Τα παιδιά θέλουν παπούτσια τα παιδιά θέλουν ψωμί θέλουνε και φάρμακα, δούλεψε κ' εσύ...

 Κλείστε τα βιβλία, κλείστε τα χαρτιά,
μπάζει αέρα, αέρα,
μπάζει παγωνιά.
Κλείστε τα.

Συντροφιά μου θέλω τώρα
χτίστες και φουρνάρηδες
τσαγκαράδες και λασπάδες
παραπαίδια σιωπηλά,
λάσπες μες στα χέρια τους
και στα ρούχα τους ασβέστες
και στα φρύδια τους αλέυρι,
να δουλεύουν και να λένε:

Τα παιδιά θέλουν παπούτσια
τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα,
δούλεψε κ' εσύ.
Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε,
το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο. Ζωή. 

Ζύμωνε στη σκάφη,
πρώτο σου ζυμάρι,
πρώτο σου ψωμί
πρώτο σου σταυρόψωμο
μια ψωμένια κούκλα
για το παιδί. 

Ζύμωνε τη λάσπη,
πρώτη σου μυστριά
πρώτο πηλοφόρι
ένα καλυβάκι
μια μικρούλα αυλή
για το παιδί. 

Ζύμωνε το χώμα
με το δάκρυ-δάκρυ
ζύμωνε τη λάσπη
φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί
να πετάει τη νύχτα
και να κελαϊδεί
για το παιδί. 

Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο —
τίποτ’ άλλο.
Γέλα, κλάψε, πες
ό,τι θες.
Το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο!

Από τη συλλογή Υδρία (1957-1958)

Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, τ. Β΄, Εκδόσεις «Κέδρος», Αθήνα 1961,