Το κείμενο δημοσιεύτηκε χθες στο περιοδικό Ατέχνως με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά της Παιδικής Εργασίας
Γράφει η ofisofi // atexnos
Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας σήμερα. Σύμφωνα με την Unicef για 168 εκ. παιδιά σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει χρόνος να είναι παιδιά. Ανακοινώσεις του διεθνούς τύπου αναφέρουν ότι 22.000 παιδιά σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα. Η φτώχεια ως συνέπεια της άγριας καπιταλιστικής ανάπτυξης και εκμετάλλευσης αναγκάζει αυτά τα παιδιά να δουλεύουν σκληρά και σε απάνθρωπες συνθήκες για να μπορέσουν να «ζήσουν». Η βία , η κακομεταχείριση, η σεξουαλική κακοποίηση σε συνδυασμό με την πορνεία και η επικινδυνότητα των συνθηκών εργασίας είναι καθημερινά φαινόμενα σχεδόν σε όλες τις χώρες της γης. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις. Παιδιά ενός κατώτερου θεού βιώνουν την αδικία και τη σκληρότητα από τα πιο τρυφερά τους χρόνια. Ανειδίκευτοι εργάτες στα ορυχεία, στους ορυζώνες, στις καλλιέργειες καφέ και κακάο, στα κεραμουργεία, στις βιοτεχνίες και στα εργοστάσια. Πολλές φορές μόνο για ένα πιάτο φαΐ κακής ποιότητας, ξυπόλητα και ρακένδυτα χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης. Τα παιδιά αντί να απολαμβάνουν την οικογενειακή θαλπωρή , το ζεστό φαγητό, το παιχνίδι και το σχολείο αναγκάζονται να δουλεύουν και να θέτουν την υγεία τους και την ομαλή ανάπτυξή τους σε συνεχή κίνδυνο. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου αλλά και στις αναπτυγμένες χώρες , στις παρυφές των οποίων έχει δημιουργηθεί εξ αιτίας των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων ένας τέταρτος κόσμος που αναγκάζει τα παιδιά να εγκαταλείπουν το σχολείο και να αναζητούν εργασία στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τις μαστιζόμενες από την ανεργία οικογένειές τους.
Τα αίτια είναι γνωστά. Δεν χρειάζονται ούτε ευχολόγια ούτε φιλανθρωπίες ούτε κροκοδείλια δάκρυα. Χρειάζονται συνειδητοποίηση και συνεχής αγώνας για να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του . Για να εξαλειφθεί η φτώχεια που γεννά την παιδική εργασία και εκμετάλλευση είναι αναγκαία προϋπόθεση η ανατροπή του συστήματος μέσα από το οποίο αναδύεται. Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι αυτό ανάγεται στο μακρινό μέλλον. Το ζήτημα είναι ο προσανατολισμός όλων των προσπαθειών και των αγώνων κατά της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης να έχει στόχο το ξερίζωμα των αιτίων και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος . Κάθε άλλη προσπάθεια συγκαλύπτει , διαιωνίζει και εντείνει το πρόβλημα δημιουργώντας μεσαιωνικές συνθήκες στις κοινωνίες του 21ου αιώνα.
Ο Αντώνης Σαμαράκης δίνει τη δική του ματιά στο πρόβλημα της παιδικής εργασίας στο ποίημα «Το νυχτερινό σχολά». Ο Χρήστος Νικολόπουλος το έντυσε με μουσική και ο Γιώργος Νταλάρας το ερμήνευσε.
Ώρα έντεκα και κάτι,
το νυχτερινό σχολά
κει που πέρναγες, διαβάτη,
κι ήταν όλα σκοτεινά.
Άξαφνα ένα φως τα λούζει,
ξεπροβάλλουν τα παιδιά,
μάγουλα απ” το κρύο μπούζι,
ποδαράκια σαν κλαδιά.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.
Σαν φυσά το ξεροβόρι
και λυγίζουν δω κι εκεί,
άλλοι δίχως πανωφόρι,
άλλοι ακόμα νηστικοί,
αδερφάκια κουρασμένα
απ” τη δύσκολη ζωή,
όλη μέρα βουτηγμένα
στις καπνιές και στη βουή.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.
Μες στη νύχτα τώρα πάνε
στο σκοτάδι το πηχτό
τα παιδιά που πολεμάνε
για το μεροκάματο.
Χέρια βρώμικα απ” τα λάδια,
μάτια κατακόκκινα,
αδερφάκια δίχως χάδια
με σφαγμένη την καρδιά.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.
Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας σήμερα. Σύμφωνα με την Unicef για 168 εκ. παιδιά σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει χρόνος να είναι παιδιά. Ανακοινώσεις του διεθνούς τύπου αναφέρουν ότι 22.000 παιδιά σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα. Η φτώχεια ως συνέπεια της άγριας καπιταλιστικής ανάπτυξης και εκμετάλλευσης αναγκάζει αυτά τα παιδιά να δουλεύουν σκληρά και σε απάνθρωπες συνθήκες για να μπορέσουν να «ζήσουν». Η βία , η κακομεταχείριση, η σεξουαλική κακοποίηση σε συνδυασμό με την πορνεία και η επικινδυνότητα των συνθηκών εργασίας είναι καθημερινά φαινόμενα σχεδόν σε όλες τις χώρες της γης. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις. Παιδιά ενός κατώτερου θεού βιώνουν την αδικία και τη σκληρότητα από τα πιο τρυφερά τους χρόνια. Ανειδίκευτοι εργάτες στα ορυχεία, στους ορυζώνες, στις καλλιέργειες καφέ και κακάο, στα κεραμουργεία, στις βιοτεχνίες και στα εργοστάσια. Πολλές φορές μόνο για ένα πιάτο φαΐ κακής ποιότητας, ξυπόλητα και ρακένδυτα χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης. Τα παιδιά αντί να απολαμβάνουν την οικογενειακή θαλπωρή , το ζεστό φαγητό, το παιχνίδι και το σχολείο αναγκάζονται να δουλεύουν και να θέτουν την υγεία τους και την ομαλή ανάπτυξή τους σε συνεχή κίνδυνο. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου αλλά και στις αναπτυγμένες χώρες , στις παρυφές των οποίων έχει δημιουργηθεί εξ αιτίας των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων ένας τέταρτος κόσμος που αναγκάζει τα παιδιά να εγκαταλείπουν το σχολείο και να αναζητούν εργασία στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τις μαστιζόμενες από την ανεργία οικογένειές τους.
Τα αίτια είναι γνωστά. Δεν χρειάζονται ούτε ευχολόγια ούτε φιλανθρωπίες ούτε κροκοδείλια δάκρυα. Χρειάζονται συνειδητοποίηση και συνεχής αγώνας για να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του . Για να εξαλειφθεί η φτώχεια που γεννά την παιδική εργασία και εκμετάλλευση είναι αναγκαία προϋπόθεση η ανατροπή του συστήματος μέσα από το οποίο αναδύεται. Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι αυτό ανάγεται στο μακρινό μέλλον. Το ζήτημα είναι ο προσανατολισμός όλων των προσπαθειών και των αγώνων κατά της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης να έχει στόχο το ξερίζωμα των αιτίων και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος . Κάθε άλλη προσπάθεια συγκαλύπτει , διαιωνίζει και εντείνει το πρόβλημα δημιουργώντας μεσαιωνικές συνθήκες στις κοινωνίες του 21ου αιώνα.
Ο Αντώνης Σαμαράκης δίνει τη δική του ματιά στο πρόβλημα της παιδικής εργασίας στο ποίημα «Το νυχτερινό σχολά». Ο Χρήστος Νικολόπουλος το έντυσε με μουσική και ο Γιώργος Νταλάρας το ερμήνευσε.
Ώρα έντεκα και κάτι,
το νυχτερινό σχολά
κει που πέρναγες, διαβάτη,
κι ήταν όλα σκοτεινά.
Άξαφνα ένα φως τα λούζει,
ξεπροβάλλουν τα παιδιά,
μάγουλα απ” το κρύο μπούζι,
ποδαράκια σαν κλαδιά.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.
Σαν φυσά το ξεροβόρι
και λυγίζουν δω κι εκεί,
άλλοι δίχως πανωφόρι,
άλλοι ακόμα νηστικοί,
αδερφάκια κουρασμένα
απ” τη δύσκολη ζωή,
όλη μέρα βουτηγμένα
στις καπνιές και στη βουή.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.
Μες στη νύχτα τώρα πάνε
στο σκοτάδι το πηχτό
τα παιδιά που πολεμάνε
για το μεροκάματο.
Χέρια βρώμικα απ” τα λάδια,
μάτια κατακόκκινα,
αδερφάκια δίχως χάδια
με σφαγμένη την καρδιά.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου