Γυναίκες...( μικρό σχόλιο)

Γιώργος Σικελιώτης, χαρακτικό

Το μήνυμα που ήρθε χθες στο κινητό μου έγραφε: " Αύριο η μέρα είναι αφιερωμένη στις γυναίκες και ο καλύτερος τρόπος να την γιορτάσουμε είναι προσφέροντας σας -20% σε όλα τα καταστήματα..."
Μια βόλτα στην πόλη και περισσεύουν οι αφίσες που προσκαλούν σε έξοδο τις γυναίκες με μειωμένη τιμή στο ποτό ή σε ό,τι προσφέρουν. 
Από την άλλη μεριά κορίτσια και γυναίκες αποτελούν ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις ,που δουλεύουν σε όλες τις θέσεις από πωλήτρια μέχρι καθαρίστρια, από σερβιτόρα μέχρι και αχθοφόρο με ελαστικές σχέσεις εργασίας και εξαντλητικά ωράρια, ανασφάλιστες ή μισοασφαλισμένες. Και μετά τρέχουν και δεν προλαβαίνουν και κοντά σε αυτές πάλι άλλες γυναίκες για βοήθεια, μαμάδες, γιαγιάδες ...
8 του Μάρτη σήμερα. Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Δεν ξέρω πια αν θέλω να την αναφέρω αυτή τη μέρα έτσι που έχουν καταντήσει οι παγκόσμιες ημέρες. Νιώθω λίγο στο περιθώριο μαζί με όλα εκείνα στα οποία έχει αφιερωθεί μία μέρα. Τα τελευταία χρόνια η μέρα θεωρείται αφορμή για ξέσπασμα των γυναικών, για ξεφάντωμα, για ψευτοφεμινιστικές δραστηριότητες(να βγούμε μόνο γυναίκες, να γλεντήσουμε, να πάμε σε κλαμπ, να ξενυχτίσουμε, να αφήσουμε τα παιδιά στους άνδρες...). Κι αν ρωτήσουμε για το ιστορικό της ημέρας οι περισσότερες δεν ξέρουν τι έγινε κάποτε και για ποιο λόγο. Δεν υποτιμώ καμία γυναίκα, αλλά η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε το 1910 από τη Διεθνή Γυναικεία Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, ύστερα από πρόταση της μεγάλης φεμινίστριας και σοσιαλίστριας  Κλάρας Τσέτκιν. Σκοπός της ήταν να διατηρηθεί η ανάμνηση της πρώτης διαδήλωσης των Αμερικανίδων, το 1857. Και από τότε σηματοδοτούσε τους αγώνες των γυναικών για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους τόσο στο σπίτι , στην εργασία όσο και στην κοινωνία. Και αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι αγώνες γίνονται καθημερινά όλο το χρόνο στους χώρους όπου ζούμε και δουλεύουμε και είναι συνδεμένοι με τους γενικότερους κοινωνικούς  και πολιτικούς αγώνες . Η χειραφέτηση της γυναίκας είναι μια μακρόχρονη και επίπονη διαδικασία . Δεν είναι εύκολο  πάντα να πείθεις για το αυτονόητο, κι ας είμαστε στον 21ο αι. Μάλλον τώρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα διότι υπάρχει μία γενικότερη σύγχυση γύρω από την έννοια της χειραφέτησης και των δικαιωμάτων της γυναίκας , που ακολουθεί την τάση της εποχής, δηλαδή πίσω ολοταχώς.
Το γυναικείο κίνημα, οι γυναικείοι αγώνες δεν είναι ανεξάρτητοι από τους ευρύτερους αγώνες για την αλλαγή των οικονομικών και των παραγωγικών σχέσεων με μακροπρόθεσμο στόχο την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος, που γεννάει διακρίσεις, ανελευθερία και καταπάτηση δικαιωμάτων. Οι γυναίκες αγωνίζονται μαζί με τους άνδρες και οι άνδρες μαζί με τις γυναίκες για την ουσιαστική κατοχύρωση της ισοτιμίας τους στο σπίτι, στη δουλειά, στις σχέσεις, στην καθημερινότητα. Έτσι πρέπει να γίνεται. Η καθημερινή ζωή όμως τις περισσότερες φορές έρχεται να δείξει ότι δεν ισχύει αυτό. Οι γυναίκες μπορεί να κατέκτησαν νομικά την πολιτική ισότητα αλλά ουσιαστικά επιβαρύνθηκαν με πολλές υποχρεώσεις και συχνά είναι θύματα βίαιων συμπεριφορών και κακοποίησης.
 Οι γυναίκες του 21ου αι,στην Ελλάδα και αλλού, εξακολουθούν να θεωρούνται χειραφετημένες με την έννοια ότι έχουν βγει από το σπίτι και εργάζονται , συμμετέχουν στην πολιτική ή σε άλλες δραστηριότητες  αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα και κοινωνική απελευθέρωση, καθώς οι περισσότερες και κυρίως αυτές των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων, βρίσκονται εξαρτημένες από την παραδοσιακή οικογενειακή δομή και ταλανίζονται από ανύπαρκτα ή ημιτελή κοινωνικά μέτρα όπως για παράδειγμα λειτουργία παιδικών σταθμών. Ειδικά στη σημερινή εποχή με αφορμή την κρίση η κατάσταση έχει ξεφύγει και έχει φτάσει στα όρια του παραλογισμού.  Επιπλέον ένα πλέγμα προκαταλήψεων, νοοτροπιών και στερεότυπων φυλακίζουν τη γυναικεία παρουσία σε διαφορετικό κοινωνικό ρόλο από εκείνο του άλλου φύλου.
Δεν αρκεί να υποστηρίζουμε την ισοτιμία με λόγια χρειάζονται πράξεις και κυρίως χρειάζεται ένας συνεχής αγώνας για την αλλαγή όχι μόνο των κοινωνικών συνθηκών αλλά και της νοοτροπίας. Αυτό σημαίνει ότι είναι ανάγκη να γίνονται συνειδητές προσπάθειες από τις γυναίκες και τους άνδρες να αλλάξει ο τρόπος ζωής πρώτα και κύρια μέσα στην οικογένεια. Από το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά, πώς παίζουν και κυρίως πώς αντιμετωπίζουν οι γονείς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους τόσο τις δικές τους όσο και των παιδιών τους. Τι παραδείγματα δίνουν και τι πρότυπα καλλιεργούν. 
Οι επόμενοι σταθμοί είναι βέβαια το σχολείο και η ευρύτερη κοινωνία με όλο το πλέγμα των λειτουργιών της και των ιδεολογικών μέσων. 
Μα θα πει κάποιος ότι ζούμε σε ένα κοινωνικό σύστημα που προάγει την ανισοτιμία με κάθε τρόπο και καλλιεργεί εμμέσως την ουσιαστική διάκριση των δύο φύλων ( νομικά όλα είναι μια χαρά). Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα περιμένουμε να αλλάξει η κοινωνία πρώτα; Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή  αγωνιζόμαστε παντού και με κάθε τρόπο  να αλλάξουμε τις ιδέες με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές γυναικών και ανδρών, αρνούμαστε να τις μεταφέρουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας και διαπαιδαγωγούμε τους νέους και τις νέες  με τις αρχές της ισοτιμίας ,του σεβασμού, της διαφορετικότητας . Αλλάζουμε πρώτα και κύρια τους εαυτούς μας ξεριζώνοντας κάθε οπισθοδρομική αντίληψη και ιδέα που συντηρεί τις διακρίσεις και την αδικία, αντιστεκόμαστε στη μιζέρια και τη μοιρολατρία,  συνειδητοποιούμε  τις ευθύνες μας , παλεύουμε να αλλάξουμε την καθημερινότητά μας και συμμετέχουμε στη διαμόρφωση μιας διαφορετικής κοινωνίας . Αλλάζουμε και παλεύουμε. Παλεύουμε και αλλάζουμε...