Νίκος Ξυλούρης,

Δύσκολο να γράψει κανείς για τον Νίκο Ξυλούρη και να είναι παιδί του. Και αυτό γιατί όταν καλείσαι να αναφερθείς στον πατέρα σου, ο λόγος παίρνει μια προσωπική χροιά και η άποψη δεν βγαίνει ανεπηρέαστα. Και πως, άραγε, να μιλήσεις για τη ζωή του γονιού σου γράφοντας , για παράδειγμα, ο Νίκος Ξυλούρης ήταν έτσι ή έκανε εκείνο.
Με βάση τη συγκεκριμένη δυσκολία, όσον αφορά τον εαυτό μου, αποφάσισα να αφήσω στους ειδικούς, τους κριτικούς και τον κόσμο τον καλλιτέχνη Ξυλούρη και να κρατήσω στο συγκεκριμένο λεύκωμα τον άνθρωπο , τον πατέρα, το φίλο.
Όσα λοιπόν θα διαβάσετε είναι αναμνήσεις ενός παιδιού που είχε την ευλογία, έστω και για λίγο, να ζήσει δίπλα σε ένα υπέροχο πλάσμα.
Ο πατέρας μου ήταν ήδη πολύ άρρωστος, είχε εγχειριστεί στην Αμερική και επιστρέφοντας στην Ελλάδα μας φιλοξενούσε η οικγένεια Δοξιάδη στο Πόρτο Ράφτη. Οι γιατροί, ανάμεσα στα άλλα, του είχαν συστήσει να περπατάει και ένα βράδυ μου ζήτησε να κάνουμε οι δυο μας την καθιερωμένη βόλτα. Εγώ, παρά το γεγονός ότι ζούσα από κοντά την κατάρρευσή του, δεν μπορούσε ο νους μου να πάει στο κακό.Χαζεύαμε λοιπόν το φεγγαράκι, κάτι στη νύχτα και το κλίμα είχε μια διάθεση εξομολόγησης και σκέφτηκα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να του κάνω τα παράπονά μου. Και ένα ήτνα το πιο μεγάλο. όπως και κάθε παιδιού άλλωστε, το ότι λόγω της δουλειάς δεν μου αφιέρωνε χρόνο. Έτσι, όταν με ρώτησε, με αγαπάς Ρηνάκι μου; εγώ πήρα φόρα. Σ' αγαπώ, του απάντησα, μα....τι μα παιδί μου είπε. Να, του λέω, σκέφτομαι ήταν ανάγκη να αρρωστήσεις για να είμαστε συνέχεια μαζί; Ήμουνα πάντα μαζί σου, ήμουνα και όταν εσύ δεν με θωρούσες, θα είμαι και όταν δεν θα υπάρχω επαέ. Στη φράση " Δεν θα υπάρχω " πεισματικά δεν έδωσα την διάσταση που έπρεπε και συνέχισα...Δεν είναι αλήθεια. Πιο μεγάλη σημασία για σένα έχουν οι πρόβες, τα στούντιο, οι δίσκοι και  οι συναυλίες. Εκείνος με κοίταζε στα μάτια και μην μπορώντας να μου βγάλει με τα λόγια από το μυαλό το παράπονο, άρχισε να μου τραγουδά ένα τραγούδι του Χατζιδάκι.
" Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά. Αν με πίστευες λιγάκι θα ήταν όλα αληθινά..."
Αμέσως γαλήνεψα, χώθηκα στην αγκαλιά του και εκείνος συνέχισε να τραγουδά, μόνο για μένα, αποκλειστικά για μένα. Σ' αγαπώ, του ψιθύρισα μέσα από τα δόντια μου, μισομουτρωμένα, μισο - ένοχα, γιατί το " σ' αγαπώ " έπρεπε να είχε δίπλα και το "συγγνώμη". Κάτι όμως που δεν το έλεγε εύκολα ένα κορίτσι 12 ετών, που ήταν μες την αντίδραση. Εκείνη τη νύχτα είπαμε πολλά, καταθέσαμε ο ένας στον άλλον τις ψυχές μας.
Σήμερα θα του έλεγα συγγνώμη με το υπόλοιπο στιχάκι του τραγουδιού:
" Δίχως την δική σου αγάπη, γρήγορα περνάει ο καιρός, δίχως τη δική σου αγάπη, είναι ο κόσμος πιο μικρός".
Τώρα έχω καταλάβει πολύ καλά τι σήμαινε θα είμαι μαζί σου και όταν δεν θα υπάρχω επαέ.

Το νιώθω στο κλάμα μου, στη χαρά , στα δύσκολα, στα καλά, στα άσχημα. Ο πατέρας μου βρίσκεται παντού: στα καταπράσινα μάτια του γιου του Γιώργου, στο βλέμμα της εγγονής του της Ναταλίας, στο γλυκό χαμόγελο του εγγονού του Νίκου, στη δύναμη, την αφοσίωση και τη γενναιότητα της γυναίκας του Ουρανίας.

Βρίσκεται στα τραγούδια, τα όνειρα και τις προσευχές μας...                                                                                                                                             

                                                                                                     Ρηνιώ Ξυλούρη

Απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα της Ρηνιώς Ξυλούρη, κόρης του Νίκου , στο Λεύκωμα με ανέκδοτες φωτογραφίες που κυκλοφόρησε το 2006 από τη Victory Media Α.Ε.

ΤΡΟΠΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ
1973

Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης
Στίχοι: Γιάννης Κακουλίδης
Τραγουδούν ο Νίκος Ξυλούρης, ο Χριστόδουλος Χάλαρης και η Δάφνη Ζούνη