 |
| Νοέμβριος 2010 – Ιανουάριος 2011 |
 |
| «Η τέχνη είναι αστραπή, είναι πόνος, είναι γέννα... » |
Το Αιτωλικό είναι ένα μικρό νησάκι, που το συνδέουνε με τη στεριά δυο μακριά πέτρινα γεφύρια με πολλές μικρές τοξωτές καμάρες. Το σπίτι μας ήτανε σχεδόν όλο μέσα στη θάλασσα και στη γειτονιά καθότανε όλο ψαράδες. Ένα ξυπόλυτο μελισσολόι τριγύριζε ολοήμερα, με τις γυναίκες τους συνέχεια γκαστρωμένες και τα παιδιά , μπακανιασμένα από την ελονοσία.
Ο πατέρας μου λεγότανε Γιώργης Λεονάρδος κι ήτανε κτηματίας, μα περισσότερο τραγουδούσε κι έψελνε στην εκκλησία με μια σπάνια ωραία, ζεστή φωνή. Όταν τραγουδούσε μαζευότανε κόσμος και κοσμάκης σπίτι μας για να τον ακούσει.
Η μανούλα μου ύφαινε ολοκέντητα λεπτά μεταξωτά και μπαμπακερά και πολύχρωμα μάλλινα κιλίμια. Είχε πάρει κι ένα χρυσό βραβείο σε μια Διεθνή Έκθεση στο Παρίσι..."(περισσότερα στη σελίδα
http://www.vassokatraki.gr)
4 σχόλια :
Η αγαπημένη μου χαράκτρια!
Τόσο πολύ μου αρέσουν τα χαρακτικά της που τα χρησιμοποιώ, σχεδόν πάντα, σε γιορτές και διάφορες εκδηλώσεις.
H γυναίκα δεν θυμίζει Μodigliani;
Πράγματι η γυναίκα θυμίζει κάποιες μορφές του Modigliani, κυρίως ως προς τον ψηλό λαιμό και το "τράβηγμα" της μορφής.
Σταματία, διακρίνω μία σύμπτωση ενδιαφερόντων ή μου φαίνεται;
Σοφία, αναρτάς θέματα που με ενδιαφέρουν πολύ.
Δημοσίευση σχολίου