Μαύρο νερό

«...Για την εξόρυξη, είχαν σπάσει το πέτρωμα με εκατομμύρια τόνους νερού, μαζί με ένα μείγμα που η σύνθεσή του ήταν βιομηχανικό απόρρητο, και με άμμο για να μένουν τα ρήγματα ανοιχτά. Δηλητηριώδη συρίγγια ανοίχτηκαν έτσι στη γη κι εκατοντάδες στρέμματα απογυμνώθηκαν. Όταν όμως εγκαταλείφθηκαν οι γεωτρήσεις, το δάσος διεκδίκησε ξανά τον τόπο κι έμειναν μονάχα οι ουλές σαν αυτή στην Αγια – Σωτήρα, οι χαρακιές των νέων αλλά κιόλας ραγισμένων δρόμων, και σκουριασμένοι αγωγοί και δεξαμενές λυμάτων, που πολλές είχαν πέσει και πια φώλιαζαν ζώα μέσα, κι από τις τρύπες που είχαν ανοιχτεί στους αγωγούς φύτρωναν βάτα. Αρχαία λείψανα ήδη, μες στα πυκνά δέντρα, περίμεναν τον μελλοντικό αρχαιολόγο – στον αλλαγμένο τόπο οι δεξαμενές και οι αγωγοί ήταν τα νέα ορόσημα και σημάδια για τους χωριανούς, αυτούς που σαν ζωντανά απολιθώματα κατοικούσαν ακόμα στα νεκρά χωριά...»

Ένα μικρό απόσπασμα από τη νέα νουβέλα του πολύ καλού συγγραφέα Μιχάλη Μακρόπουλου « Μαύρο νερό» που εκδόθηκε πρόσφατα ( Ιούνιος 2019) από τις εκδόσεις Κίχλη. 
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος αν και δεν είναι ηπειρώτης αγαπάει την Ήπειρο σαν τόπο δικό του και εμπνέεται τις ιστορίες του από αυτόν και συγκεκριμένα από το Δελβινάκι και την ευρύτερη περιοχή του Πωγωνίου.
Στο « Μαύρο νερό» η ιστορία εκτυλίσσεται σε αυτή την περιοχή και η υπόθεσή της έρχεται από το...μέλλον καθώς όλα διαδραματίζονται μέσα σε  ένα δυστοπικό περιβάλλον .  Έρημα χωριά όχι από τη μετανάστευση αυτή τη φορά , αλλά από τη δηλητηρίαση και καταστροφή του οικοσυστήματος. Αιτία οι εξορύξεις της RIPOIL που προκάλεσαν μια εφιαλτική πραγματικότητα. Κλειστά σπίτια, άρρωστοι άνθρωποι, εκβιαστικά διλήμματα από την εταιρεία και εγκατάλειψη της περιοχής. Οι εναπομείναντες κάτοικοι ή πρέπει να μεταφερθούν αλλού ή πρέπει να πεθάνουν. Διαλέγουν και παίρνουν. 
Δίπλα τους και ανάμεσά τους μια φύση που οργιάζει. Ζώα, πουλιά, δέντρα, καρποί και  νερό. Τίποτε όμως δεν μπορεί να καταναλωθεί γιατί όλα είναι μολυσμένα.
Και μέσα σε αυτήν ελάχιστοι άνθρωποι ηλικιωμένοι και ένα παιδί ανάπηρο , η τραγική συνέπεια του δηλητηριασμένου περιβάλλοντος.
Μια σειρά συμβολικών – κατά τη γνώμη μου – πράξεων δείχνουν το δρόμο . Όμορφα ανθρώπινα συναισθήματα εξακολουθούν να ανθίζουν μέσα στο δηλητηριασμένο περιβάλλον και εκφράζονται κυρίως μέσα από τη σχέση του πατέρα και του ανάπηρου γιου.  Άραγε υπάρχει ακόμη ελπίδα; 
Γραφή  ζωντανή και  συνταρακτική μέσα στην απλότητά της.
Σας προτείνουμε να διαβάσετε το βιβλίο απολαμβάνοντας καλή λογοτεχνία  και συγχρόνως να προβληματιστείτε για το παρόν και το μέλλον το δικό μας , των παιδιών μας και του τόπου μας. Τίποτε δεν χάθηκε ακόμη αν εμείς δεν το αφήσουμε να χαθεί...Οι εξορύξεις αφορούν όλους μας! 

Μιχάλης Μακρόπουλος , Μαύρο νερό, Κίχλη, Αθήνα 2019