Το 2013 κυκλοφόρησε στα Γιάννενα από την Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών (Ε.Η.Μ) το βιβλίο του Γεωργίου Θεοδωράκη " Από την Εποποιΐα του 1912. Πολεμικές Σελίδες. Μέρος 1ο. Ήπειρος". Ο Γεώργιος Θεοδωράκης ήταν πατέρας του Μίκη Θεοδωράκη.
Στο βιβλίο δημοσιεύεται επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς την Ε.Η.Μ με αφορμή την έκδοση του βιβλίου.
" Προς την Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών
Αθήνα, 17. 8. 2012
Αγαπητοί φίλοι,
Σας ευχαριστώ θερμά για την τόσο ευγενική σας απόφαση να εκδώσετε τις " Πολεμικές Σελίδες " του Γεωργίου Μ. Θεοδωράκη, πολυαγαπημένου μου πατέρα.
Οφείλω να σας πω ότι το κείμενο αυτό υπήρξε το ευαγγέλιο - οδηγός της ζωής μου. Θα το βρείτε μέσα σε κάθε μου σκέψη - πράξη - μουσική δημιουργία. Η σχέση μου με τον πατέρα μου είχε μια πλευρά μυστηρίου, με αποτέλεσμα να μου σώσει τη ζωή όχι μία ή δύο αλλά δεκάδες φορές, αφού κάθε στιγμή που βρισκόμουν στο χείλος του θανάτου, η σκέψη μου πήγαινε σε κείνον και μια μυστηριακή δύναμη τον έφερνε κοντά μου ως Φύλακα Άγγελο για να με σώσει...Μου έλεγε τότε, ότι άκουγε μια φωνή μέσα του που τον προειδοποιούσε και τον επιστράτευε. Σας τα γράφω αυτά, γιατί πιστεύω ότι βοηθούν τον αναγνώστη να κατανοήσει καλλίτερα τον έφηβο εθελοντή που έχυσε πρόθυμα το αίμα του για την απελευθέρωση της πατρίδας και, ταυτόχρονα, σε ό,τι με αφορά, εξηγώ τη στάση μιας ζωής με οδηγό έναν τέτοιο μοναδικό άνθρωπο, που την πεμπτουσία του μπορεί να περιγράψει μια μόνο λέξη: Αγάπη...
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, ας μου επιτραπεί να σας διηγηθώ μόνο ένα από τα πολλά περιστατικά που φανερώνουν την μυστηριακή σχέση που μας ένωνε. Στις 25 Μαρτίου του 1949 μάς ανήγγειλαν στο Τέταρτο Τάγμα Πολιτικών Κρατουμένων στην Μακρόνησο, ότι την επομένη τριακόσιοι νέοι και ανάμεσά τους κι εγώ, θα μεταφερθούμε στο Πρώτο Στρατιωτικό Τάγμα, όπου μας περίμενε βέβαιος θάνατος μαρτυρικός. Ξάπλωσα στη σκηνή μου με τη σκέψη στον πατέρα μου που βρισκόταν μαζί με τη μητέρα μου στο χωριό Γαλατάς της Κρήτης. Έξω από το μικρό μας σπίτι είχε καταιγίδα και οι γονείς μου ήταν ανήσυχοι. Δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Ξαφνικά ο πατέρας μου λέει στη μάνα μου: " Άσπα, κάτι τρομερό συμβαίνει στο Μίκη. Κινδυνεύει". " Τότε", του λέει εκείνη, " θα πρέπει να βοηθήσουμε το κυπαρισσάκι να μην το ξεριζώσει ο αέρας". Έβαλαν τα παλτά τους και κατέβηκαν στον κήπο και μέσα στην καταιγίδα και στη βροχή κρατούσαν το λεπτό κορμί του κυπαρισσιού να μη σπάσει. Γιατί όταν το φύτευαν είχαν πει " Αυτό το κυπαρίσσι είναι ο γιος μας, ο Μίκης".
Την άλλη μέρα, όταν μας οδηγούσαν μέσα από τα βράχια στον τόπο του μαρτυρίου, ο πατέρας μου ταξίδευε με ένα σαπιοκάραβο που εξώκειλε στη Σαντορίνη και έτσι με χίλια βάσανα έφτασε στον Πειραιά. Ως πρώην Διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών είχε ισχυρούς φίλους. Πήγε λοιπόν στον Αρχηγό της Χωροφυλακής κ. Λειβαδέα, που του έδωσε την άδεια να με επισκεφθεί στο Τέταρτο Τάγμα. Στις 2 - 3 μέρες που βρισκόταν στην Αθήνα, εγώ βασανιζόμουν στη χαράδρα του 1ου Τάγματος. Έτσι όταν με έβαλαν ημιθανή και παραμορφωμένο από τα χτυπήματα σε φορείο για να με πάνε στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, εκείνος έπαιρνε το λεωφορείο για το Λαύριο και φτάσαμε ταυτόχρονα στην αποβάθρα. Ο ένας περίμενε το καΐκι για να τον πάει στο νησί και ο άλλος ξεφορτώθηκε με το φορείο ακριβώς μπροστά στα πόδια του.
Καθώς με τράνταζαν για να με πάνε από το καΐκι στην προκυμαία, ξύπνησα, άνοιξα τα μάτια μου και τι είδα; Από πάνω μου ακριβώς τον πατέρα μου με σάρκα και οστά. Με μιας αναστήθηκα μέσα μου. Πήρα τεράστιες δυνάμεις. Τον κοίταξα σαν Θεό. Με κοίταξε κι αυτός αλλά δεν με γνώρισε!
Σταματώ εδώ. Δεν χρειάζεται νομίζω να πω τίποτα άλλο. Θα τελειώσω λέγοντας μόνο ότι όταν τον έχασα, έφυγε από μέσα μου το πιο πολύτιμο κομμάτι της ζωής μου, που ως φαίνεται μονάχα αυτός μπορούσε να μου το προσφέρει και τότε κατάλαβα ότι ζούσα μόνο γι' αυτόν...
Τώρα πια θα έχετε καταλάβει τι σημαίνει για μένα αυτή η έκδοση. Κι αυτό μόνο και μόνο γιατί θα τον ευχαριστήσει - όπου κι να βρίσκεται - να μάθουν ιδιαίτερα οι Ηπειρώτες τον σύνδεσμο αίματος που τους ενώνει μαζί του.
Σας ευχαριστώ
Με την αγάπη μου,
Μίκης Θεοδωράκης "
Στο βιβλίο δημοσιεύεται επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς την Ε.Η.Μ με αφορμή την έκδοση του βιβλίου.
Ο Μίκης Θεοδωράκης σε παιδική ηλικία με τον πατέρα του
" Προς την Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών
Αθήνα, 17. 8. 2012
Αγαπητοί φίλοι,
Σας ευχαριστώ θερμά για την τόσο ευγενική σας απόφαση να εκδώσετε τις " Πολεμικές Σελίδες " του Γεωργίου Μ. Θεοδωράκη, πολυαγαπημένου μου πατέρα.
Οφείλω να σας πω ότι το κείμενο αυτό υπήρξε το ευαγγέλιο - οδηγός της ζωής μου. Θα το βρείτε μέσα σε κάθε μου σκέψη - πράξη - μουσική δημιουργία. Η σχέση μου με τον πατέρα μου είχε μια πλευρά μυστηρίου, με αποτέλεσμα να μου σώσει τη ζωή όχι μία ή δύο αλλά δεκάδες φορές, αφού κάθε στιγμή που βρισκόμουν στο χείλος του θανάτου, η σκέψη μου πήγαινε σε κείνον και μια μυστηριακή δύναμη τον έφερνε κοντά μου ως Φύλακα Άγγελο για να με σώσει...Μου έλεγε τότε, ότι άκουγε μια φωνή μέσα του που τον προειδοποιούσε και τον επιστράτευε. Σας τα γράφω αυτά, γιατί πιστεύω ότι βοηθούν τον αναγνώστη να κατανοήσει καλλίτερα τον έφηβο εθελοντή που έχυσε πρόθυμα το αίμα του για την απελευθέρωση της πατρίδας και, ταυτόχρονα, σε ό,τι με αφορά, εξηγώ τη στάση μιας ζωής με οδηγό έναν τέτοιο μοναδικό άνθρωπο, που την πεμπτουσία του μπορεί να περιγράψει μια μόνο λέξη: Αγάπη...
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, ας μου επιτραπεί να σας διηγηθώ μόνο ένα από τα πολλά περιστατικά που φανερώνουν την μυστηριακή σχέση που μας ένωνε. Στις 25 Μαρτίου του 1949 μάς ανήγγειλαν στο Τέταρτο Τάγμα Πολιτικών Κρατουμένων στην Μακρόνησο, ότι την επομένη τριακόσιοι νέοι και ανάμεσά τους κι εγώ, θα μεταφερθούμε στο Πρώτο Στρατιωτικό Τάγμα, όπου μας περίμενε βέβαιος θάνατος μαρτυρικός. Ξάπλωσα στη σκηνή μου με τη σκέψη στον πατέρα μου που βρισκόταν μαζί με τη μητέρα μου στο χωριό Γαλατάς της Κρήτης. Έξω από το μικρό μας σπίτι είχε καταιγίδα και οι γονείς μου ήταν ανήσυχοι. Δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Ξαφνικά ο πατέρας μου λέει στη μάνα μου: " Άσπα, κάτι τρομερό συμβαίνει στο Μίκη. Κινδυνεύει". " Τότε", του λέει εκείνη, " θα πρέπει να βοηθήσουμε το κυπαρισσάκι να μην το ξεριζώσει ο αέρας". Έβαλαν τα παλτά τους και κατέβηκαν στον κήπο και μέσα στην καταιγίδα και στη βροχή κρατούσαν το λεπτό κορμί του κυπαρισσιού να μη σπάσει. Γιατί όταν το φύτευαν είχαν πει " Αυτό το κυπαρίσσι είναι ο γιος μας, ο Μίκης".
Την άλλη μέρα, όταν μας οδηγούσαν μέσα από τα βράχια στον τόπο του μαρτυρίου, ο πατέρας μου ταξίδευε με ένα σαπιοκάραβο που εξώκειλε στη Σαντορίνη και έτσι με χίλια βάσανα έφτασε στον Πειραιά. Ως πρώην Διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών είχε ισχυρούς φίλους. Πήγε λοιπόν στον Αρχηγό της Χωροφυλακής κ. Λειβαδέα, που του έδωσε την άδεια να με επισκεφθεί στο Τέταρτο Τάγμα. Στις 2 - 3 μέρες που βρισκόταν στην Αθήνα, εγώ βασανιζόμουν στη χαράδρα του 1ου Τάγματος. Έτσι όταν με έβαλαν ημιθανή και παραμορφωμένο από τα χτυπήματα σε φορείο για να με πάνε στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, εκείνος έπαιρνε το λεωφορείο για το Λαύριο και φτάσαμε ταυτόχρονα στην αποβάθρα. Ο ένας περίμενε το καΐκι για να τον πάει στο νησί και ο άλλος ξεφορτώθηκε με το φορείο ακριβώς μπροστά στα πόδια του.
Καθώς με τράνταζαν για να με πάνε από το καΐκι στην προκυμαία, ξύπνησα, άνοιξα τα μάτια μου και τι είδα; Από πάνω μου ακριβώς τον πατέρα μου με σάρκα και οστά. Με μιας αναστήθηκα μέσα μου. Πήρα τεράστιες δυνάμεις. Τον κοίταξα σαν Θεό. Με κοίταξε κι αυτός αλλά δεν με γνώρισε!
Σταματώ εδώ. Δεν χρειάζεται νομίζω να πω τίποτα άλλο. Θα τελειώσω λέγοντας μόνο ότι όταν τον έχασα, έφυγε από μέσα μου το πιο πολύτιμο κομμάτι της ζωής μου, που ως φαίνεται μονάχα αυτός μπορούσε να μου το προσφέρει και τότε κατάλαβα ότι ζούσα μόνο γι' αυτόν...
Τώρα πια θα έχετε καταλάβει τι σημαίνει για μένα αυτή η έκδοση. Κι αυτό μόνο και μόνο γιατί θα τον ευχαριστήσει - όπου κι να βρίσκεται - να μάθουν ιδιαίτερα οι Ηπειρώτες τον σύνδεσμο αίματος που τους ενώνει μαζί του.
Σας ευχαριστώ
Με την αγάπη μου,
Μίκης Θεοδωράκης "
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου