Eilif Petersen, Summer Night (1886)
Τη μεσημεριανή βροχή διαδέχτηκε ένα γλυκό απόγευμα. Απαλά γκρίζα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο που βαδίζει προς τη δύση του. Πού και πού οι αχτίνες του καταφέρνουν να τρυπήσουν τα σύννεφα και να χαρίσουν το ροδοκόκκινο χρώμα τους στον ουρανό .Το δροσερό σούρουπο μας προκαλεί για μια βραδινή βόλτα, να περπατήσουμε, να "αδειάσουμε" το μυαλό μας από το φόρτο της ημέρας.
Αφήνουμε την ισοτοπιά της κοιλάδας και ανηφορίζουμε τα στενά δρομάκια των απέναντι μας χωριών, στους πρόποδες του βουνού. Πίσω μας μένει η βοή του μεγάλου δρόμου από τα αυτοκίνητα που κινούνται προς τα παράλια. Τα πουλιά σιγά σιγά μαζεύονται στις φωλιές τους, κουρνιάζουν για να περάσουν τη νύχτα που σιμώνει και άλλα ετοιμάζονται για τη βραδινή τους έξοδο. Κρωξίματα, κελαηδισμοί, φτεροκοπήματα. Ένας δυο βοσκοί μαζεύουν τα λιγοστά ζώα τους και τα οδηγούν στη στάνη. Βελάσματα, κουδούνια και γαυγίσματα σκύλων ακούγονται από διάφορες μεριές.
Στο δρόμο συζητάμε για την εγκατάλειψη.
- Να εδώ ήταν κάποτε ένα τυροκομείο, εκεί ένα αμπέλι.
- Δε φαίνεται, το έπνιξαν τα βάτα και η βλάστηση.
- Εδώ παλιά δεν υπήρχε δρόμος αλλά μεγάλοι αύλακες κατέβαζαν το νερό από το βουνό και πότιζαν τους κήπους. Τι υπήρχε κάποτε εδώ; Δέντρα οπωροφόρα και μποστάνια. Όλοι μοιράζονταν το νερό και κάτι είχε η γη να τους δώσει.
Ούτε αύλακες ούτε κήποι ούτε οπωροφόρα. Μόνο το νερό ακούγεται να κυλάει κάτω από θάμνους και ρίζες δέντρων. Οργιώδης βλάστηση κυριαρχεί παντού. Αδιάβατοι γίναν οι τόποι.
- Τι γινόταν σε άλλες εποχές !; Αυτή την ώρα άνθρωποι και ζώα επέστρεφαν από τις δουλειές τους. Αντιλαλούσε όλη η περιοχή από τις κουβέντες , τα γέλια, τις παιδικές φωνές. Άλλοι δεν ανέβαιναν καθόλου στο χωριό, κοιμόντουσαν στα αλώνια ή ξενυχτούσαν τα ζώα για να βοσκήσουν στη δροσιά.
Η μνήμη γίνεται επώδυνη ανάμνηση.
Βαθιές ανάσες για να ρουφήξουμε τις μυρωδιές. Μοσχοβολάει ο τόπος ρίγανη και μοσχοσίτι, αγιόκλημα και αγριοτριανταφυλλιά.
- Κάπου εδώ βρισκόταν ένα αρχοντικό. Όμορφο πέτρινο σπίτι, το καλύτερο του χωριού.
- Δεν το βλέπω , πού είναι;
- Έπεσε από την εγκατάλειψη. Πέθαναν αυτοί που το είχαν και από τότε ρήμαξε.
Δέντρα φύτρωσαν πάνω στα χαλάσματα.
Σχεδόν ίδια η εικόνα λίγο πιο πάνω . Μόλις που ξεχωρίζει μια μισογκρεμισμένη στέγη και μια ετοιμόρροπη καμινάδα. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που κάπνισε για τελευταία φορά.
Χρόνια τώρα και εμείς αντικρύζουμε το ίδιο θέαμα πότε σ' αυτό το χωριό πότε στο άλλο. Η κατάσταση χειροτερεύει. Έφυγαν οι άνθρωποι και δεν ξαναγύρισαν . Ερήμωσαν τα σπίτια, σιώπησαν οι αυλές, χορτάριασαν οι κήποι. Μόνο πουλιά και φίδια κατοικούν στα ερείπια και τα φαντάσματα των νοικοκύρηδων .
Έχει νυχτώσει. Μπροστά μας πετούν μικρές φωτεινές τελίτσες, πυγολαμπίδες . Τα τριζόνια είναι και αυτά εδώ. Το φως και ο ήχος αυτής της νύχτας.
- Σ' αυτό το δρόμο ,που ήταν μονοπάτι, υπήρχαν τα ακουμπιστήρια, μεγάλες πέτρες, μπιστούρες. Σταματούσαν οι ντόπιοι γυρίζοντας στο χωριό και φόρτωναν , ξεφόρτωναν πράγματα, ακουμπούσαν να ξεκουραστούν. " Θα ανταμώσουμε στα ακουμπιστήρια" άκουγες τις φωνές τους.
Στη στροφή του δρόμου και ενώ ακόμη βρισκόμαστε ψηλά στο χωριό παρατηρούμε μιαν ασυνήθιστη κίνηση στον αρχαιολογικό χώρο. Φώτα αυτοκινήτων .
- Τι συμβαίνει εκεί κάτω;
- Ίσως έχουν έρθει τουρίστες.
- Τέτοια ώρα;
- Μπορεί να γίνεται κάποια εκδήλωση.
- Μα, δεν θα το ξέραμε, δεν θα είχαμε δει αφίσες;
Πλησιάζουμε στον αρχαιολογικό χώρο.
- Καλησπέρα, γίνεται κάτι απόψε εδώ;
- Ναι, παίζει η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Ιωαννιτών. Περάστε. Τώρα αρχίζει.
Έκπληκτοι προχωρούμε στο χώρο της εκδήλωσης. Δίπλα στο αρχαίο θέατρο, στη βεράντα του κτίσματος που κάποτε οι ηθοποιοί χρησιμοποιούσαν για παρασκήνια υπάρχει μια ολόκληρη ορχήστρα. Από κάτω στα φρεσκοκομμένα χορτάρια σε σειρές πλαστικές καρέκλες και αρκετός κόσμος. Η υπεύθυνη προλογίζει.Ακούμε το όνομα του Μπετόβεν , του Μότσαρτ, του Δία και της Διώνης που συνεβρίσκονταν στην αγκαλιά του Τόμαρου...
Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται . Είναι σκοτεινά και δεν μπορούμε να διαβάσουμε το πρόγραμμα.
Σχολιάζουμε το γεγονός ότι γίνεται μια εκδήλωση στον αρχαιολογικό χώρο, αλλά εμείς που ζούμε δίπλα δεν το γνωρίζαμε, γιατί δεν υπήρχε ενημέρωση. Μια πικρή γεύση έρχεται στο στόμα. Τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά...Ίσως τα δικά μας τα αυτιά δεν είναι για τέτοια ακούσματα, " ήγουν ντατσκαναραίοι" που έλεγε και ο Δημήτρης Χατζής. Τι να πω;
Βγαίνει ο μαέστρος και αρχίζει η μουσική. Βιολιά και βιολοντσέλα κυριαρχούν. Ακούγονται και μερικά πνευστά. Μπετόβεν , Εισαγωγή στον Έγκμουντ και Μότσαρτ, Συμφωνία αρ. 41 του Διός
Η υποβλητικότητα του χώρου, η μοναδική ακουστική της δωδωναίας κοιλάδας, η καλοκαιρινή νυχτιά έδεσαν αρμονικά μεταξύ τους. Η μουσική ήταν μαγευτική, μας ταξίδεψε και έκλεισε με μοναδικό και απρόσμενο τρόπο τη βραδινή μας περιπλάνηση .
Χθες δεν ήθελα να έχω μαζί μου ούτε φωτογραφική μηχανή ούτε κινητό. Έτσι δεν μπόρεσα να έχω δικές μου φωτογραφίες και δανείστηκα μια φωτογραφία από το φιλικό ιστολόγιο Photos from Ioannina. Ευχαριστώ για την παραχώρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου