Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Νίκου Παπαθανασίου
ΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ...περιμένοντας το θάνατο (2004)
έρευνα-παρουσίαση: Σπύρος Μαντάς
αφήγηση-σκηνοθεσία: Νίκος Παπαθανασίου
ΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ...περιμένοντας το θάνατο (2004)
έρευνα-παρουσίαση: Σπύρος Μαντάς
αφήγηση-σκηνοθεσία: Νίκος Παπαθανασίου
Δημοσιεύτηκε στις 28 Απριλίου 2012
Προφητική παρουσίαση που επιβεβαιώθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο!
Προφητική παρουσίαση που επιβεβαιώθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο!
Ένα γεφύρι, μια ντροπή..!
Το γεφύρι της Πλάκας στην Ήπειρο, κάτω απ' τα Τζουμέρκα, πάνω από τον Άραχθο, το μεγαλύτερο μονότοξο πετρογέφυρο στα Βαλκάνια, κινδυνεύει...
Από το 1863 αρχίζει η περιπέτειά του, που τελικά κατέληξε στο θεμέλιωμά του. Φτωχοί άνθρωποι πέτυχαν το ακατόρθωτο και δίκαια μέχρι και σήμερα καμαρώνουν...
Από το 1996, που η ΔΕΗ αποφασίζει τη δημιουργία ενός ακόμη υδροηλεκτρικού φράγματος προμηνύοντας το πνίξιμό του, αρχίζει το χρονικό της ντροπής. Ακόμη συνεχίζεται...
Από τη μια μεριά, οι αδίστακτοι -γνωστοί πια χωρίς μάσκες-, αυτοί που δεν σέβονται ούτε καν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας...
Από την άλλη, οι αρκετοί, που ο χρόνος -και ο πόνος για τούτον τον τόπο- θα τους αυξάνει συνεχώς. Που ψάχνουν ακόμη διαφορετικές όχθες, που ενσωματώνουν στον επιούσιο και την ψυχή τους, που νιώθουν την αξία τού κάθε ΟΧΙ εμπρός στην κατάφαση του κατήφορου...
Οι τελικοί νικητές -σήμερα ηθικά, αύριο παντού- είναι γνωστοί. Πάντα έτσι γινόταν. Το θέμα είναι, έως τότε, να λιγοστέψουμε τις απώλειες.
Το γεφύρι της Πλάκας πρέπει να ζήσει.
Να μείνει, ζεύξη με το απέναντι και το διαφορετικό...
Να μην μείνει, κι αυτό, ένα μεγάλο γιατί...
Σπ. Μαντάς
Το γεφύρι της Πλάκας στην Ήπειρο, κάτω απ' τα Τζουμέρκα, πάνω από τον Άραχθο, το μεγαλύτερο μονότοξο πετρογέφυρο στα Βαλκάνια, κινδυνεύει...
Από το 1863 αρχίζει η περιπέτειά του, που τελικά κατέληξε στο θεμέλιωμά του. Φτωχοί άνθρωποι πέτυχαν το ακατόρθωτο και δίκαια μέχρι και σήμερα καμαρώνουν...
Από το 1996, που η ΔΕΗ αποφασίζει τη δημιουργία ενός ακόμη υδροηλεκτρικού φράγματος προμηνύοντας το πνίξιμό του, αρχίζει το χρονικό της ντροπής. Ακόμη συνεχίζεται...
Από τη μια μεριά, οι αδίστακτοι -γνωστοί πια χωρίς μάσκες-, αυτοί που δεν σέβονται ούτε καν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας...
Από την άλλη, οι αρκετοί, που ο χρόνος -και ο πόνος για τούτον τον τόπο- θα τους αυξάνει συνεχώς. Που ψάχνουν ακόμη διαφορετικές όχθες, που ενσωματώνουν στον επιούσιο και την ψυχή τους, που νιώθουν την αξία τού κάθε ΟΧΙ εμπρός στην κατάφαση του κατήφορου...
Οι τελικοί νικητές -σήμερα ηθικά, αύριο παντού- είναι γνωστοί. Πάντα έτσι γινόταν. Το θέμα είναι, έως τότε, να λιγοστέψουμε τις απώλειες.
Το γεφύρι της Πλάκας πρέπει να ζήσει.
Να μείνει, ζεύξη με το απέναντι και το διαφορετικό...
Να μην μείνει, κι αυτό, ένα μεγάλο γιατί...
Σπ. Μαντάς
O θρήνος για την απώλεια να μετατραπεί σε αναδημιουργία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γιοφύρι πρέπει να ξαναζωντανέψει!
Το γεφύρι πιθανόν να ξαναζωντανέψει, αλλά δεν θα είναι το ίδιο. Θα είναι ένα ομοίωμα που θα θυμίζει τις τραγικές αμέλειες των παραγόντων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα με όλα τα μνημεία είναι να γίνονται οι απαραίτητες συντηρήσεις που θα προλαβαίνουν το κακό.