...Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές.

Πάνε πολλά χρόνια- σχεδόν τριάντα-  από τότε που συναντήθηκα για τελευταία φορά με τους περισσότερους. Άλλοι λίγο μεγαλύτεροι από μένα ,άλλοι λίγο μικρότεροι και άλλοι συνομήλικοι. Φοιτητές στη μικρή μας τότε πόλη, στο μικρό μας τότε Πανεπιστήμιο, στη μικρή τότε σχολή μας. Μας έδεναν πολλά. Πρώτα απ' όλα κοινοί αγώνες, ανήκαμε όλοι στον ίδιο πολιτικό χώρο , είχαμε τα ίδια όνειρα , τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους στόχους. Πιστεύαμε ότι μπορούμε να φτιάξουμε τον κόσμο καλύτερο.Ήμασταν γερή ομάδα, με τους καβγάδες μας, τις ιδεολογικές μας συγκρούσεις, τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις, τα ξενύχτια μας, τα γέλια μας , τους έρωτες μας, τις συνάξεις μας. Ωραία χρόνια . Με ορισμένους ήμουν πολύ δεμένη αλλά κάποια στιγμή άλλαξαν οι δρόμοι της ζωής μας. Άλλοι πήγαν από' δω, άλλοι απο' κει.Σκορπίσαμε .Μόνο εγώ έμεινα στη μικρή μας πόλη , να περνώ έξω από το παλιό Πανεπιστήμιο, τις παλιές φοιτητογειτονιές και να θυμάμαι τις στιγμές της ζωής μας που έφυγαν για πάντα.Με κάποιους είχα αλληλογραφία , ανταλλάσσαμε κάρτες στις γιορτές, πού και πού κανένα τηλέφωνο. Για τους περισσότερους όμως δεν ήξερα ούτε που βρίσκονταν.
Να όμως που σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται οι παλιοί μου φίλοι. Ένας, ένας ξαναβρίσκεται. Η χαρά μεγάλη και η συγκίνηση. Οι φίλες μου Άννα και Σοφία ήταν πάντα παρούσες μέσα από τα τηλέφωνα τους και τις σπάνιες επισκέψεις τους . Τον αδελφικό μου φίλο τον Τραϊανό τον εντόπισα μέσω του διαδικτύου στην Αμερική, καθηγητή σε Πανεπιστήμιο.Προλάβαμε και συναντηθήκαμε δυο τρεις φορές, γιατί βιάστηκε και έφυγε μια νύχτα για το μακρινό ταξίδι αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στη καρδιά μας.  Εξ αιτίας του συναντήθηκα με τον Πάνο  και τη Γιούλη . Από αυτήν έμαθα νέα για τον Φάνη. Με το Σωκράτη,βρεθήκαμε πάλι μέσω διαδικτύου όταν φιλοξένησα ένα άρθρο του στο καινούριο τότε blog μου.Έγραφα  ότι αναδημοσιεύω το άρθρο του παλιού μου φίλου και συμφοιτητή. Ένα σχόλιο με ερωτηματικό, " Παλιός φίλος και συμφοιτητής;" ήταν αρκετό για την επανασύνδεση. Πριν λίγο καιρό ψάχνοντας πάλι κάποιο εκπαιδευτικό θέμα " πέφτω " πάνω στο blog της Κατερίνας. Αφήνω μήνυμα με τα στοιχεία μου και να τη η απάντηση από τη φίλη μου την Κατερίνα με email . Και η Κατερίνα μου γράφει ότι επικοινωνεί με τον άλλο φίλο μας , το Δημήτρη. Του στέλνω χαιρετίσματα, αβέβαιη αν με θυμάται. Και η έκπληξη που με έκανε να κλαίω δεν ήταν ότι με θυμόταν αλλά το τι θυμόταν." Πες της ότι τη θυμάμαι όπως και το ότι σιχαινόταν να πιάνει τα ροδάκινα αν και της άρεσαν ως φρούτο" . Να είσαι καλά Δημήτρη. Είναι κι άλλοι , δεν ξέρω πού βρίσκονται , τι κάνουν πώς είναι η ζωή τους. Πολύ θα ήθελα να τους εντοπίσω . Κάποια στιγμή  μπορεί να συμβεί και αυτό.
Και ίσως  ξανασυναντηθούμε εδώ στη μικρή μας πόλη , να θυμηθούμε τα χρόνια της νιότης μας ,να συζητήσουμε , να γελάσουμε ίσως και να κλάψουμε για αυτούς που δεν είναι πια μαζί μας αλλά που εξακολουθούν να ζουν στη θύμηση μας.Ο χρόνος περνά αφήνοντας τα σημάδια του στα μαλλιά μου και στο πρόσωπο μου αλλά και λιαίνοντας  όλες τις αιχμηρές γωνίες του μέσα μου κόσμου και εκείνα που μένουν είναι μόνο  τρυφερότητα και αγάπη για τους παλιούς μου φίλους. Μήπως γερνάω , μαμά;