Τις πρώτες μέρες βάζω το ξυπνητήρι . Φοβάμαι μήπως δεν ξυπνήσω.Το άγχος δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ.Σηκώνομαι αθόρυβα. Φτιάχνω καφέ, μαζεύω τα βιβλία μου. Ξεκλειδώνω προσεκτικά την πόρτα . Κατεβαίνω τις σκάλες στις μύτες των ποδιών.
Περπατώ στο μισοφωτισμένο
δρόμο.
Με τον καιρό συνηθίζω. Απολαμβάνω τα
πρωινά, μου αρέσουν οι μυρωδιές της πόλης την ώρα που ξυπνάει. Ένας φούρνος που μοσχοβολάει φρέσκο ψωμί, ψημμένος καφές από το καφενεδάκι που διανυκτερεύει, δυνατά χέρια που ξεφορτώνουν τελάρα στο μανάβικο, δυο γυναίκες σφουγγαρίζουν την είσοδο μιας μεγάλης πολυκατοικίας. Μια παρέα ξενυχτισμένων φοιτητών τραγουδάει . Κάποια παράθυρα φωτισμένα. Τα πρώτα αυτοκίνητα ξεπαρκάρουν και ο θόρυβος της μηχανής σηματοδοτεί το ξύπνημα της μέρας.
Το πρακτορείο είναι ένα κτίριο παλιό,
βρώμικο και μαυρισμένο. Το φως λιγοστό και ασπρουλιάρικο. Παγωμένο. Στο
καφενείο δυο τρεις άνθρωποι περιμένουν το λεωφορείο για κάποιο ορεινό χωριό.
Πίνουν καφέ και συζητούν χαμηλόφωνα. Καπνίζουν. Δεν αντέχω πρωί πρωί τον καπνό. Βγαίνω έξω. Η ατμόσφαιρα έχει κρυώσει. Τυλίγομαι με τη
ζακέτα μου και περιμένω.
Μέσα στο λεωφορείο είμαι μόνη μου. Ο
οδηγός έχει κέφια . Το ραδιόφωνο στη διαπασών. Κλαρίνα από πανηγύρια. Δεν θέλω
να τα ακούω. Αφαιρούμαι και σκέφτομαι. Με πιάνει το παράπονο.
Σκοτεινά έξω. Ένα κίτρινο φως απλωμένο πάνω από
τις πόλεις και μετά πάλι σκοτάδι. Δειλά -δειλά στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαίνεται το πρώτο φως. Χαράζει.
Ροδοκόκκινα χρώματα
βάφουν τον ορίζοντα. Οι πρώτες ακτίνες ξεμυτίζουν από τις κορυφογραμμές των απέναντι βουνών και πέφτουν απαλά στην ήρεμη θάλασσα της
παραλιακής πόλης .Ξεχνιέμαι χαζεύοντας το γαλήνιο
τοπίο. Ηρεμεί η ψυχή μου. Είναι όμορφα. Μέσα
από το σκοτάδι πάντα υπάρχει ένας φως που ξεπροβάλλει. Μόνο αυτό σκέφτομαι .
Άλλοτε πάλι τα σύννεφα κατεβαίνουν πολύ χαμηλά, Ψιχαλίζει ομίχλη.Τα τζάμια θαμπώνουν .Ο καιρός βαραίνει και η μέρα αργεί να ξημερώσει. Τα βαριά σύννεφα ξεσπούν σε δυνατή βροχή. Η υγρασία τρυπάει τα κόκκαλά μου.
Το λεωφορείο σταματά. Κατεβαίνω. Η απόσταση μέχρι το σχολείο είναι αρκετή.Το βήμα μου γρήγορο.
Άλλοτε πάλι τα σύννεφα κατεβαίνουν πολύ χαμηλά, Ψιχαλίζει ομίχλη.Τα τζάμια θαμπώνουν .Ο καιρός βαραίνει και η μέρα αργεί να ξημερώσει. Τα βαριά σύννεφα ξεσπούν σε δυνατή βροχή. Η υγρασία τρυπάει τα κόκκαλά μου.
Το λεωφορείο σταματά. Κατεβαίνω. Η απόσταση μέχρι το σχολείο είναι αρκετή.Το βήμα μου γρήγορο.
Φτάνω. Τα παιδιά
μόλις έχουν μπει στην τάξη.
* Ο τίτλος είναι στίχος του Τάσου Λειβαδίτη
9 σχόλια :
Πολύ όμορφο κείμενο Σοφία κι ακόμα πιο όμορφο που μοιράστηκες αυτές τις εικόνες μαζί μας. Έζησα ίδιες σαν αυτές πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχιακή φανταρούπολη. Τις αντίκρισα όταν, κάποιο χάραμα, έφτασα για πρώτη φορά εκεί και κάθε φορά που επέστρεφα από άδεια - πάντα χαράματα, με το ΚΤΕΛ. Το πρακτορείο, το καφενείο, οι βρεγμένοι δρόμοι, η παγωνιά, η νοσταλγία. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.
Να σαι καλά.
Καλή δύναμη!
Ευχαριστώ Οικοδόμε για τον πάντα καλό και υποστηρικτικό λόγο.
Να' σαι καλά
Καλημέρα.
Υπέροχη αυτή η φωτογραφία, οι δρόμοι είναι η ίδια η ζωή.Άλλοτε στρωτοί και ίσιοι, άλλοτε με στροφές ή με ανηφόρες,πάντα μας καθοδηγούν,μάς διδάσκουν, πάντα κάπου φθάνουν.Ανεξάντλητο το θέμα των δρόμων,των αγαπημένων, γνωστών ή μή, πάντα με ξαφνιάζει η ποικιλία των αναρτήσεών σου, αγαπητή μου συμμαθήτρια.Καλημέρα απο Αττική,απο Καλύβια, Αθηνά.
Πέρα από την εξαιρετική γραφή σου, είναι έκδηλη η ευαισθησία και η ανθρωπιά που εκπέμπει.
Την εκτίμησή μου.
Αθηνά και Ευρυτάνα Ιχνηλάτη σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Να' στε καλά.
Δικό σου το κείμενο Σοφία,(με βοήθησε το σχόλιο του Ιχνηλάτη να το καταλάβω), νόμιζα ότι ήταν του Λειβαδίτη! Για αυτό αναφέρθηκα μόνο στη φωτογραφία.Είναι ανάγλυφο κείμενο,κινηματογραφικό, μού θύμισε εξαιρετικές στιγμές ζωής, θάθελα να το είχα γράψει εγώ!Ζηλεύω!!Αθηνά.
Δικό μου Αθηνά το κείμενο, κυριολεκτικά βγαλμένο από τη ζωή μου. Μια καθημερινή διαδρομή 300 χλμ. πηγαινέλα, σε δυο διαφορετικές χρονιές με το ΚΤΕΛ. Είδες το Υπουργείο Παιδείας;!
Αναδημοσιεύουμε σήμερα το θέμα σoυ στη στήλη "ΕΜΦΑΣΗ" του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης". Η συγκεκριμένη στήλη βρίσκεται στην πλαϊνή κάθετη μπάρα του blog μας και η αναδημοσίευση γίνεται με απευθείας παραπομπή στο δικό σου ιστολόγιο.
Καλή συνέχεια…
Ευχαριστώ Ευρυτάνα Ιχνηλάτη .
Να' σαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου