Ακούστε το ποίημα του νερού ανάμεσα στις λεύκες, μικρό πουλί δίχως φτερά χαμένο στα χορτάρια!

 Πρωινό

1 Αυγούστου 1918 ( Φουέντε Βακέρος, Γρανάδα)
Στον Φερνάντο Μαρκέζι

Και το τραγούδι του νερού
μένει αιώνιο

Είναι βαθύς ο χυμός
που ωριμάζει τα χωράφια.
Είναι το αίμα των ποιητών
που αφήσαν την ψυχή τους
να χαθεί μέσα στης Φύσης 
τα μονοπάτια.

Πόση αρμονία ξεχύνει
αναβλύζοντας από το βράχο!
Παραδίνεται στους ανθρώπους
με τους γλυκούς ρυθμούς του.

Μες στο διάφανο πρωινό
καπνίζουν οι καμινάδες.
Οι σπείρες τους είναι μπράτσα 
που κρατούν τα σύννεφα.

Ακούστε το ποίημα
του νερού ανάμεσα στις λεύκες,
μικρό πουλί δίχως φτερά
χαμένο στα χορτάρια!

Όλα τα δέντρα που τραγουδούν
σπάζουνε, ξεραμένα,
κι αλλάζουνε σε κάμπους
τα γαλήνια βουνά.
Μα το τραγούδι του νερού 
μένει αιώνιο.

Φως φτιαγμένο από τραγούδι,
από ψευδαισθήσεις ρομαντικές,
είναι λυγερό και ρωμαλέο
ουράνιο και γαληνεμένο.
Είναι ομίχλη και τριαντάφυλλο
του αιώνιου πρωινού, 
φεγγαρίσιο μέλι που τρέχει
από αστέρια καταποντισμένα.
Τι είναι η Βάπτιση;
Ειν' ο Θεός μεταμορφωμένος σε νερό,
που με της Θείας Χάρης του το αίμα
πλένει το πρόσωπό μας.

Για τούτο ο Ιησούς Χριστός
με το νερό πήρε το Χρίσμα.

Για τούτο και τ' αστέρια
στα κύματά του αποκοιμούνται.
Η πάνσεπτη Αφροδίτη
στους κόλπους που γεννήθηκε.
Διψάμε για έρωτα
όταν πίνουμε νερό.
Είναι ο έρωτας που κυλάει,
γλυκός, θεϊκός , ανείπωτος.
Είναι το αίμα του κόσμου, 
της ψυχής του η ιστορία.

Φύλακας του μυστικού
των ανθρώπινων χειλιών μας,
γιατί όλοι το φιλούμε
για να καταπραΰνουμε τη δίψα μας
δεξαμενή φιλιών από λιγωμένα χείλια, 
αδελφή της φτωχιάς καρδιάς μας
της αιώνιας αιχμαλωτισμένης.

Ο Ιησούς έπρεπε να μας πει
" Εξομολογηθείτε στο νερό,
όλους τους πόνους,
όλη την ατιμία.
Σε τι άλλο, αδελφοί μου,
να εμπιστευθούμε τις αγωνίες μας,
αν όχι σ' αυτό που υψώνεται
στον ουρανό σε λευκά πέπλα;"

Και νερό μόνο να πιείς
είναι μια τέλεια πράξη:
είμαστε κιόλα πιο παιδιά,
λίγο καλύτεροι. Οι θλίψεις μας
φεύγουνε τότε, ντυμένες
με ρόδινες γιρλάντες,
τα βλέμματά μας χάνονται 
χρυσοντυμένες χώρες.

Θεϊκή ευδαιμονία
που κανείς δεν αγνοεί!
Γλύκα του νερού, σ' αυτό που ο άνθρωπος
το πνεύμα του δροσίζει,
δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο
όσο οι ιερές σου όχθεις
όταν η μαύρη θλίψη
μας σκεπάζει στα φτερά της.

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μετάφραση Κοσμάς Πολίτης ( Από το βιβλίο των ποιημάτων , 1921).

 Federico Garcia Lorca,  Ποιήματα , Εκδόσεις Κοροντζή , Αθήνα 2007