Ο Κορυδαλλός του πρωινού

Κρουνός γαλάζιος ξέσπασε η ψυχή μου,
όλες οι φλέβες μου τρέχουν μες στη φωνή μου,
το αίμα μου λαρυγγίζει στη σιωπή σαν τους γρύλλους των θάμνων,
σαν το ποτάμι που δε σκέφτηκε ποτέ τον αριθμό των σταγόνων του
κατεβαίνοντας σα μια λάμψη ή σαν ένα μεθυσμένο φιλί προς τη
θάλασσα.


Πάνω μου οι κόσμοι βουίζουνε σε μια γιορταστική διασταύρωση-
μενεξεδένια, ρόδινα, άσπρα και γαλανά ποτάμια
που κυλούν μες από έγχορδα και λαμπυρίζουνε οι αιθέρες.
Τα στάχυα τρέμουν απ΄ τον ασημένιο αντίλαλο του σύμπαντος.


Ακούω βουβός το φιλικό μήνυμα του Θεού,
που με ρωτάει μες απ΄το φως, μ΄ όλων του των αγγέλων
τα στόματα, να του απαντήσω αν είμαι ευτυχισμένος∙
που με ρωτάει με τα χρυσά πίφερα των αχτίνων,
και του απαντώ με το ίδιο του το φως, που ξεχειλίζοντας


μες στης ψυχής μου γαλανίζει την κορυδαλλένια κοίτη-
σαν άστρο ανάμεσα στο φως του ήλιου και της αγάπης,
φτεροκοπώντας στο ψηλό δέντρο του παραθύρου του,
ραμφίζω του πρωινού το φως και του απαντώ
σφυρίζοντας σαν τα πουλιά, δίχως λέξεις.




Νικηφόρος Βρεττάκος, Ποιήματα, τ.1, Τρία Φύλλα, Αθήνα 1984, β΄έκδοση