για τιποτένια πραγματάκια της ζωής.
(Είσαι παλιάτσος, κι όμως δείχνεσαι για Οθέλλος,
με τις αστείες προσωπίδες που φορείς).
Το ποιο φινάλε θα ’χει τέτοια μια ιστορία,
το κατρακύλημά σου αυτό πού σε οδηγεί,
πάντα το σκέφτεσαι με πόνο και πικρία,
μα δεν γιατρεύεις τέτοια επίφοβη πληγή.
Πάντοτε λες: «Θα ’ρθει μια μέρα να ξεφύγω,
απ’ των πραγμάτων το μηδέν να λυτρωθώ,
και με το πέρασμα του χρόνου, λίγο-λίγο,
κάπως ψηλά με περηφάνια να υψωθώ».
Κι όμως το Χάος σα μαγνήτης σε τραβάει
και, απειθάρχητος, στη Σκέψη πάντα ζεις...
Το κατρακύλημα ποτές δεν σταματάει,
για τιποτένια πραγματάκια της ζωής
Τεύκρος Ανθίας, Τα σφυρίγματα του Αλήτη, Κύπρος 1937
Στη συλλογή Τα σφυρίγματα του αλήτη (1929) θα αποτυπωθεί η κοσμοθεωρία του ποιητή, απότοκη τόσο της προσωπικής του δοκιμασίας, όσο και του γενικότερου κλίματος της
εποχής. Προβάλλοντας το αντισυμβατικό και αδέσμευτο πρότυπο του περιπλανώμενου αλήτη ως σύμβολο αμφισβήτησης και απελευθέρωσης, ως δυναμογόνο στοιχείο κοινωνικής κριτικής και ανατροπής, τα ποιήματα της συλλογής αυτής θα φέρουν με τον πικρό τους λυρισμό, τον ειρωνικό και σαρκαστικό τους τόνο, μια ανανέωση στο τοπίο της σύγχρονής τους νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Πηγή: Κείμενα Κυπριακής Λογοτεχνίας, τ.Β΄
Ο Τεύκρος Ανθίας που έφυγε στις 8 Νοεμβρίου του 1968 χαρακτηρίστηκε ως η ποιητική "λαλιά " της Κύπρου και των αγώνων της
Καλή σου μέρα, Σοφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο Το κατρακύλημα. Όπως και όλη η συλλογή.
Το αγαπημένο μου:
Επίλογος
Αλήτη! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη!
Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
που έκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν σπίτι.
Δεν έχεις δάκρυα να θρηνείς, ούτε κουράγιο να πονείς,
ούτε κραυγές υστερικές να βγάνεις πέρα ως πέρα.
Είσ' ένα κύμα σιωπηλό μιας τρικυμίας παντοτινής,
που γαληνεύει ανήσυχα στην ήσυχη εσπέρα.
Κι όταν θα βρεις το λυτρωμό σ' ένα παγκάκι ξαπλωμένος
και θα σιγήσει ο σίφουνας κι η θύελλα της ζωής σου,
αλήτη, δεν θα πεις ποτέ πως ήσουν κουρασμένος
απ' τον αγώνα το σκληρό της άρρυθμης ψυχής σου.
Αλήτη! Απόψε είν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ' ένα παγκάκι, αλήτη!
Πλάτυνε η σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
που έκανε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το σύμπαν: σπίτι.
TΕΥΚΡΟΣ ΑΝΘΙΑΣ (από τα «Σφυρίγματα του αλήτη»)
Καλησπέρα Rosa Mund
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ετοίμαζα την ανάρτηση ήμουν σε δίλημμα για την επιλογή του ποιήματος. Στο ένα μέρος βρισκόταν Το κατρακύλημα και στο άλλο ο Επίλογος!
Ωραία σύμπτωση!