Εμμανουήλ Ροΐδης, Τα " ανθελληνικά"

[...] Ο Εμμανουήλ Ροΐδης συγκατάλεγεται στα αδέσποτα της νεοελληνικής πνευματικής ζωής. Μοιάζει να διακατέχεται από ένα τέτοιο αίσθημα ασφυξίας μέσα στο ελλαδικό  τοπίο, ώστε βάλλει σχεδόν αδιακρίτως κατά πάντων: κομματαρχών και ψηφοφόρων, ρασοφόρων και θρησκευομένων, εθνικών ευεργετών και πνευματικών ταγών, λογιοτάτων και λαϊκότροπων, δημοσιογράφων και αναγνωστών...
Ο Ροΐδης δεν μπορεί να εγκιβωτιστεί σε αυτό που αποκαλούμε εθνική παράδοση, καθώς τη βρίσκει αφόρητα πνιγηρή και την αποδομεί συστηματικά. Ανατέμνει με σαρδόνιο ύφος τις στρεβλές και μισαλλόδοξες προσπάθειες του νεόκοπου ελλαδικού κράτους να κατασκευάσει μιαν αδιάσπαστη ιστορική πορεία και φυσιογνωμία....Απομυθοποιεί κατά μέτωπο την περίφημη εθνική μας ιδιοπροσωπία, συνισταμένη εις προγονοπληξίαν και θρησκειοσκοταδισμόν!...Είναι εκ φύσεως σολωμικός: εννοεί το έθνος να μάθει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές..."(Αλέξανδρος Βέλλιος, Ροΐδης,ο σύγχρονος μας , απόσπασμα προλόγου )
 Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο : Εμμανούηλ Ροΐδης, Τα " ανθελληνικά",Αφορισμοί και σκαλαθύρματα, Εκδόσεις Ροές, Αθήνα 2005
[...] Η Ελλάς, κατηνάλωσεν ολόκληρον τεσσαρακονταετίαν εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών` άπαν δε το χρήμα, αντί έργων χρησίμων προς πόλεμον ή προς ειρήνην, εδαπάνησεν εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου.
Ομολογούμεν ότι λαός επί τοσούτον χρόνον  τοιαύτα ανεχθείς είναι εν μέρει άξιος της τύχης του` δεν αρνούμεθα ότι οι οπωσδήποτε αποκτήσαντες την πλειονοψηφίαν είχον την συνταγματικήν αρμοδιότητα να διανείμωσι το αίμα και τον ιδρώτά του μέχρι τελευταίας σταγόνος εις τους οπαδούς των` προθύμως αναγνωρίζομεν ότι και οι διάδοχοί των έχουσι το κοινοβουλευτικόν δικαίωμα να εξακολουθήσωσι την χαραχθείσαν αύλακα μέχρι παντελούς ολέθρου και χρεωκοπίας` αλλ΄αν υπό τον αριστερόν μαστόν έχουσι καρδίαν και όχι πέτραν, νομίζομεν ότι καιρός είναι πλέον να παύσωσι σφαγιάζοντες ολόκληρον έθνος προς συντήρησιν αγέλης κατασκευαστών πλειονοψηφίας."

" Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του, η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλας τον πατριωτισμόν."

" Τον αγώνα κατά της ανικανότητος και υπέρ της αληθείας πιστεύω υποχρεωτικόν και επί τη υποθέσει ακόμη ότι θα ήτο μάταιος"

" Επιμένω να θεωρώ [το πολιτικόν μας πρόβλημα] ως εγκείμενον εις την ανικανότητα πάσης ελληνικής κυβερνήσεως να συμβιβάση την διατήρησιν της πλειονοψηφίας μετά της εκτελέσεως  των όσα πανθομολογουμένως επιβάλλει το κοινόν καλόν. Η προφανής και ανοικονόμητος αντίθεσις, η υφισταμένη μεταξύ του συμφέροντος της χώρας και του των αντιπροσώπων αυτής είναι η πηγή και τούτου όπως παντός άλλου κακού."

" Όσον ευκολώτερα πιστεύομεν  και ταχύτερα λησμονούμεν, τόσον μεγαλειτέρα  είναι η ασυνειδησία εκείνων που μας απατούν. Όσον πλέον κουτός, άκακος και απονήρευτος είναι ο λαός, τόσον περισσότερον έπρεπε να τον συμπαθούν και να τον λυπούνται, αντί να νομίζουν πως η κουταμάρα και η καλωσύνη του τους δίνει το δικαίωμα να τον γδαίρνουν ως το κόκκαλο, να τον καταδικάζουν εις την βρώμαν, την αρρώστιαν και την ατιμίαν, να φέρνωνται μαζί του καθώς οι άκαρδοι εκείνοι καραγωγείς που σκοτώνουν τ' άλογα από το πολύ το φόρτωμα και το πολύ το ξύλο  για το λόγο που δεν δαγκάνουν και δεν κλωτσούν. Αν έχης μέσα στο στήθος σου καρδιά και όχι πέτρα, μη λες πως φταίει ο λαός, αλλά φώναξε μαζί μου: " Ανάθεμα εις τους λαοπλάνους!"