Στη ζωή όμως οφείλουμε να διαλέγουμε πλευρά...

Γιώργος Μιχαλακόπουλος - Αφήγηση  Δέκατη (Αρετή)

Όσο κι αν αγρυπνάς εσύ αγρυπνά κι η κόλαση. Κι η άτιμη έχει πιο πολλά μάτια και τη δύναμη της καλοπέρασης.
Η Ιστορία παραχαράσσεται. Γεμίζει ψευτιές και παραμύθια. Τώρα προσπαθούν να βάλουν στο ίδιο καλάθι τους αγωνιστές με τους εγκληματίες. Μιλούν για δύο άκρα. Κάνουν το άσπρο μαύρο για να γίνουν όλοι γκρι, ουδέτεροι, αμέτοχοι, καλοπερασάκηδες.
Στη ζωή όμως οφείλουμε να διαλέγουμε πλευρά. Αλλιώς είμαστε για γέλια. Θέμα για κωμωδία.
Μπορεί να μεταλάβουμε φαρμάκια και κεραυνούς. Όμως αυτά θα γίνουν φάρμακα και λίπασμα για τους επόμενους.
Κι αν υπήρξαν στιγμές που ένιωσα προδομένος, ματαιωμένος είμαι πια σε θέση να πω τούτη την κουβέντα: Δεν προδίδεται ένας άνθρωπος που αγωνίζεται σήμερα για το αύριο που δεν καταλαβαίνει το κοπάδι.
Κάποιοι ζουν για το χθες. Για να χτίσουν ένα αξιοζήλευτο παρελθόν. Αυτό που αποκαλούν φήμη. 
Εμείς ζήσαμε για το παρόν και το μέλλον. Ανοίξαμε τα σύνορά μας μέχρι την άκρη της γης κι ας μην υπήρχαν στρατιώτες να τα φυλάξουν. Γιατί ονειρευτήκαμε ένα κόσμο χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Μόνο με τραγούδια.
Γιατί ο άνθρωπος ο άξιος σαν το δέντρο δένεται με τις ρίζες του στη γη. Οι αρχές του είναι οι ρίζες. Τα φύλλα του είναι οι γνώμες. Αυτές μπορεί να αλλάζουν. Οι αρχές του όμως τον κρατάνε ακέραιο. Και μπροστά στην πυρκαγιά και την καταστροφή στέκεται εκεί, όρθιος.
Η μάνα μου τα λεγε με τον δικό της τρόπο. «Μοδίστρα είμαι και θα στα πω με λόγια της δουλειάς μου. Υπάρχει το καλό γαζί που ενώνει το ένα πανί με το άλλο. Υπάρχει και το ξώραφο που είναι για τα απ’ έξω. Αλλά το ξώραφο δεν είναι ούτε πίστη σε μια ιδέα, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας».
Κι αν η Αρετή έφυγε νωρίς κι αν φεύγω κι εγώ με τη σειρά μου σιγά σιγά, φύτρωσαν από την αγάπη μας δυο καινούργια κλαδιά. 
Η Χαρά είναι το ένα. 
Και το άλλο, τούτο το τραγούδι…