Καροτενοειδή και ανθοκυάνες*

Αφαιρούμαι και κοιτάζω το βουνό. Έλατα και κέδροι καταπράσινοι και ανάμεσα τους σπαθίζουν σκούρες κόκκινες κορφούλες και χρυσοκίτρινα φυλλαράκια.

Στον τόπο μου τα φθινοπωρινά χρώματα έχουν άλλο φως. Η ματιά χάνεται στο πράσινο των πεύκων,στο ασημένιο των ελαιώνων,στα χαλκοκίτρινα φύλλα των αμπελιών και στις κεχριμπαρένιες ρόγες των σταφυλιών λίγο πριν από τον τρύγο. Τη μονοτονία τους σπάει  το απέραντο γαλάζιο  του ουρανού και της θάλασσας που γίνεται μολυβένια όταν ανταριάζει  ο καιρός και  τα λευκά αφρισμένα κύματα  χτυπάνε  με μανία την αμμουδερή ακτή.Απαλά χρώματα  που δένουν  αρμονικά με τους χαμηλούς λόφους και τις μικρές πεδιάδες.

Ο νους μου  δραπετεύει και ταξιδεύει ανάμεσα σε  χρωματιστές εικόνες. Ποτάμια, λίμνες, βουνά. Δίπλα τους ορθώνονται δέντρα ψηλά με χοντρούς κορμούς και πλατιά φύλλα. Μέρα τη μέρα μεταμορφώνονται, αλλάζουν χρώματα και ξέπνοα , λίγο πριν πεθάνουν ,φορούν τα ακριβά τους ντύματα. Πρασινοκίτρινα , πορτοκαλένια, καφετιά πέφτουν σαν βροχή στο απαλό φύσημα του αέρα. Ξεγυμνώνονται τα κλαριά και τα νεκρά φύλλα συναντούν τη νοτισμένη από την υγρασία γη ακολουθώντας το δρόμο της φθοράς και του θανάτου. Το χώμα μυρίζει γλυκά κάτω από τα εύθραστα φύλλα. Δίνουν την ύστατη μάχη να κρατηθούν στη ζωή. Βυσσινιές, πορφυρές και καστανόχρωμες αποχρώσεις δίνουν στο θάνατο τους μεγαλοπρέπεια. 

  Χαλκός και μπρούτζος χύνονται στις πλαγιές και ανάμεσα από απαλά αραχνοΰφαντα  πέπλα ομίχλης μια πανδαισία χρωμάτων με πινελιές σάπιου μήλου, ροδιού και κεραμιδιού που ενώνονται με τα  τριανταφυλλένια σύννεφα του πρωινού καθώς διασπούν τη γαλάζια διαφάνεια λίγο πριν παραδοθούν στη ζεστή  αγκαλιά της γης για το μεγάλο χειμωνιάτικο ταξίδι τους στον κάτω κόσμο. 

* Η επιστημονική εξήγηση  του σχηματισμού των φθινοπωρινών χρωμάτων από το συνάδελφο που διδάσκει βιολογία μου έδωσε την αφορμή γι' αυτή την ανάρτηση. Του την αφιερώνω.