Μου ήρθε τη νύχτα η θάλασσα η παιδική μου
ίδια όπως τότε μα πιο μακρινή
οίστρος μόνο για ποίηση, όχι πια για κολύμπια
και μου έφταναν κύματα οι λέξεις
Οι στίχοι έσκαζαν με αφρούς λίγο πριν αρθρωθούν
έρχονταν άλλοι ήχοι πιο καθαροί
μικρές φωνές από δελφίνια ή βρέφη
κι άλλοτε ακόμα πιο πρωτάκουστοι
όπως μιλάνε τα θαλάσσια φυτά, τα όστρακα
Χανόταν η θάλασσα, έσβηνε, έμενε μόνο μια εικόνα
πιο μπλε απ' αυτήν, πιο ακίνητη
σαν σε βυζαντινό ψηφιδωτό
ή από πολύ ψηλά, χωρίς κυματισμό
σώμα σχεδόν στερεό, όπως τη νύχτα
όπως τη βλέπουν τα αποδημητικά πουλιά
όπως την κολυμπούν τα ψάρια
με τ' ανοιχτά πτερύγια, με την ουρά τους
Αλόη Σιδέρη, Το όνειρο της γάτας, Άγρα, Αθήνα 1990
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου