Του κύκλου τα γυρίσματα...*

     Έχω την αίσθηση ορισμένες φορές ότι η ζωή μας κάνει κύκλους και πολλές φορές με κάποιους ανθρώπους βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο που τους αφήσαμε, όμως σε άλλο χρόνο . Αναρωτιέμαι ποιος καλός άνεμος φύσηξε και  οδήγησε  την παλιά μου φιλενάδα από το σχολείο στο δρόμο μου.

   Ήταν Οκτώβρης του 1978 όταν συναντηθήκαμε για τελευταία φορά με την Αθηνά.  Καλεσμένη στη μικρή γιορτή για την εισαγωγή  μου στο Πανεπιστήμιο, ήρθε , από το κοντινό χωριό της στο δικό μου, κρατώντας στα χέρια της δώρο ένα βιβλίο, τη «Χαμένη  Άνοιξη» του Στρατή Τσίρκα. Γνώριζε καλά την αγάπη μου για τα βιβλία και το διάβασμα.

   Εγώ βρέθηκα στη Φιλοσοφική στα Γιάννενα και εκείνη στη Νομική στην Αθήνα. Από τότε χώρισαν οι δρόμοι μας και χάθηκαν τα ίχνη μας.

Πολλά τα χρόνια που πέρασαν από τότε , αλλά να που οι δρόμοι μας ξανασυναντήθηκαν εξ αιτίας ενός τυχαίου γεγονότος. Πολλές και όμορφες οι αναμνήσεις  μας οδηγούν σταθερά προς τα πίσω ενεργοποιώντας τη μνήμη και το συναίσθημα.

    Να τη λοιπόν πάλι μπροστά μου η φιλενάδα μου κρατώντας στα χέρια της δώρο ένα βιβλίο. Αυτή τη φορά το  δικό της. « Οδοί και μονοπάτια».

    « Οδοί και μονοπάτια» [σε πέντες ενότητες] είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της  Αθηνάς Γ. Αναστασίου, το πρώτο της πόνημα , όπως γράφει η ίδια.

    Η Αθηνά γεννήθηκε στα Καλύβια Θορικού Αττικής στις 24 Απριλίου του 1960 και είναι δικηγόρος.

 « Στα Καλύβια , όπως και στην αγροτική περιοχή «Μελισσουργός»  και « Τσίτσενα», που απέχουν από τα Καλύβια έξι περίπου χιλιόμετρα και από τον κόλπο του Σαρωνικού περίπου ένα, περπατούσα και περπατώ πολύ από παιδί. Στις περιοχές αυτές έχουν βαδίσει όλα μου τα υποδήματα κάθε ηλικίας, αλλά πριν καν περπατήσω, έβλεπα τον ελαιώνα, τον κάμπο και τη θάλασσα από την αγκαλιά των γονιών μου . Όμως  στους περιπάτους  μου δεν έφθανα ποτέ μέχρι το τέλος του δρόμου. Άφηνα ένα κομμάτι της αγαπημένης μου γης ανεξερεύνητο , από σεβασμό στη μοναδικότητά της και γιατί ένοιωθα πως πρέπει να το χαράζει μόνον η βροχή...» (εσώφυλλο)

Η συλλογή χωρίζεται σε πέντε ενότητες. Κάθε ενότητα κλείνει μέσα της κάτι από την ψυχή και τη μνήμη της Αθηνάς, η οποία προλογίζει με έναν ιδιαίτερο και πολύ τρυφερό εκφραστικό  τρόπο  την κάθε μια από αυτές.

 «Περπατώντας»  είναι ο τίτλος της α ΄ενότητας και:

« Ρωτώντας πας στην πόλη .

Και περπατώντας τη ζεις αληθινά.

Θάλεγε  κανείς ότι τα πόδια βλέπουν,

όπως και τα μάτια μας,

και ακούν , όπως και τα αυτιά μας.

Το μικρό πετραδάκι είναι ένα δάκρυ.

Και το νερό της βροχής, ένα νυχτερινό

παραμύθι, γλυκά ειπωμένο λέξη- λέξη,

σταγόνα – σταγόνα...»

  Η ποιητική γραφή της ακολουθεί παραδοσιακούς δρόμους . Τα περισσότερα ποιήματα είναι πολύστιχα και έχουν ομοιοκαταληξία.

 Θυμίζουν δημοτικά τραγούδια  και φανερώνουν την επίδραση της ποίησης προηγούμενων εποχών. Οι σύνθετες και οι πολυσύνθετες λέξεις δημιουργούν όμορφες εικόνες και ζωντανεύουν τις περιγραφές των τοπίων και των προσώπων. 

Σπιτικό φρυδογραμμένο

αρχοντίσκιωτο δεμένο

πέτρα απ΄τη λιτή Μποσνάδα

κυπαρίσσια απ’ τη Γρανάδα...

Η υποδοχή στο σπίτι

θυμαρίσιο και φυστίκι

μούστου ξερικά λουκούμια

αρβανίτικη μουσούντα...

 Λέξεις βγαλμένες από το πλούσιο περιβόλι της ελληνικής γλώσσας , αρκετές από τη ντοπιολαλιά της περιοχής. Μέσα από τα ποιήματα περνούν οι άνθρωποι της , λεπτομέρειες από τη ζωή τους, τις πράξεις τους, τα συναισθήματά τους , αλλά και ό,τι άφησαν πάνω της , στην ψυχή της. 

Το γέλιο δεν κουράστηκε

στα χείλη να χαράζει

τα χρόνια ήρεμα περνούν

με ήλιο με χαλάζι

Παράστημα λεβέντικο

και λόγια μετρημένα

τα  χέρια σου μαστόρικα

μανίκια σηκωμένα

Όμορφο και το διαλογικό ποίημα

Άγγελος:

Περιβόλι μου γεμάτο

με αγκάθια και με βάτο

πες πώς ήσουνα στην πρώτη

την καλή  χρυσή σου νιότη;

Περιβόλι:

 Είχα δουλευτές γρανίτες

και κοπέλες μαργαρίτες

με τα χέρια τους παλεύαν

πετρολούλουδα μαζεύαν

Άγγελος:

Τώρα βλέπω είσαι μόνο

λυπημένο μες στον πόνο

πώς περνούνε οι χιονιάδες,

τα λιοπύρια, οι βοριάδες;

Περιβόλι:

Έχω τη μορφή τους ήλιο

την ανάσα τους αντήλιο

φύγαν μόνο τα κορμιά τους

με τα ρούχα τα φτωχά τους

Η ψυχή τους ανεμάκι

τα τραγούδια τους σαράκι

χώμα απαλό αφήσαν

που το ψιλοκοσκινήσαν...

   Δρόμοι, σπίτια, αυλές και μνημεία οριοθετούν τις αναμνήσεις της.

Δρόμοι μυριοπατημένοι,

με το χώμα στολισμένοι

οδηγείτε στα πορτάκια, στα σπιτάκια...

ή

Πέτρα του σπιτιού θεμέλιο

δάκρυ μου πικρό και γέλιο

χίλια δάχτυλα και χέρια

σε δουλέψαν νάσαι στέρια

ή

Πρίγκηπες, παραμυθάδες

πορφυρόσκεπες κυράδες

περπατώ και κλαίω λίγο

  « στου Μελισσουργού» τον Πύργο!

Η συλλογή έχει τυπωθεί σε ένα καλαίσθητο βιβλίο , το οποίο κοσμούν τα σκίτσα  του Γιώργου Κ. Μητρογιάννη , τα οποία η Αθηνά χαρακτηρίζει

 « ομοζυγωτικά  με τα γραπτά» της .

Η ίδια γράφει :

 " Με σεβασμό στο Άπαν - Σύμπαν της Ελληνικής Γλώσσας, αφιερώνω το πρώτο αυτό πόνημα μου στους Δασκάλους μου του Δημοτικού Σχολείου Καλυβίων Θορικού Αττικής και στους άξιους Φιλολόγους του Γυμνασίου και του Λυκείου Κερατέας Αττικής, που μας έμαθαν την Ελληνική και της ψυχής τους Γλώσσα.

                                                         Με τιμή και ευγνωμοσύνη"

Καλοδιάβαστο και καλοτάξιδο σε οδούς και μονοπάτια !

Αθηνά Γ. Αναστασίου , Οδοί και μονοπάτια [Σε πέντε ενότητες], Εκδόσεις ΑΩ, Καλύβια 2012

Οι στίχοι που παρατίθενται είναι αποσπάσματα σπό ποιήματα της συλλογής

Η φωτογραφία αφιερωμένη από μένα στην Αθηνά . Από πίσω γράφει: Καμμένα Βούρλα, 28 του Φλεβάρη 1978 (εκδρομή με το σχολείο)


* Ο στίχος του τίτλου από τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου