Φτάνει να μου κρατάς το χέρι και τότες τα δύσκολα έργα θάναι εύκολα...

...Φτάνει να μου κρατάς το χέρι

και τότες τα δύσκολα έργα θάναι εύκολα,

όπως λες σ' αγαπώ κι όπως ξυρίζεσαι,

όπως βγάζεις το βράδι το πουκάμισο σου
 και κάθεσαι να ξεϊδρώσεις στο παράθυρο
και βλέπεις τη νύχτα να σεργιανάει στο περιβόλι
και βλέπεις τ' αστέρια να παίζουν χαρτοπόλεμο
πίσω απ' τους καπνοδόχους της γειτονιάς
και χαμογελάς σ' ένα ζιζάνιο κουνουπάκι
που βάλθηκε να σφυρίζει στ' αυτί σου.
Αχ όλα τότες θάναι εύκολα σύντροφοι - 
φτάνει να σφίγγουμε τα χέρια μας
και να κάνουμε ταχτικά την αυτοκριτική μας μέσα στην αγάπη,
όχι για να ξενοιάσουμε και να επαναλάβουμε τα ίδια σφάλματα
μα για να καλυτερέψουμε τη δουλειά μας, σύντροφοι,
με τη συντροφική αγάπη,
γιατί το να καλυτερέψουμε τη δουλειά μας σημαίνει
να καλυτερέψουμε τον κόσμο, σύντροφοι.

Να κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας, σύντροφοι,
σα να ξομολογιόμαστε στη μάνα μας,
κι οι σύντροφοι που ακούνε νάναι σαν τη μάνα μας
που νιώθει κι αγαπάει και μαλώνει από αγάπη.
Έτσι θαρρώ, μονάχα θα καλυτερέψουμε, σύντροφοι,
και τότες τ' ακατόρθωτα θαν τα καταφέρουμε τόσο φυσικά
και τόσο σίγουρα
όπως ανθίζουν τα δέντρα την άνοιξη
κι όπως καπνίζουμε το τσιγάρο μας τα βράδια της άνοιξης
καθισμένοι στο φτωχικό κατώφλι μας και κοιτάζοντας τ' άστρα 
και κοιτάζοντας ίσα το μέλλον...

Γιάννης Ρίτσος Οι Γειτονιές του κόσμου, Μακρόνησος, Άη Στράτης 1949 -1951.