Αργύρης Χιόνης "Τράβηξε ίσια, ως τον ορίζοντα. Ύστερα, έκανε δεξιά και χάθηκε."

Τι γίνονται άραγε οι αγέρινες γαζέλες σαν γερνάνε; Τι γίνονται άραγε αυτές οι αφρικανές νεράιδες;
Μπορώ να φανταστώ τα λιοντάρια, βαριά και τσιμπλιάρικα, να λιώνουν μέσα στις σπηλιές, με νεφρά τσακισμένα απ' το βάρος του χρόνου...Μπορώ και τις τίγρεις ακόμα να δω, με δόντια σαθρά, μάτια θολά, ξεχειλωμένα νεύρα, να σέρνονται ως το τέλος τους σαν μαδημένες γάτες...Οι γαζέλες όμως...
Φθείρονται άραγε κι αυτές, αργά - αργά, και σβήνουν ως να χωρέσουνε ολόκληρες και να χαθούν μες στα τεράστια μάτια τους ή, μήπως, μόλις νιώσουνε να τις εγκαταλείπει το πνεύμα που τις κίναγε, τελειώνουν μ' ένα πήδημα, το πιο ανάερο πήδημα το πιο θεαματικό, μες στα σαγόνια του ουρανού και γης;

***

Υπάρχουν μέρες που ανατέλλουν κάτω απ' το γρασίδι, μέρες που τις πατάει και πονάει· είναι οι μέρες των αγαπημένων του νεκρών.

***

Απ' το νεκροταφείο φαίνεται το σπίτι· κι από τα δύο η ανατολή με τον ακύμαντο καθρέφτη του νερού και τα πανύψηλα, μα δίχως όγκο, σχεδόν διάφανα βουνά. Ο δρόμος, απ' το ένα στ' άλλο, φιδωτός, ανάμεσα σε πεύκα, κυπαρίσσια, μυγδαλιές και αμπελώνες· τόσο ωραίος, τόσο ωραίος, που αποφάσισε ότι δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει, πριν και μετά το θάνατο, να κάνει κάθε απόγευμα, αυτή τη διαδρομή: από το σπίτι ως το νεκροταφείο και αντιστρόφως.

***

Τράβηξε ίσια, ως τον ορίζοντα. Ύστερα, έκανε δεξιά και χάθηκε.

***

Χώμα ο άνθρωπος, χώμα κι ο αετός, όμως ο άνθρωπος μουλιάζει και σαπίζει, ενώ ο αετός πετά ψηλά.

***

Τα αιωνόβια δέντρα ξέρουνε τα πάντα για τη ζωή των σκουληκιών κάτω απ' το χώμα, για τη ζωή των μερμηγκιών και των θηρίων πάνω στο χώμα, για το τραγούδι των πουλιών και του ανέμου πάνω απ' το χώμα. Τα αιωνόβια δέντρα είναι σοφά· υποδέχονται μ' ένα χαμόγελο επιείκιας τον ξυλοκόπο που τα σωριάζει στο χώμα.

***

Οι μικροί θάμνοι που ποτέ δεν φιλοδόξησαν να γίνουν δέντρα γίναν στοργικά καταφύγια για την πέρδικα και τον κορυδαλλό· καλοί μικροί θάμνοι...Το ελάχιστο όμως ραδίκι, το τρελό ραδίκι που ζήλεψε τη δόξα του κυπαρισσιού...Τι απόγινε;

***

Πέφτεις απ' το κλαδί και κλαις. Γιατί; Δεν το' ξερες πως είσαι φύλλο;

Αργύρης Χιόνης, Η Φωνή της σιωπής. Ποιήματα 1966 -2000, Νεφέλη, Αθήνα 2006

Διάλεξε να κάνει τη διαδρομή σπίτι νεκροταφείο και αντιστρόφως τα Χριστούγεννα του 2011.