Πως έφτασε η στιγμή σου το κατάλαβες
κι άφησες κάθε συστολή και τρόπο.
Μια σκοτεινή αρμαθιά φιδιών κατάντησες
και λάσπης και χολής και κρύου ιδρώτα.
Τις φαγανές εξέσφιξες μασέλες σου
το ματωμένο που δαγκώναν γκέμι
κ' υστερικά κραυγάζεις ολοτρόγυρα
ψέματα, ψέματα, ψέματα!
Κανένα αστέρι δεν εχάθηκε, τ' ακούς;
Καθάρια σαν πλυμένα απ' τη νεροποντή
πάνω απ' τις κεφαλές μας σελαγίζουν.
Όλα τους φέγγουν πιο λαμπρά παρά ποτέ
γιατί φουντώνουν τις θρακιές τα μαϊστράλια.
Αχ να' ταν με το δάχτυλο να μετρηθούν,
τόσο το φως τους μάς γλυκαίνει το αίμα.
Κανένα αστέρι δεν εχάθηκε, κανένα!
Στρατής Τσίρκας, Προτελευταίος αποχαιρετισμός, Τα Ποιήματα, Κέδρος 1996,2η έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου