"...εμείς ωραίοι κι ανυπόταχτοι θα ταξιδεύουμε για πάντα..."

Πάρτε τα υποταγμένα ινδάλματα
πάρτε τη γνώση που ρυτίδωσε τη νεανική αφή μας.

Πάρτε την άκαρπη γαλήνη
που κουρασμένη απόμεινε στο βράχο
να χτίζει το ναό της και τον τάφο της
με τα ξύλα των αρχαίων καραβιών μας.

Αφήστε μας μονάχα
την έκσταση της νύχτας
όπου οι μητέρες περιμένουν
μπροστά στην ανθισμένη πόρτα
τ' αλλόκοτα κι ατίθασα παιδιά τους
που λείψαν απ' το βραδινό τους δείπνο
που όλη τη μέρα κολυμπούν γυμνά
που ψάχνουν τις φωλιές των γλάρων
κι όλη τη νύχτα κοιμισμένα κουβεντιάζουν
άγνωστα λόγια για καράβια νέφη κι Άγγελους
για κάποιους Άγγελους τρελλούς που ζουν
στις πορφυρές φυτείες των κοραλλιών
για κάποιους Άγγελους ξανθούς
που αρραβωνιάστηκαν  τη θάλασσα
και ξέχασαν το θεό
παίζοντας σάλπιγγες αλλόφρονες
φτιαγμένες 
με οστά ναυαγισμένων ποιητών.

Αφήστε μας μονάχα
την έκσταση της νύχτας
που τα παιδιά ψαρεύουν άστρα
μέσα σε κάτασπρα καΐκια
που οι έφηβοι γυμνοί κι ωραίοι
χωρίς υπόνοια χωρίς τρόμο
κοιτούν κατάματα την ομορφιά.

Δόστε μας πίσω 
τα χάρτινα καράβια
ν' αράξουμε στο γνώριμο λιμάνι
της πρώτης μας πατρίδας.

Για μια στιγμή 
θα γονατίσουμε στην άμμο
και θα προσευχηθούμε
μπροστά στον αγονάτιστο ίσκιο μας
ενώ η θλιμμένη Παναγία της θάλασσας
θ' ανοίξει αθόρυβα την ξώπορτα της εκκλησίας
και θάρθει να φιλήσει τα μαλλιά μας
μουσκεμένα απ' τη λεπτή δροσιά των άστρων
της σιωπής και της νύχτας.

Όμως εμείς
θ' αρνηθούμε και πάλι
το φιλί της αγάπης
που πρααίνει και δένει.

Άγνωστοι εμείς μες στο άγνωστο
εμείς ωραίοι κι ανυπόταχτοι
θα ταξιδεύουμε για πάντα
εκεί στ' αργυρά δάση της σελήνης
εκεί στα ερημικά νησιά των άστρων
δίχως να ξέρουμε το θεό
δίχως να βρίσκουμε το θεό
σαν τον παλμό της ίδιας της θεότητας
που πλάθει φθείροντας τον εαυτό της.

Γιάννης Ρίτσος, Το εμβατήριο του ωκεανού , Ποιήματα 1930-1942 , τ.Α' Κέδρος 1978