Έλα να πάμε στην ανάσταση των λουλουδιών...

Δεν είναι ο ήλιος ένα κόκκινο νεράντζι - όπως τότε.
Είναι το πρόσωπο του ίδιου του Θεού που γελάει χαρούμενα, 
κι απ' το γέλιο του ωριμάζουν στους κήπους τα νεράντζια, 
τα πουλιά και τα νερά.
Ο Χριστός δε φοράει χιτώνα υφασμένο με μαλλί προβάτων.
Γυμνός, ανάλαφρος και λεύτερος, φοράει το φως και σας μιλάει.
Όμως μυρίζει ακόμα ιδρώτα και κοπριά.
Μα εσείς κλαίτε και δε βλέπετε.
Ρηνούλα, βάλε το δάχτυλό σου στη φλούδα των δέντρων.
Εκεί θ' ακούσεις το σφυγμό μου.
Κοίταξε ψηλά τον ουρανό.
Εκεί θ' ακούσεις το τραγούδι μου.
Δεν έφυγα.
Τα λουλούδια που πέθαναν μυρώσαν τον αέρα.
Τα λουλούδια δεν πέθαναν.
Μέσα στην ευωδιά τους και στο σπόρο τους υπάρχουν.
Έλα να πάμε στην ανάσταση των λουλουδιών, την ώρα
που οι άσπρες καμπάνες των κρίνων σημαίνουν, την ώρα
που οι μικροί σταυροί των μίσχων μπουμπουκιάζουν σα χαμόγελα.
Θα φοράμε τη γαλάζια σκολιανή μας ποδιά και θα χαιρετάμε 
στο δρόμο τους ανθρώπους, τα πουλιά και τα δέντρα, μ' ένα
καινούργιο χαμόγελο στα χτεσινά μας χείλη.

Γιάννης Ρίτσος, Δοκιμασία - Ποιήματα (1930 -1942) τ.Α, Κέδρος Αθήνα 1978, 11η έκδοση

 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΟ  ΜΗΝΑ