Τέτοιες μέρες κάποτε στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης διοργανώνονταν οι "Εορταί Δωδώνης". Γιορτές που ξεκίνησαν με πρωτοβουλία της Ε.Η.Μ, στη δεκαετία του 1960 και συνεχίστηκαν μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1990.
Γιορτές σήμαιναν αρχαίο θέατρο. Στο ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου βρήκα την παράσταση της Αντιγόνης του 1962 και όλες τις άλλες βέβαια με το αντίστοιχο υλικό. Οι γιορτές αυτές , σύμφωνα με τις αφηγήσεις των κατοίκων της περιοχής, ήταν το γεγονός της χρονιάς.
Και όπως γράφει και Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος σε άρθρο του με θέμα " Η Δωδώνη, ο λαός και το αρχαίο θέατρο" που δημοσιεύτηκε στις 23 Αυγούστου 1964(αν διακρίνω καλά τη χρονολογία)οι περισσότεροι ,εκτός όλων των άλλων θεατών που έρχονταν απο τα αστικά κέντρα ήταν "....Γιδοβοσκοί, ξωμάχοι,μεροκαματιάρηδες,άνθρωποι της καθημερινής χαμοζωής, της αφώτιστης, της πολύμοχθης...Ατόφιος λαός...Απαίδευτοι...που μέσα σε λίγα χρόνια έμαθαν να καρτερούν τις παραστάσεις της Δωδώνης σαν ένα λαϊκό πανηγύρι. Όπου η συμμετοχή τους δεν αποτελεί απλή πράξη αναψυχής αλλά πραγματική μέθεξη ολόψυχη και ολόκαρδη. Αυτό είναι το θαυμαστό κατόρθωμα της Δωδώνης..."
Η προσέγγιση δύσκολη, διότι ο δρόμος ήταν πολύ δύσκολος. Οικογένειες ολόκληρες διανυκτέρευαν στα γύρω χωράφια, λεωφορεία , φορτηγά του στρατού μετέφεραν κόσμο , χιλιάδες οι άνθρωποι . Σε κάποιο κείμενο της εποχής διάβασα ότι οι θεατές ξεπερνούσαν πολλές φορές τις 40.000.Οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος ήταν ένα με τους ανθρώπους.
Οι καλύτεροι ηθοποιοί έχουν παίξει σε αυτό το θέατρο.
Ευτύχησα να δω από το 1980 μέχρι το τέλος μερικές απο τις καλύτερες παραστάσεις και όχι μόνο , διότι γίνονταν και συναυλίες(Χατζιδάκης, Θεοδωράκης)
Τα τελευταία δέκα χρόνια δεν γίνονται παραστάσεις. Το Θέατρο έκλεισε με απόφαση των αρχαιολόγων διότι έκριναν ότι καταστρέφεται.Αποφάσισαν να το αναστηλώσουν , αλλά δεν ξέρω αν αυτό που γίνεται είναι αναστήλωση. Δεν ξέρω ούτε πόσο θα εξακολουθεί να ισχύει το απαγορευτικό και πολύ περισσότερο δεν ξέρω αν θα ξανακουστεί ποτέ ο λόγος των μεγάλων δραματουργών. Όσες παραστάσεις προγραμματίστηκαν σε ένα ξύλινο κατασκεύασμα που έχει τοποθετεί στον αρχαιολογικό χώρο στέφθηκαν με απόλυτη αποτυχία. Ο κόσμος δεν γοητεύεται , δεν έλκεται και γιαυτό δεν συμμετέχει. Οι νεότεροι δεν ξέρουν καθόλου τι γινόταν σ' αυτό τον χώρο.
Και να σκεφτεί κανείς ότι η πρόσβαση στο Αρχαίο Θέατρο είναι πια πάρα πολύ εύκολη λόγω της Εγνατίας οδού. Επειδή απ' όλη αυτή την ιστορία των "εορτών" ή αλλιώς των Δωδωναίων έμεινε μόνο το όνομα , αλλά χάθηκαν όλα τα άλλα , σκέφτηκα να φτιάξω μια αφισούλα με αφίσες από την μακρινή εκείνη εποχή. Έτσι από νοσταλγία για κάτι ωραίο που χάθηκε.
Γιορτές σήμαιναν αρχαίο θέατρο. Στο ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου βρήκα την παράσταση της Αντιγόνης του 1962 και όλες τις άλλες βέβαια με το αντίστοιχο υλικό. Οι γιορτές αυτές , σύμφωνα με τις αφηγήσεις των κατοίκων της περιοχής, ήταν το γεγονός της χρονιάς.
Και όπως γράφει και Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος σε άρθρο του με θέμα " Η Δωδώνη, ο λαός και το αρχαίο θέατρο" που δημοσιεύτηκε στις 23 Αυγούστου 1964(αν διακρίνω καλά τη χρονολογία)οι περισσότεροι ,εκτός όλων των άλλων θεατών που έρχονταν απο τα αστικά κέντρα ήταν "....Γιδοβοσκοί, ξωμάχοι,μεροκαματιάρηδες,άνθρωποι της καθημερινής χαμοζωής, της αφώτιστης, της πολύμοχθης...Ατόφιος λαός...Απαίδευτοι...που μέσα σε λίγα χρόνια έμαθαν να καρτερούν τις παραστάσεις της Δωδώνης σαν ένα λαϊκό πανηγύρι. Όπου η συμμετοχή τους δεν αποτελεί απλή πράξη αναψυχής αλλά πραγματική μέθεξη ολόψυχη και ολόκαρδη. Αυτό είναι το θαυμαστό κατόρθωμα της Δωδώνης..."
Η προσέγγιση δύσκολη, διότι ο δρόμος ήταν πολύ δύσκολος. Οικογένειες ολόκληρες διανυκτέρευαν στα γύρω χωράφια, λεωφορεία , φορτηγά του στρατού μετέφεραν κόσμο , χιλιάδες οι άνθρωποι . Σε κάποιο κείμενο της εποχής διάβασα ότι οι θεατές ξεπερνούσαν πολλές φορές τις 40.000.Οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος ήταν ένα με τους ανθρώπους.
Οι καλύτεροι ηθοποιοί έχουν παίξει σε αυτό το θέατρο.
Ευτύχησα να δω από το 1980 μέχρι το τέλος μερικές απο τις καλύτερες παραστάσεις και όχι μόνο , διότι γίνονταν και συναυλίες(Χατζιδάκης, Θεοδωράκης)
Τα τελευταία δέκα χρόνια δεν γίνονται παραστάσεις. Το Θέατρο έκλεισε με απόφαση των αρχαιολόγων διότι έκριναν ότι καταστρέφεται.Αποφάσισαν να το αναστηλώσουν , αλλά δεν ξέρω αν αυτό που γίνεται είναι αναστήλωση. Δεν ξέρω ούτε πόσο θα εξακολουθεί να ισχύει το απαγορευτικό και πολύ περισσότερο δεν ξέρω αν θα ξανακουστεί ποτέ ο λόγος των μεγάλων δραματουργών. Όσες παραστάσεις προγραμματίστηκαν σε ένα ξύλινο κατασκεύασμα που έχει τοποθετεί στον αρχαιολογικό χώρο στέφθηκαν με απόλυτη αποτυχία. Ο κόσμος δεν γοητεύεται , δεν έλκεται και γιαυτό δεν συμμετέχει. Οι νεότεροι δεν ξέρουν καθόλου τι γινόταν σ' αυτό τον χώρο.
Και να σκεφτεί κανείς ότι η πρόσβαση στο Αρχαίο Θέατρο είναι πια πάρα πολύ εύκολη λόγω της Εγνατίας οδού. Επειδή απ' όλη αυτή την ιστορία των "εορτών" ή αλλιώς των Δωδωναίων έμεινε μόνο το όνομα , αλλά χάθηκαν όλα τα άλλα , σκέφτηκα να φτιάξω μια αφισούλα με αφίσες από την μακρινή εκείνη εποχή. Έτσι από νοσταλγία για κάτι ωραίο που χάθηκε.
1 σχόλιο :
Όμορφη, νοσταλγική ανάρτηση και αφίσα.
Δημοσίευση σχολίου