Στο Μουσείο Μπενάκη από τις 16 Νοεμβρίου 2011 μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2012 παρουσιάζεται η αναδρομική έκθεση του Νίκου Χουλιαρά με τίτλο " Τα πίσω δωμάτια του νου μου".
Εκτός από ζωγράφος ο Νίκος Χουλιαράς είναι συγγραφέας , στιχουργός και μουσικός.
Θυμάμαι , όταν ήμουν μικρή και δεν ήξερα ούτε πού πέφτουν τα Γιάννενα, μου άρεσε να ακούω το τραγούδι " Χαλασιά μου"
Εκεί γύρω στα 1973 πρέπει να ήταν. Δεν ήξερα την προέλευση του αλλά με συγκινούσε ο τραγουδιστής. Αργότερα, φοιτήτρια πια στα Γιάννενα , διάβασα τον " Λούσια"( 1979) , μυθιστόρημα που μερικά χρόνια αργότερα έγινε σειρά στην τηλεόραση.
Διάβασα αρκετά βιβλία του Χουλιαρά. Εκείνο όμως που μου αρέσει ιδιαίτερα είναι το " Ζωή, την άλλη φορά".
" Αναβιώνει στην εποχή μας το μύθο του απόλυτου δημιουργού. Από τη μουσική στη ζωγραφική πάντα, από την ποίηση στην πεζογραφία εναλλάξ, ο Νίκος Χουλιαράς καταφέρνει ίσως το πιο δύσκολο σε μια εποχή ειδικοτήτων και αυτοπεριορισμών: να παραμένει ολόκληρος με τις λέξεις ή τα χρώματα, να εκφράζεται παντού με την ίδια πολυσήμαντη κι εγκάρδια ευφυία.
Αυτός που κάποτε μας γνώρισε τον βαθύ ηπειρώτικο μουσικό τρόπο, του «Νέου Κύματος» και των μπουάτ ο μια φορά κι έναν καιρό πρωτοπόρος, αυτός που με τα διηγήματά του των περιθωριακών ανθρώπων και με την απίστευτη πανελλήνια δημοφιλία του « Λούσια» έδωσε πνοή στην πεζογραφία μας κι υψηλή ξαφνικά συνέχεια, είναι ο ίδιος ο μεγάλος ζωγράφος, είναι ο ίδιος ο μαγευτικός συζητητής.
Κι όπως είναι φυσικό, τα πάντα στου μυαλού και της καρδιάς του τον τόνο αδιάκοπα διϋλίζονται, αδιάκοπα λαξεύονται. Από τις πιο ιδιαίτερες αποχρώσεις των νοημάτων ώς της καθημερινότητάς μας την επικίνδυνη πια στις μέρες μας απελπισία. Ώς του ποδοσφαίρου και του Μπουφφόν τα είδωλα, ώς τις αντανακλαστικές των στιγμών μας στα γήπεδα κινήσεις (Από τη συνέντευξη στο Σωτήρη Κακίση , η συνέχεια εδώ )
Εκτός από ζωγράφος ο Νίκος Χουλιαράς είναι συγγραφέας , στιχουργός και μουσικός.
Θυμάμαι , όταν ήμουν μικρή και δεν ήξερα ούτε πού πέφτουν τα Γιάννενα, μου άρεσε να ακούω το τραγούδι " Χαλασιά μου"
Διάβασα αρκετά βιβλία του Χουλιαρά. Εκείνο όμως που μου αρέσει ιδιαίτερα είναι το " Ζωή, την άλλη φορά".
Πάνε πολλά χρόνια που έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά ακόμη λέω μια φράση που έλεγε η ηρωίδα , η μάνα νομίζω ,δεν θυμάμαι και καλά , " Εμείς πότε θα ζήσουμε ;" τη ρωτούσαν, " Ζωή, την άλλη φορά" και έχει τόση μελαγχολία μέσα της . Γενικά νομίζω ότι τα έργα του Χουλιάρα εκπέμπουν μια μελαγχολία, όπως και ο τρόπος που τραγουδά .
Σπουδαία δουλειά έκανε και με τα ηπειρώτικα τραγούδια . Οι διασκευές του τα έκαναν γνωστά σε ένα πλατύτερο κοινό και μάλιστα στην Αθήνα
" Αναβιώνει στην εποχή μας το μύθο του απόλυτου δημιουργού. Από τη μουσική στη ζωγραφική πάντα, από την ποίηση στην πεζογραφία εναλλάξ, ο Νίκος Χουλιαράς καταφέρνει ίσως το πιο δύσκολο σε μια εποχή ειδικοτήτων και αυτοπεριορισμών: να παραμένει ολόκληρος με τις λέξεις ή τα χρώματα, να εκφράζεται παντού με την ίδια πολυσήμαντη κι εγκάρδια ευφυία.
Αυτός που κάποτε μας γνώρισε τον βαθύ ηπειρώτικο μουσικό τρόπο, του «Νέου Κύματος» και των μπουάτ ο μια φορά κι έναν καιρό πρωτοπόρος, αυτός που με τα διηγήματά του των περιθωριακών ανθρώπων και με την απίστευτη πανελλήνια δημοφιλία του « Λούσια» έδωσε πνοή στην πεζογραφία μας κι υψηλή ξαφνικά συνέχεια, είναι ο ίδιος ο μεγάλος ζωγράφος, είναι ο ίδιος ο μαγευτικός συζητητής.
Κι όπως είναι φυσικό, τα πάντα στου μυαλού και της καρδιάς του τον τόνο αδιάκοπα διϋλίζονται, αδιάκοπα λαξεύονται. Από τις πιο ιδιαίτερες αποχρώσεις των νοημάτων ώς της καθημερινότητάς μας την επικίνδυνη πια στις μέρες μας απελπισία. Ώς του ποδοσφαίρου και του Μπουφφόν τα είδωλα, ώς τις αντανακλαστικές των στιγμών μας στα γήπεδα κινήσεις (Από τη συνέντευξη στο Σωτήρη Κακίση , η συνέχεια εδώ )
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου