρεμένη αθλιότητα. Στο έργο του προβάλλει η προεπαναστατική Ρωσία, όχι σε μεγαλειώδεις συνθέσεις όπως στον Τολστόι, μα σε αναρίθμητες μικρές εικόνες, αποκαλυπτικά ντοκουμέντα μιας σκληρής εποχής. Στον Τολστόι ξεχωρίζουμε μια ευρύτατη θεώρηση της ζωής` είναι το μάτι που αγναντεύει από μακριά. Στον Τσέχωφ αντίθετα διακρίνουμε τον ανατόμο της καθημερινής ζωής, το γυρολόγο που τρυπώνει σε σοκάκια και σε αυλές, το δημιουργό που κρατάει στη χούφτα του την καρδιά του ανθρώπου.( Κυριάκος Σιμόπουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου