Ο θηλυκός Άη - Βασίλης ( Χριστουγεννιάτικος μύθος)

Θα γνώριζε ποτέ το χωριό του Πουλντρεζίκ μια περίοδο ειρήνης; Εδώ και πενταετίες, το σπάραζαν οι αντιθέσεις καθολικών και φιλελευθέρων, σχολείου των Φρέρηδων και δημόσιου σχολείου, εφημερίου και δασκάλου. Οι εχθροπραξίες που δανείζονταν τα χρώματα των εποχών, με τις γιορτές του τέλους της χρονιάς τυλίγονταν τη λάμψη του μύθου. Η νυχτερινή λειτουργία των Χριστουγέννων γινόταν για πρακτικούς λόγους στις 24 Δεκεμβρίου στις 6 η ώρα το βράδυ. Την ίδια όμως ώρα, ο δάσκαλος, μεταμφιεσμένος σε Άη Βασίλη, μοίραζε παιχνίδια στους μαθητές του δημόσιου σχολείου. Έτσι εξ αιτίας του ο Άη Βασίλης γινόταν ένας παγανιστής, φιλελεύθερος και αντικληρικός ήρωας, κι ο εφημέριος του αντιπαράθετε το μικρό Χριστό της ζωντανής φάτνης του - περίφημης σ' όλη την περιοχή - όπως δίνει κανείς ένα ράπισμα αγιασμού στο πρόσωπο του Διαβόλου.
Αλήθεια, το Πουλντρεζίκ θα γνώριζε κάποια ανακωχή; Κι αυτό γιατί ο δάσκαλος, παίρνοντας τη σύνταξή του, είχε αντικατασταθεί από μία δασκάλα η οποία δεν ήταν από την περιοχή, κι όλος ο κόσμος την παρακολουθούσε για να δει τι σόι πράγμα ήταν. Η Κα Οϊζελέν, μητέρα δύο παιδιών - εκ των οποίων, το ένα μωρό τριών μηνών - ήταν χωρισμένη, γεγονός που έμοιαζε ν' αποτελεί εγγύηση λαϊκής πίστης. Ωστόσο από την πρώτη κιόλας Κυριακή θριάμβευσε η μερίδα των καθολικών του χωριού, όταν είδαν την καινούρια δασκάλα να μπαίνει στην εκκλησία.
Τα πράγματα έμοιαζαν τελειωμένα. Δεν θα υπήρχε πλέον βέβηλο χριστουγεννιάτικο δέντρο την ώρα της "νυχτερινής " λειτουργίας των Χριστουγέννων κι ο εφημέριος θα έμενε μοναδικός κυρίαρχος του γηπέδου. Η έκπληξη λοιπόν ήταν μεγάλη όταν η Κα Οϊζελέν ανακοίνωσε στους μαθητές της ότι δεν θα άλλαζε τίποτε από την παράδοση, κι ότι ο Άη Βασίλης θα μοίραζε δώρα του τη συνηθισμένη ώρα. Τι παιχνίδι έπαιζε; Και ποιος θα κρατούσε το ρόλο του Ά Βασίλη; Ο ταχυδρόμος κι ο αγροφύλακας, τους οποίους όλος ο κόσμος έβαζε με το νου εξαιτίας των σοσιαλιστικών τους ιδεών, διαβεβαίωναν ότι δεν ήξεραν τίποτα. Η απορία κορυφώθηκε, όταν μαθεύτηκε ότι η Κα Οϊζελέν δάνειζε στον εφημέριο το μωρό της για να κάνει το μικρό Χριστό της ζωντανής φάτνης του.
Στην αρχή όλα πήγαν καλά. Ο μικρός Οϊζελέν κοιμόταν βαθιά, ενώ οι πιστοί παρήλαυναν μπροστά από τη φάτνη με τα μάτια γουρλωμένα από περιέργεια. Το βόδι και το γαϊδούρι  - ένα αληθινό βόδι, ένα αληθινό γαϊδούρι - έμοιαζαν συγκινημένα μπροστά στο τόσο  θαυματουργά μετεμορφωμένο σε Σωτήρα μωρό.
Δυστυχώς από την ώρα του Ευαγγελίου άρχισε να είναι ανήσυχο και τη στιγμή που ο εφημέριος ανέβαινε στον άμβωνα ξέσπασε σε ουρλιαχτά. Ποτέ δεν είχε ακουστεί φωνή μωρού τόσο διαπεραστική. Ματαίως η παιδίσκη η οποία παρίστανε την Παρθένο Μαρία το λίκνιζε πάνω στο ισχνό στήθος της. Το βρέφος, κόκκινο από οργή, χτυπώντας χέρια και πόδια, έκανε τους θόλους της εκκλησίας ν' αντιλαλούν από τις σπαρακτικές κραυγές του, κι ο εφημέριος δεν μπορούσε ν' ακουστεί.
Τελικά κάλεσε ένα από τα παιδιά της χορωδίας και του ψιθύρισε στο αυτί μια παραγγελία. Το αγόρι βγήκε χωρίς να βγάλει το φαιλόνι του, και ο θόρυβος από τις γαλότσες του ακούστηκε να σβήνει έξω.
Λίγα λεπτά αργότερα, οι καθολικοί του χωριού, που ήταν όλοι μαζεμένοι στον εσωνάρθηκα, είχαν ένα αλλόκοτο όραμα που γράφτηκε για πάντα στο Χρυσό Συναξάρι της περιοχής Μπιγκουντέν. Είδαν τον Άη Βασίλη αυτοπροσώπως να εισβάλει στην εκκλησία. Κατευθύνθηκε προς τη φάτνη με μεγάλα βήματα. Έβγαλε τη λευκή βαμβακένια γενειάδα του, ξεκούμπωσε την κόκκινη κάπα του και έτεινε προς το μικρό Χριστό, που είχε αίφνης ησυχάσει, ένα γενναιόδωρο μαστό.

Michel Tournier, Ο Τσαλαπετεινός, μετάφρ. Θανάσης Χατζόπουλος, Εξάντας, Αθήνα 1987