Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα...

     Αλλοτινές εποχές και εμείς πιτσιρίκια χαρούμενα βγαίναμε στις γειτονιές παραμονές Χριστουγέννων τραγουδώντας άλλα τα κάλαντα και άλλα τραγουδάκια που είχαμε μάθει στο νηπιαγωγείο ή στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.

  Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του  ΄ 60 και αρχές του ΄70 τα Χριστούγεννα είχαν άλλη όψη και άλλο άρωμα. Περιμέναμε με λαχτάρα στο σπίτι το δώρο του πατέρα μου, για να πάμε στην Αθήνα να ψωνίσουμε. Δυο φορές  το χρόνο  συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στην Αθήνα για ψώνια, Χριστούγεννα και Πάσχα.Πιο πολύ μου άρεσαν τα Χριστούγεννα.

    Παίρναμε το λεωφορείο το πρωί . Ήμασταν ολόκληρη παρέα. Γυναικόπαιδα. Μανάδες, θείες, αδέλφια, ξαδέλφια γεμίζαμε σχεδόν το μικρό υπεραστικό λεωφορείο. Δυο ώρες ταξίδι τότε για την Αθήνα από τον παραλιακό δρόμο. Κατεβαίναμε στο Πεδίο του Άρεως. Εκεί ήταν η στάση μας. Από το χέρι πιασμένα περνούσαμε την Πατησίων και βρισκόμασταν σιγά σιγά και χαζεύοντας στην Αιόλου. Όλοι μαζί μπαίναμε στο Ζαχαροπλαστείον « Ο Κρίνος». Μια μερίδα ζεστοί λουκουμάδες με μέλι και μπόλικη κανέλλα σήμανε την αρχή του  ονείρου.

  Όνειρο ήταν οι βιτρίνες , οι στολισμένες με χριστουγεννιάτικα στολίδια, λαμπιόνια και ψεύτικο χιόνι. Άγγελοι, φάτνες, μικροί Χριστούληδες και στοργικές Παναγίες σε κάθε γωνιά. Αη- Βασίληδες στα κόκκινα με μεγάλους σάκους τριγύριζαν στους γεμάτους δρόμους. Μικροπωλητές είχαν στημένους τους πάγκους τους εδώ και εκεί και διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, φτηνά παιχνίδια αλλά εντυπωσιακά.

  Όλη μέρα γυρίζαμε στα μαγαζιά . Η πιο συναρπαστική εμπειρία όμως ήταν τα ψώνια στο « Μινιόν» . Στα μάτια μας , τα παιδικά, τα άβγαλτα,  αυτό το πολυκατάστημα φάνταζε παραμυθένιο. Όροφοι γεμάτοι ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια. Όλοι στολισμένοι φαντασμαγορικά. Ατμόσφαιρα μαγική , ο Αη-Βασίλης σε περίμενε εκεί να φωτογραφηθείς μαζί του και να σου δώσει το δωράκι του. Και εμείς πιστεύαμε ότι αυτός ήταν ο πραγματικός Άγιος που είχε έρθει από τόσο μακριά.( Μια φωτογραφία , από τις πρώτες αυτόματες έγχρωμες, τη βρήκα καταχωνιασμένη σε κάποιο κουτί.  Μινιόν 1975 γράφει, και ο μικρός αδελφός μου , περίπου εννέα χρονών καμαρώνει δίπλα του με ένα αθώο χαμόγελο γεμάτο ευτυχία.)

  Κουρασμένα , με τα χέρια γεμάτα τσάντες με τα χριστουγεννιάτικα ψώνια, λαχταρούσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι , να τα ανοίξουμε και να τα φορέσουμε. Πριν την ημέρα των Χριστουγέννων δεν μας άφηνε η μάνα μου να τα αγγίξουμε. Έπρεπε να περιμένουμε. Με πόση λαχτάρα θυμάμαι πάντα τα καινούρια παπούτσια, μαύρα λουστρίνια, και το παλτό, συνήθως κόκκινο βαθύ.

  Τα ψώνια όμως δεν τελείωναν αν δεν περνούσαμε από την αγορά , στην οδό Αθηνάς. Η μάνα μου έπρεπε οπωσδήποτε να εφοδιασθεί τα δικά της πράγματα, τις λιχουδιές , κυρίως παστουρμά και λακέρδα.

   Ο δρόμος  της επιστροφής περνούσε πάντα από την οδό Μαυροματαίων, δίπλα στο Μουσείο . Εκεί υπήρχε ένα μαγαζί που έφτιαχνε γύρο. Κανείς δεν έφευγε από την Αθήνα αν δεν έτρωγε μια πίτα με γύρο. Ήταν λαχταριστό γιατί ήταν σπάνιο. Δεν είχαμε τη δυνατότητα να το δοκιμάσουμε άλλη φορά , παρά μόνο αν βρισκόμασταν στην Αθήνα.

    Μετά τα ψώνια , άρχιζαν οι προετοιμασίες των γλυκών στο σπίτι , στη γειτονιά. Γυναίκες πήγαιναν και έρχονταν. Η μια βοηθούσε την άλλη και συναγωνίζονταν για τα καλύτερα μελομακάρονα.

Το σπίτι μας μοσχοβολούσε κανέλα και γαρύφαλο. Και τι δεν έφτιαχναν τα χέρια της μάνας μου. Λαχταριστά μελομακάρονα σωστά μελωμένα και πασπαλισμένα με μπόλικο καρύδι και κανέλα. Γεμιστά μελομακάρονα, ισλί κεντημένα με το ειδικό τσιμπιδάκι και σαρί –μπουρμά. Τοποθετημένα σε μεγάλες πιατέλες  κλειδώνονταν στο σερβάν μέχρι την ημέρα των Χριστουγέννων.

  Ανήμερα των Χριστουγέννων , το πρωί , μας ξυπνούσε η μυρωδιά της κοτόσουπας. Συνήθεια πολύ παλιά , φερμένη από το μικρασιατικό χωριό της γιαγιάς.  Το μεσημέρι στο τραπέζι υπήρχαν πολλοί μεζέδες , γαλοπούλα γεμιστή με κάστανα , κρέας με πατάτες και καλό ντόπιο κρασί . Με το τέλος του φαγητού έβγαιναν και τα γλυκίσματα .

  Μετά μαζευόμασταν γύρω από τη σόμπα και παίζαμε , ακούγαμε ραδιόφωνο ή τους μεγάλους να αφηγούνται και εκείνοι  τις ιστορίες των δικών τους αλλοτινών εποχών.

  Κάποιο ξωτικό με άγγιξε απόψε και με παρέσυρε σε άλλο χρόνο , σε άλλο τόπο, στάθηκα από πάνω και ανοιγοκλείνοντας  για ένα λεπτό  τα μάτια μου βρέθηκα παιδί στο πατρικό μου σπίτι  να  το κρυφοκοιτάζω  από μια γωνιά  νιώθοντας μια γλυκιά νοσταλγία για τα χρόνια της ζωής μου  που τα σημάδεψαν όμορφες μικρές στιγμές.